A favor // Z.M

•Are you madly in love with me?•

"Günaydın,kız arkadaş."

Arabanın kapısını kapamaya çalışırken ona uzanıp dudaklarımı dudaklarına bastırdım.

"Günaydın,erkek arkadaş."

Güneş gözlüklerini arka koltuğa fırlatıp arabayı çalıştırdı. Başımı cama yaslayıp iç çektim.

"Hala mutsuzsun," dedi. "Kes şunu."

Omuz silktim. Parker beni affedene kadar bunu kesemezdim.

"Kendimi çok kötü hissediyorum,sizi çağırmam yanlıştı."

Elime bir öpücük bıraktı.

"İçine rahatlatacaksa beni çağırmadın,kendim geldim."

Güldüm. "Hayır,rahatlatmadı."

Yol boyunca dışarı izleyip,Parker'dan özür dileme yollarımı düşünmüştüm. Benimle konuşmuyordu bile! Bütün gece onu aramış ve binlerce mesaj atmıştım. Ama o açıp bakmamıştı.

"Atla bakalım,bütün gün somurtamazsın."

Arabayı kilitlemesini ayakta dikilip etrafı seyrederek beklemiştim. Gözlerim her yerde Parker'ı arıyordu.

"Dün gece annemle konuştum."

Koridora adımladığımızda sabahtan beri söylemek için beklediğim şeyi artık söylemeye karar vermiştim,okula girdiğimize göre modunun düşmesi an meselesiydi ve bu daha fazla tepki vermesine sebep olurdu.

"Ağaç ev için bu gecelik izin kopardık,Parker'a sürpriz yapmak istiyorum."

Dili alt dudağında gezinirken kafasını önüne çevirdi. İç çektim.

"Tamam," dedi. "Keyfin bilir."

Önüne geçip durmasını ve bana bakmasını sağladım. Bu durumdan tabiki memnun değildi.

"Ne,Bella?"

Dudağımı büzdüm. "Bana Bella dediğinde kızgın olduğunu anlayabiliyorum," dedim. "Isabel'im ben,senin için en azından."

Omuz silkti. "Ne,Isabel?"

Kollarımı boynuna dolayıp ona sıkıca sarıldım. Her ne kadar anlayışsız olduğunu düşünsem de ona aşıktım,ayrıca pek haksız sayılmazdı.

"Lütfen kızmayı kes," dedim. "Onunla barışmalıyım,yaptığım şey yanlıştı."

Alayla bana bakıyordu. "Başka ne yanlış biliyor musun? Erkek arkadaşını hiçe sayıp sana deli gibi aşık olan biriyle buluşman."

Kaşlarımı çattım. "Peki sen?"

Söylediğim şeyi anlamlandırmaya çalışıyordu. Tamam,ona aşıktım ama Parker'a karşı beni hayatta kısıtlayamazdı.

"Ben ne?"

Kollarımı göğsümde birleştirdim.

"Sen bana deli gibi aşık mısın?"

Kaşlarını çattı. "Ne demek bu?"

Omuz silktim. "Gayet açık. Öyle misin?"

Sinirle güldüğünde dişlerimi sıktım.

"Ne yaptığını anladım," dedi. "Suçunu bastırmak için beni suçluyorsun,yaptığın şey bu."

Başımı salladım. "Kesinlikle. Şimdi ne yapıyorum biliyor musun? Suçumu bastırmak için gidiyorum. Böylelikle seni suçlayacak kimse kalmaz."

Onu arkamda bırakıp sınıfa yürüdüm. Tanrım! Şimdi hem Parker,hem Zayn yoktu.

Öğleye kadar derslere girip çıkmış,kimseyi görmemiştim. Zayn yanıma bile gelmemişti. Gelmesini istemiyordum. Sadece kendini düşünüyordu.

Yemeğe gitmemeyi düşünmüştüm ama Parker'ı bulmalıydım,öğleye kadar antremanda olduğundan onu görememiştim.

Her zamanki masamızda değil,takımdaki arkadaşlarıyla oturuyordu. Yan masasında Zayn ve arkadaşları vardı. Göz devirdim. Bu resmen kaderin bir oyunuydu.

Masaların önünde durduğumda ikisinin de bakışı bendeydi. Sikeyim! Nereye gideceğim ben şimdi?

İç çektim. Yapmam gerekeni yaptım. Sanırım.

"Bella?"

Masadaki çocukların bakışları rahatsızca kıpırdanmama sebep oldu. Yan masadakilerin de. "Parker...konuşalım mı?"

Yan masaya bir bakış atıp,sırıttı.

"Tabi."

Bir şey söylemeden arkama dönüp dışarıya çıkarken kendimi iğrenç hissediyordum. Onu kötü durumda bırakmış olmamam için dua ediyordum,buna dayanamazdım.

Parker'a döndüğümde dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Üzgünüm," dedim. "Yaptığım yanlıştı."

Kollarını belime sardığında rahat bir nefes alıp ona sarıldım.

"Demek kavga ettiniz?"

Başımı salladım. Gözlerim ıslaktı ve yanıyorlardı. Ama ağlamak istemiyordum.

"Yüzümü avuçlarının arasına aldı.

"Sakın ağlama. Yoksa yine tribe girerim. Tamam?"

Kıkırdadım. Gözyaşım yanağımda süzülüyordu,baş parmağı bunu engelleyene kadar.

"Bu gece evimizde kalmak ister misin?"

Heyecanla başını salladı. "Cidden mi?"

Gülümsedim. "Cidden!"

Kendimi yeniden kollarının arasında bulmuştum.

Önemli olan her zaman arkadaşlardı,Parker'ı elimden alma yetkisini kimseye veremezdim. Bana aşık olduğunu bile söyleyememişti, ondan ne bekliyordum ki?

...