Chapter 8

37 3 0
                                    

As the night pass with me sitting in the middle of my bed. My sobs the only thing I coud hear, echoing in my three-cornered room, except for the crickets outside.

Nagtataka kayo kung ano ang nagpaiyak sa akin? Kdrama lang naman. Bakit ba kasi namatay si Hae Soo? 'Di ba pwedeng happy ending nalang para sa kanila ni Wang So? Nakakainis!!!

Friday ngayon, walang pasok bukas kaya I have all the time in the world to stay up late reading wattpad and watching kdrama. Pinanood ko lang ang final episode ng Scarlet Heart bago lilipat sa wattpad.

I was busy wiping my tears when my phone rang. Reese's name flashed on the screen. He wanted to video chat with me so I answered.

  "What happened to your face?" he asked, the moment my face was seen.

And so I told him. He was just staring at me while listening to my rants.

  "Alam mo 'yon? Nakakainis! Part 2 is a must. Hindi ako satisfied sa ending..." I blabbered.

He nodded. "Pero kahit na may part 2 namang magaganap, patay na naman si Hae So kaya.." he shrugged.

Kumunot ang noo ko sa kanyang sinabi. "Well ewan ko kung ano ang magiging plot ng part 2. Siguro ipinalabas lang talaga nila na patay si Hae So pero buhay naman talaga or nagka amnesia siya or something.."

After almost an hour, I eventually ended the call saying I'm already sleepy pero hindi naman talaga. Gusto ko lang magwattpad para you know madistract naman ako at kiligin saglit.

The next morning, tinanghali na akong nagising kasi syempre puyat ang girlalo niyo.

I ate brunch and did my laundry and stuff and also checked if may school works ba akong gagawin.

Kasalukuyan kong tinatapos ang isang tula na ipapass na sa Lunes nang bumukas ang pinto sa kwarto ko.

Renan peeked and said, "Ate manananghalian na daw."

  "Kakakain ko pa lang e,' nakasimangot na sagot ko.

Sinimangotan niya rin ako. "Mama said you need to come down. Don't make her mad ate.." he said before closing the door.

Bored akong lumabas nang kwarto at bumaba. Nasa dining table na silang lahat, hinihintay ako.

Umupo ako sa tabi ni Renan.

  "Kakakain ko pa lang kanina ma."

  "Eat again. Sabayan mo kami."

Nagsandok ako nang maliit na kanin at naglagay ng pinakbet sa plato ko. Renan and I were quiet the whole time, busy eating. Sila mama at papa lang ang nag-uusap.

I'm still mad at dad so I didn't even spare him a glance when I entered the dining area earlier. I'm also not talking to him much these past few weeks. Sumasagot lang kung may itinatanong siya sa akin and that's it. Ayokong pahabain ang usapan. Mas lalo lang akong naiirita dahil naaalala ko ang pagtataksil niya. I'm already formulating a plan on how I'll confront him, it's just that,
strength and courage to approach him is still nowhere to be found.

  "Kumusta school Renan?" tanong ni papa kay Renan.

I raised a brow. Naninibago lang ako. Si mama kasi kadalasang nagtatanong sa amin n'on. What is he up to now? Ngayon lang niya kami naalala?

Ever since n'ong nag second year ako, doon na siya nagsimulang maging busy. I was naive back then and not to mention a daddy's girl so I always think na its just because of work and he's doing all that for our future pero simula nang mamulat ang mata ko sa mga bagay bagay, I started seeing things in a different perspective and knowing he's current issue right now? I shook my head. Baka nga matagal na siyang may kabit e, tsk.

Strings of RegretWhere stories live. Discover now