De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 9

"Is dat de man die wij gisteren halfdood bij jullie hebben gedropt?" Vol ongeloof kijkt Jozua naar het tafereeltje voor hem.

Abel knikt hem toe, hij weet niet precies wat hij van deze ontwikkeling moet denken, maar hij kan in ieder geval positief reageren op de vraag van zijn vriend.
"Hij heeft een sterk gestel en een sterke wil. Hij wilde Jerinde een plezier doen en dat was blijkbaar voldoende motivatie."

Beide mannen kijken naar het stel. Jerinde lijkt zichzelf en de nieuweling kennen ze nog niet, maar ze zien hoe andere vrouwen reageren op deze vitale man. Zijn halve gezicht is opgezwollen en blauw en hij beweegt als een oud mannetje. Toch heeft hij aan aandacht niet te kort. Je zou er bijna jaloers op worden.
Abel niet, hij kijkt met toenemende bezorgdheid toe hoe de knappe man zijn zus inpalmt. Hij is ook een man, hij weet hoe mannen denken.

Jerinde is wat verbouwereerd over de gang van zaken. Ze ziet hoe jonge meisjes naar haar toe komen en een praatje maken. Meisjes die het normaal veel te druk hebben met hun eigen generatie om haar meer dan een glimlach te gunnen. Ze spiekt even naast zich, naar de bron.

Dion ziet alle aandacht opgewekt aan. Hij kent deze mensen niet en weet niet wat de gewoonten hier zijn. Hij is hier vooral omdat hij even niet meer wil nadenken over zijn verleden. Hoe kan het dat hij nog wel de omgangsvormen kent, bepaalde plaatsnamen, maar dat hij niks weet van zichzelf? Hij heeft nu nog even respijt, maar als Jerinde hem gezond heeft verklaard, zal hij door moeten gaan met zijn leven, haar niet langer tot last zijn.
En dat baart hem zorgen. Niet eens zozeer zijn onbekende toekomst, want hij is jong en sterk en komt er wel. Maar hij merkt dat hij graag kijkt naar de mooie blonde meid die trouw aan zijn zijde mensen voorstelt waarvan hij de naam meteen weer vergeten is. En hij weet niet zo goed hoe hij dáár het beste mee om kan gaan.

Jerinde ziet Lina aan komen lopen, en wenkt haar opgelucht. Ze hoopt dat het ongemakkelijke gevoel dat ze bemerkt tussen haar en Dion weg gaat als er een buffer tussen staat. Degenen die zich voorstellen aan Dion, blijven vaak wel even plakken, maar echt goede gesprekken zijn er nog niet ontstaan.

Lina lacht vrolijk naar Dion en zegt: "Hallo Dion, herken je me nog?"

Heel even fronst Dion zijn wenkbrauwen. Denkt ze dat hij seniel is? Ze hebben elkaar gisteren nog gezien. Lina ziet de schaduw die is ontstaan in zijn ogen en kijkt hem indringend aan, haar ogen ietwat toegeknepen. Waarom kijkt hij zo giftig?
De blik is wel zo weer weg, heeft ze het zich verbeeld?

Hij reageert in ieder geval vrolijk: "Jazeker, Lina toch? Jij was bij Jerinde toen ik bijkwam."
Hij bedenkt opeens dat het logisch is dat ze die vraag stelde. Hij is per slot van rekening zijn hele verleden kwijt. Hij is blij dat hij niet gelijk onvriendelijk heeft geantwoord, maar zich in heeft gehouden. Dat laatste voelde onwennig, alsof hij dat normaal nooit deed.

Hij heeft nu geen tijd meer om daarover na te denken. Hij ziet tussen zijn gesprekspartners door een beer van een vent aan komen lopen. De man wankelt alsof hij al flink wat alcohol achter de kiezen heeft en zijn koers is zodanig dat hij beide dames zal vermorzelen als hij doorloopt. En doorlopen doet hij, daarover bestaat geen twijfel.
Hij grijpt ze allebei bij hun polsen en trekt ze achter zich. Ze stribbelen even tegen, maar daar heeft hij geen boodschap aan. Hij zet zich schrap voor de man die nu in dezelfde gang recht op hém afloopt, kreunt in zichzelf als hij de komende pijn berekent.
Nu die dichterbij is gekomen, merkt hij dat eigenlijk nog maar om een jongen gaat, al is het een hele grote. Zijn gezichtsuitdrukking is alarmerend leeg. Dion fronst zijn wenkbrauwen.

Lina kijkt langs Dion, en ziet wat hem heeft getriggerd om hen beiden zo abrupt van hun plaats te trekken. Dankbaar legt ze haar hand op zijn arm en zegt: "Dankjewel Dion, dat is mijn broertje Luke. Hij is gehandicapt en snapt niet altijd even goed wat hij doet."

Dion merkt nu ook dat de man, ondanks zijn absolute verwachtingen, abrupt heeft haltgehouden. Dichterbij dan hij prettig acht. Maar als hij beseft dat hij tussen broer en zus in staat, stapt hij tussen hen uit. Luke komt nog dichterbij zijn zus staan en begint haar onhandig te knuffelen. Lina bezwijkt bijna onder zijn gewicht, maar knuffelt vrolijk terug.

Dion komt naast Jerinde terecht die hem wat ongemakkelijk aankijkt. "Luke heeft het verstandelijk vermogen van een driejarige. Neem het hem alsjeblieft niet kwalijk."
Dion schudt zijn hoofd. Jerinde praat door: "Hij heeft nu zelfs een goede dag. Af en toe gebruikt hij geweld en kan daardoor flink wat letsel veroorzaken. Het is een lastige situatie omdat hij niet weet wat hij doet."

Dion knikt begrijpend. Hij ruikt weer de lekkere bloemengeur en snuift ongezien diep in.