De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 10

Er is een week verstreken en Jerinde heeft Dion officieel genezen verklaard. Zijn gezicht is bont en blauw en ook zijn oude mannetjesloopje is weer onder controle. Ze geeft hem zijn shirt - een oudje van Abel -, en terwijl hij zich weer aankleedt, zegt ze opgewekt: "Je wonden genezen goed. Als je rustig aan doet, zie ik geen reden om je nogmaals te zien."
Haar hart krimpt ineen als de impact van haar eigen woorden tot haar doordringen.

De afgelopen week was een bizarre aaneenschakeling van onhandige ontmoetingen en momenten van puur geluk. Om een volwassen man die niet je broer is in je huis rond te hebben lopen voor zo'n tijd, is iets waar ze geen ervaring mee heeft.
Hun huis heeft dan wel twee slaapkamers, waardoor zij zich terug kan trekken en ook de mannen hun ruimte hebben. Maar met twee grote mannen leek het huis toch opeens erg klein.

Reden waarom Jerinde vaker dan de vaste controlemomenten te maken heeft gehad met ontblote bovenlijven. Waar die van Abel haar hart geen slag harder laat slaan, is ze erachter gekomen dat dat niet voor de borstkas van Dion geldt. Hij is schijnbaar een man die graag zonder shirt rondloopt, want ze werd vaak getrakteerd op die aanblik van perfectie.

Maar ze beseft ook wel dat ze hem niet vast moet houden in dit dorp. Door de prins zal hij hier een uitzichtloos bestaan krijgen. Doorgroeimogelijkheden zitten er dan echt niet in. Terwijl zij en Abel hier een leven hebben opgebouwd, zich onmisbaar hebben gemaakt, is het voor hem nog niet te laat.

Ze vraagt, haar gezicht opgewekt, haar hart bezwaard: "Zo, Dion. Wat ben je nu van plan? Trek je verder om je geluk en je geheugen weer te vinden?"

Dion zegt peinzend: "Ik heb daar even over nagedacht, maar juist doordat ik geen geheugen heb, is het misschien wel gevaarlijk om verder te trekken. Behalve dat ik niet weet hoe alles werkt hier, is er misschien wel een vijand die misbruik van de situatie maakt."

Jerinde zegt ontzet: "Maar hier kent niemand je en het is duidelijk dat je geen triggers krijgt van deze omgeving die je geheugen weer opfrissen. Dat kan het niet waard zijn om je hele verdere leven in het duister te moeten tasten."

"Dat komt misschien wel. Ik heb het hier prima naar mijn zin. Ik begin met het bouwen van mijn eigen huis, en daar ga ik me in ieder geval de winter vestigen. In het voorjaar zie ik wel weer verder."

"Maar," zegt Jerinde zwakjes, "het is net aan het begin van de zomer."

Dion verkiest dat niet te horen en neemt vrolijk fluitend afscheid. Hij zegt ondeugend, zijn hoofd nog snel naar binnen stekend: "Je bent nog niet van me af. Ik heb jouw broer gevraagd om me te helpen met dat huis bouwen. Hij heeft me het plekje aangewezen waar al een fundament ligt en hij heeft diverse andere handige mensen opgetrommeld. Ik heb er alle vertrouwen in dat het in zeer korte tijd voor elkaar zal zijn. Abel zal zo hard als mogelijk werken, des te eerder is hij van mij af in jullie huis."

En dat klopt. Abel, Dion en eigenlijk het halve dorp zijn hard aan het werk om het huis voor Dion in korte tijd af te krijgen. Zo'n solidariteit heerst er niet vaak en Jerinde vraagt zich verbaasd af waar dat aan ligt.

Waar het huis van Jerinde en Abel redelijk aan de rand gelegen is, vlak bij hun land, wordt het huis van Dion er vlakbij gebouwd. Ze worden praktisch buren, en Jerinde kan de voortgang van de bouw goed zien. Lina komt langs en kijkt samen met Jerinde naar de bouw: "Dat wordt een mooi paleisje. Ik denk wel dat dat het grootste huis hier in het dorp is."

Jerinde vraagt fronsend: "Waarom helpt iedereen hem?"

Lina lacht en zegt: "En dat zeg jij? Jij bent de eerste die hem geholpen heeft. Simpel, hij heeft een bepaald charisma dat iedereen een saamhorigheidsgevoel geeft. Hij is groot en sterk en het is goed om er zo iemand bij te hebben in een klein dorp als het onze. Worden we minder snel van de kaart geveegd door kwaadwillenden. Verder is hij ontzettend knap en dat zorgt ervoor dat mensen die niks geven om bovenstaande redenen ook graag willen dat hij blijft. Iets moois om naar te kijken is niet vervelend, zeg nou zelf."

De jonge vrouwen lachen en worden in hun vrolijke bui betrapt door het onderwerp van hun gesprek. Dion kijkt ze vrolijk aan en vraagt: "Alles goed hier, dames?"
Hij wacht hun antwoord niet af, maar kijkt Jerinde diep in de ogen en zegt: "Het huis is af, willen jullie komen kijken?"

Dat laten ze zich geen twee keer zeggen en ze laten zich rondleiden door Dion en Abel. Het huis heeft twee verdiepingen en is daarmee officieel het hoogste huis van het dorp. De begane grond bestaat uit twee aparte kamers, en de keuken is gigantisch. Jerinde vraagt zich af wat hij met al die ruimte gaat doen. "Dit is toch veel te groot voor jou alleen?"

Ze kijkt naar Dion en hoe hij daar staat. Zijn gezicht is vrij afschrikwekkend doordat de wonden beginnen te genezen en alle kleuren van de regenboog vertonen, maar zijn ogen glinsteren en zijn lichaam is sterk en breed. Hij zegt: "Wie zegt dat ik hier alleen ga wonen?"