De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 21

De weken verstrijken ongemerkt. Jerinde en Lina hebben zich gesetteld in het paleis en worden in de watten gelegd door het koninklijk echtpaar.
Jerinde begint nu te begrijpen waarom Nathaniel is zoals hij is. Hij is simpel gezegd tot op het bot verwend.
Ze maakt de mentale notitie dat - mag zij ooit gezegend worden met kinderen - ze die een stuk strikter op zal voeden.

Waar Yunus als oudste het meest in het vizier werd gehouden, opgevoed om de toekomstige koning te worden, kreeg Nathaniel veel meer de vrije hand, met het huidige hartzeer tussen zichzelf en hem als resultaat.
Jerinde merkt dat Nathaniel om haar heen drentelt, maar niet tot actie overgaat. Ze vindt het erg moeilijk, want ze houdt ook nog steeds van hem. Dat is niet een knop die ze zomaar om kan zetten.
Op een gegeven moment is hij met het drentelen gestopt en eigenlijk heeft ze hem nu al dagen niet gezien. Elke keer als ze hem verwacht te zien, maakt haar hart een sprongetje. Het daaropvolgende verdriet is elke keer weer even rauw.

De enige daad waar ze in zijn nieuwe leven niet achter kan staan, is dat hij haar tegen haar zin in heeft meegenomen. Maar op dat ene verfoeilijke na, laat hij het er verder wel bij. Hij dringt niet aan, hij laat haar in zekere mate haar eigen gang gaan. Hij gebruikt absoluut geen geweld bij haar en zorgt dat ze in de watten wordt gelegd. Wat dat betreft is hij nog erger dan zijn ouders.

Maar ook een vogel in een gouden kooi is niet vrij en Jerinde voelt elke dag opnieuw een scheut hartzeer bij dit leven. Zonder erover gesproken te hebben, weet ze dat hij op haar goedkeuring wacht totdat hij actie onderneemt. Terwijl zij wacht op zijn teruggekeerde geheugen, waardoor ze nu eigenlijk allebei in een patstelling hun tijd aan het uitzitten zijn, zich allebei niet gelukkig voelend.

Lina is ook meegenomen in dit verdriet, en heeft uiteindelijk - nu het toch buiten haar bereik ligt - aan Jerinde haar gevoelens voor Abel verteld. Samen hebben ze gehuild om alles wat zo mooi leek en wat nu gebroken is.

De vorst en zijn vorstin hebben de meisjes onder hun hoede genomen, voor zover ze niet regeren of hun zoon de kneepjes van het vak aan het leren zijn.
Ze hebben ze in ieder geval een rondleiding door de stad gegeven. Verder is binnen de paleismuren, de paleistuin een heerlijke plek om te vertoeven. Het is een technisch hoogstandje en een geurende ruimte vol prachtige natuur in één en daar kunnen ze uren in dwalen zonder verder iemand tegen te komen. Het verlicht hun hart, maar hun gemoed is eigenlijk te zwaar. Heel veel helpt het uiteindelijk niet.

Yunus ziet dit aan en heeft medelijden met Jerinde. Hij beseft heel goed dat dit een goed lesje is voor Nathaniel, maar het is jammer dat hij haar mee heeft genomen in die val.

Hij bedenkt opeens wat en loopt vanaf zijn eigen vertrekken de kamers van zijn broer binnen. Hij ziet hem lusteloos op het bed liggen. Liefdesverdriet staat hem niet. Nathaniel doet niks meer, en dat is natuurlijk voor niemand goed. Wetende dat hij hem toch niet opgepept krijgt, zegt Yunus enkel: "Weet je nog dat ik je waarschuwde dat je zegelring geroofd zou kunnen worden?"

"Nee," zegt Nathaniel mistroostig. Zijn hele houding is terneergeslagen.

"O ja, dat is waar ook. Je hebt geen geheugen meer." Yunus' poging tot een grapje wordt niet gewaardeerd en Nathaniel beweegt zich geïrriteerd.

"Als dit het enige is, je weet de weg terug." Nathaniel klinkt mopperig, en ondanks alles is dat een verbetering.

"Nou... Die zegelring heb ik weer van de rovers teruggekregen. Je weet wel, omdat ik ze in heb gehuurd." Aarzelend komt dit nu over de lippen van Yunus.

Nathaniel rolt met zijn ogen. Hij gaat weer verliggen en vouwt zijn handen achter zijn hoofd. Hij wil net een sarcastische opmerking maken als hij ziet hoe Yunus het kleinood tevoorschijn haalt en naar hem opheft.
Nathaniel komt met een starre beweging overeind en blijft vervolgens bewegingloos zitten. Zijn ogen worden naar de ring toegetrokken. Dan slikt hij hard en zijn ogen krijgen een eigenaardige verbeten gloed. Hij beweegt zijn handen er ongecontroleerd, schokkerig naartoe. Hij probeert te praten, maar krijgt de woorden niet over zijn lippen.
Eerst schrikt Yunus heel erg van dit bizarre gedrag, maar algauw beseft hij wat er aan de hand is en hij lacht jubelend.

Nathaniel heeft zijn geheugen weer terug.