A favor // Z.M

•And The Last•

"Selam,David. Nasılsın?iyi görünüyorsun! Kilo mu verdin sen?"

Müdür odasının kapısını kapattıktan sonra kendimi koltuğa attım. En sevimli sırıtışımı takınmıştım ama David dümdüz bir suratla bana bakıyordu.

"İyi değilsin anlaşılan."

Koltuğuna iyice yerleşti ve derin bir nefes aldı.

"Bu sefer neden yaptın diye soracağım,ama korkuyorum Zayn."

Sırıttım.

"Korkma,senlik bir şey yok. Kişisel mevzular. Ama hak ettiğine emin olabilirsin."

Tek kaşını kaldırdı.

"Sebebini söylemezsen buna emin olamam."

Göz devirdim.

"Kişisel diyorum. Bilmene gerek yok."

Yüzünü avuçlarının arasına alıp iç çekti.

"Baban akşam seninle konuşacağını söyledi. Çok sevdiğim bir arkadaşım olmasa bu kararı ona bırakmazdım,ama ona güveniyorum. Bu sefer okula veda etsen iyi olur gibi görünüyor."

Çok sevdiği bir arkadaşı falan değildi. Para veriyordu sadece.

"Bitti mi?"

Başını salladı. Odadan çıkarken bir şey söylemedi. En iyisinin erkenden eve gitmek olduğuna karar verdim. Babam birkaç saat içinde evde olurdu. Ne kadar çabuk kızarsa o kadar çabuk biterdi sonuçta.

Arabaya atlamadan önce okulda son kez göz gezdirdim. Buraya veda edersem gönderileceğim yatılı okulları çok iyi biliyordum.

Daha arabadan bile inmeden annemin bahçedeki kızgın suratını gördüğümde dudağımı dişledim. İşte,boku yediğim kısım.

"Selam,güzelim. Nasılsın?"

Aynı kötü bakışlarını sürdürdü.

"İyi değilsin anlaşılan..."

Derin bir nefes aldı. Bu nefesi tanıyordum, 'şimdi ağzına sıçacağım ama durmadan konuşabilmem için nefesimi düzene sokmam gerekiyor.' Nefesiydi.

"Geçen sefer bir daha yapmayacağına söz verdin! Baban arayıp bana nasıl bağırdı,bundan haberin var mı? Hiç beni düşünmüyorsun. Her şeye yetişmeye çalışmaktan bıktım! Kendime zaman bile ayıramıyorum. Senin yüzünden erkenden yaşlanıyorum. Benim yaşımdaki insanları görüyor musun? Gerçi onlar hala benden kötü durumdalar. Biliyorsun,sağlam rutinlerim var. Herneyse! Neden yaptığını açıklayacak mısın?"

O konuşurken ben nefessiz kalmıştım. Nefes aldım.

"Öncelikle,sakin ol."

Omuzlarından tutup kalktığı sandalyeye geri oturmasını sağladım.

"Orospu çocuğunun tekiydi. Bende dövdüm."

Başını iki yana salladı.

"Sana gerçekten inanamıyorum. Odana git. Ve mümkün olduğunca çıkma."

Göz devirdim. Zaten pek niyetim yoktu. Uyumayı tercih ediyordum. En azından son düzgün uykumu uyuyabilirdim.

...

"Sonunda!"

Gözlerimi yavaşça araladığımda yatağımın ucunda elinde bir kitapla oturan Bella'yı gördüm. Gördüğüm şeyin gerçekliğinden emin olmak adına birkaç kez gözlerimi kırpıştırdım.