De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 15

Jerinde heeft haar besluit genomen. Want het moet niet gaan om Dions verleden, maar om zijn toekomst. En die wil ze samen met hem beleven.
Hiervoor heeft ze nooit geloofd in 'liefde op het eerste gezicht', maar over de gevoelens waar ze nu mee te maken heeft, heeft ze in verhalen voldoende gehoord om te beseffen dat dit het misschien toch wel is. Ze is zich vanaf het begin bewust geweest van hem en dat gaat dieper dan zijn uiterlijk.

Ze zet alle steeds terugkerende bezwaren resoluut op pauze en pakt zijn knuisten, waarin hij nog steeds de ring ophoudt.

"Ja," antwoordt ze eenvoudig, en ze ziet hoe de spanning in één keer zijn lichaam verlaat. De verademing spreekt boekdelen en ze zegt lachend, zelf meegenietend in zijn opluchting: "Daar twijfelde je aan?"

Hij staat op, duwt voorzichtig de ring om haar vinger en zegt: "Jij hebt er ook over nagedacht. Ik ben een man zonder verleden. Behalve dat heb ik geen geld en geen bezit. Ik kan je alleen mijn lichaam en mijn liefde aanbieden en ik kan me voorstellen dat dat niet genoeg zou zijn. In deze tijd en met deze wrede vorst is dat niet wat jij voor ogen zult hebben gehad. Maar ik beloof je mijn liefste Jerinde, wij gaan het samen redden. Één dezer dagen komt de hardvochtige landheer zijn belasting opeisen, en dan schrijf ik mijzelf in. Niet alleen als bewoner van dit dorp, maar ook als jouw verloofde en straks als jouw man. Je hebt me onuitsprekelijk gelukkig gemaakt."

Jerinde kijkt tevreden naar de ring en lacht hem dan gelukkig toe, ze had niet gedacht de liefde van haar leven te vinden in het beschermde leventje dat ze nu leidt. Nú heeft hij nog niks, maar dat zal niet lang meer duren. Hij heeft het potentieel om een groot man te worden en met haar aan zijn zijde, kunnen ze tot grootse daden in staat zijn. Daar heeft ze alle vertrouwen in.

Ze zegt, een lieve glimlach om haar lippen: "Lieve Dion, ik houd ook van jou. Als we eenmaal getrouwd zijn, kunnen we stad en land afreizen en dan heb jij zo je geheugen terug. Dat zal een avontuur worden. Ik wil dat aangaan met jou."

Dion zegt stralend: "Nu staat niks ons geluk nog in de weg." Daarna buigt hij zich naar zijn verloofde toe en streelt haar jukbeenderen en haren met zijn hand. Hij merkt op dat ze gouden sproetjes op haar neus heeft en ook daar wrijft hij als in verrassing over. Hij reikt daarna door naar haar achterhoofd en nek en zorgt er zo voor dat ze in precies de goede houding staat als hij met zijn lippen de hare beroerd.

Jerinde voelt allerlei sensaties door haar heen schieten zodra hun lippen elkaar raken. De kus is vederlicht, maar het feit dat deze grote, knappe man zo dicht bij haar staat, zorgt ervoor dat er vlinders door haar buik razen. Hij omhult haar met zijn lichaam en geur en Jerinde slaakt een zachte zucht vol emotie.
Dat is voldoende aanmoediging voor Dion om door te gaan.
Hij neemt haar mee in de zoen en maakt hem steeds heftiger. Hij vraagt met zijn tong om toegang, en krijgt die. Plagend draaien hun tongen rondjes om elkaar en Jerinde voelt zich opgewonden. Ze klemt zich, met alles wat ze in zich heeft, aan hem vast.

Dion lacht om haar gedrag, maar buigt zich dan wel van haar vandaan. Met spijt in het hart, dat wel. Hij zegt: "Verder wil ik niet gaan, lieve Jerinde. Onze huwelijksnacht gaat spetterend worden, dat weet ik nu al."

Jerinde lacht spijtig, maar is het met hem eens. Ze voelt de spanning langzaam haar lichaam verlaten, en wat overblijft is respect voor hem. Op zo'n beladen moment niet verder gaan, getuigt van een sterk karakter. Zij had hem niet tegengehouden, maar dat was vooral in het vuur van hun spel geweest. Ze weet niet of haar maagdelijkheid in het geding was, maar feit is dat ze het nu nog heeft en die wil ze hem als bruid schenken, niet als verloofde. Haar ogen lopen over van liefde voor deze onbaatzuchtige man. Ze weet niet hoe ze hem nu nog weg moet denken uit haar leven.

Nu ze haar gedachten weer helemaal op een rijtje heeft, heeft ze weer oog voor haar omgeving. Ze ziet de leeggegeten picknickmand en diverse verspreide producten. In de verte bakken de huizen van het dorp in de zinderende middagzon.
Ze zegt: "Zullen we alles opruimen en dan Abel en Lina het goede nieuws gaan vertellen? Eventueel kunnen we daarna een wandeling maken?"

Dion antwoordt: "Voor jou, mijn liefste, doe ik alles."

Af en toe een kusje van elkaar stelend, maar bewust niet verder gaand, ruimen ze gezamenlijk de boel weer op. Dion vouwt als laatste de deken op en legt die bovenop. Hij tilt de mand op en pakt haar hand met zijn andere hand. Jerinde kijkt blij naar hem op en elkaar innig vasthoudend lopen ze weer naar het dorp toe.