De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 22

Nathaniel weert iedereen uit zijn kamers en verschijnt zelf niet meer in het openbaar. Het is duidelijk dat hij iedereen mijdt.

Yunus heeft het goede nieuws rondbazuint en dat is algemeen bekend nu. Althans, onder degenen die wisten dat Nathaniel zijn geheugen kwijt was. Alleen een kleine groep getrouwen was daar, behalve de hoofdpersonen, van op de hoogte.
Eigenlijk net zoals de aanwezigheid van Jerinde en Lina af en toe wat wenkbrauwen doet fronsen onder het grote publiek, maar waarvan zonder meer wordt geaccepteerd dat ze hier niet meer informatie over krijgen.
Aan de andere kant, het komen en gaan van feestgangers en vrouwen ontbreekt totaal sinds de nieuwe Nathaniel is gearriveerd, waardoor er genoeg is om over te roddelen. Wat daarom ook lustig gebeurt.

Jerinde is nog aan de deur geweest bij Nathaniel, maar hij heeft zelfs haar geweigerd om binnen te komen.
Of in zijn woorden 'juist' haar. Want hij moet nu met zichzelf in het reine komen en een plan van aanpak verzinnen. Dat kan niet als hij wordt afgeleid door de liefde van zijn leven.

Zachtjes wisselen ze wel wat woorden tegen elkaar, elk aan een kant van de deur. Jerinde streelt de deur, omdat ze de man in de kamer niet aan kan raken.

Nathaniel zegt: "Lieve Jerinde, ik hou van jou voor eeuwig en altijd, maar ik kan niet met je trouwen. Nu in ieder geval niet. Ik heb dingen te doen. En daarom laat ik je vrij."

Jerinde hoort die woorden ongelovig aan. Dan slaat ze één keer heel hard tegen de deur en loopt stampvoetend weg. Zo kent hij haar nog niet, en hij is geïntrigeerd.

Jerinde is in haar gramschap naar de tuinen gerend en dwaalt daar rond om met zijn woorden in het reine te komen. Ze is woedend op hem. Eerst wordt ze tegen haar wil meegenomen van haar geboortedorp, wordt dan enkele weken aan haar lot overgelaten in een weelderig paleis en nu eindelijk het puntje bij paaltje komt, wordt ze weer weggestuurd. Ze schreeuwt het uit om haar onmacht een plekje te geven.

Yunus is haar achterna gegaan en vindt haar op één van de bankjes, haar rug naar hem toe. Haar armen heeft ze over de rugleuning gedrapeerd en ze is dramatisch in haar handen aan het snikken. Hij kucht zacht om zijn aanwezigheid kenbaar te maken.

De tranen die over haar wangen rollen als ze zich naar hem omkeert, zijn niet de krokodillentranen die hij van verre weet te herkennen. Maar hij ziet er ook niet het verwachte verdriet in: ze is vooral heel erg pissig.
En hij heeft haar altijd al mooi gevonden, want laten we wel wezen: ze is een prachtige jonge vrouw. Maar nu ziet hij hoe het vuur in haar ontbrandt en hij merkt: ze is meisje-af. Ze is een vrouw van formaat en ooit zal ze een geweldige prinses zijn en daarmee zijn schoonzus. Een familielid om trots op te zijn. Mocht hij daar al over twijfelen, dan is dat nu ongedaan gemaakt.

Hij zegt zacht: "Jerinde, hij moet met zichzelf in het reine komen. Hij houdt van jou, en zal dat altijd blijven doen. Daar moet je geen seconde aan twijfelen. Hij heeft me gevraagd jou en Lina weer terug te brengen naar jullie dorp. Hij geeft aan dat je vrij bent om te doen wat je wilt, maar dat hij voor je terugkomt. Daar moet je niet aan twijfelen."

Jerinde knikt naar hem, haar woede is al wat afgenomen doordat ze zich heeft kunnen laten gaan. Ze veegt haar neus af, en zegt: "Prima, ik ga weer naar huis. Maar als hij denkt dat ik geen afscheid ga nemen, is hij gek."

Yunus moet hierom grinniken en laat haar gaan.

Jerinde bonst woest op de deur. Haar woede is gezakt, maar dat wil niet zeggen dat hij niet naar haar hoeft te luisteren. De wind wordt haar dan ook ietwat uit de zeilen genomen als hij de deur open doet en haar binnen laat.

Jerinde loopt gedecideerd op hem af en slaat haar hand om zijn nek. Zonder op zijn reactie te wachten, gaat ze op haar tenen staan en trekt ze zijn hoofd naar zich toe. Ze zoent hem hard en wild. Eerst reageert Nathaniel wat beduusd, maar dan doet hij enthousiast mee, waardoor hun kus zich verdiept. Hijgend laten ze elkaar uiteindelijk los. Beiden hebben ze blosjes op hun wangen.

Jerinde zegt: "Natuurlijk wacht ik op je, jij grote domkop. Natuurlijk snap ik dat je zaken hebt af te handelen. Maar sluit me alsjeblieft niet meer buiten."

Nathaniel knikt deemoedig en Jerinde komt opnieuw op hem af. Deze kus is zachter, maar intenser. De gouden spikkeltjes in haar ogen hebben nog nooit zo wild rondgedanst in haar grote blauwe ogen.

Nathaniel zegt: "Het huis is vanzelfsprekend voor jou."

Jerinde kijkt hem aan. Het is in Kalsa natuurlijk algemeen bekend dat Dion een prins blijkt te zijn. De dictatorprins nog wel. De kans dat er iemand aan zijn huis heeft gezeten is nihil. Ze zegt: "Is het ook goed dat ik hem aan Lina en haar familie geef? Zij kunnen hem beter gebruiken."

Nathaniel moet even lachen en zegt: "Uiteraard, geen probleem."