De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 17

Dion, nee -Nathaniel, zegt ontkennend: "Nee, dat ben ik niet." Maar hij beseft al dat hij dat wél is. Hij heeft geen geheugen meer, maar de schaarse zaken die naar zijn verleden wijzen, staaft de bewering van deze prins alleen maar. Hij is zodanig onderlegd, geen enkele boerenknecht zal hem dat nadoen. Zijn technische inzicht en heersersmentaliteit lijkt dermate in zijn wezen te zijn gestampt, dat hij die trekjes tegen wil en dank heeft meegenomen, zijn nieuwe leven in.

Zijn nieuwe leven met een verloofde. Zijn perfecte, geweldige toekomst met haar was zo zeker. Met zoveel scenario's waarmee ze beiden rekening hebben gehouden, maar nooit met deze uitkomst. Hij kijkt naar haar en hij ziet aan haar gezicht dat ze terug aan het krabbelen is. Nathaniel kan het haar niet eens kwalijk nemen. Wie wil er nou met een man trouwen die zo slecht bekend staat?

Hij denkt met een grimas terug aan alle momenten dat 'Nathaniel' over de tong ging. Nooit was dat op een goede manier. Hooguit was daar zijn verloofde die anderen maande om hun mond te houden. Zij zei anderen te stoppen met roddelen en te stoppen met zaken elke keer opnieuw benoemen die toch niet zullen veranderen.

Maar hij ziet deze man, deze prins. En hij ziet de gelijkenis met zichzelf. Verstandelijk weet hij dat Yunus gelijk heeft. Maar hij voelt er niks bij. Hij is Dion, de boerenknecht met een verloofde. Niet Nathaniel, de dictatorprins.

Hij merkt opeens weer dat Jerinde nog steeds aan het worstelen is om los te komen. Los van hem. Hij kijkt haar opnieuw aan en voelt zich gebroken. Hij zegt zacht, zijn stem geëmotioneerd: "Jerinde, ik herinner het me niet. Alsjeblieft, blijf bij me."

Jerinde kijkt hem aan. De man die ze zo liefheeft blijkt een verleden te hebben die ze niet kán negeren. Ook al zou ze dat zo graag willen. Ze ziet hoe hij worstelt met zichzelf en deze waarheid en weet dat hij zijn geheugen nog niet terug heeft. Maar dat komt. Straks is hij weer herenigd met zijn huis en spullen en dan zullen de herinneringen binnensijpelen. Dan zal de man die zij kent veranderen in het kwaadaardige monster van weleer. En ondanks haar belofte, past ze daar voor.

Hij ziet in haar ogen wat haar besluit is. Hij laat haar bijna los, maar beseft dat als hij dat doet, dat hij haar kwijt is. Voor altijd.

Hij kijkt op, naar de man die zijn broer is, die naast de man staat die zijn zwager moet worden. Abel heeft door wat er aan de hand is. Zijn ogen zijn groot van schrik als hij naar Nathaniel en zijn zus kijkt. Hij beseft in wat voor gigantische warboel ze nu verstrikt zijn.

Nathaniel verstevigd zijn greep op Jerinde en zegt: "Sorry lief, je gaat met mij mee. Je leert opnieuw van mij houden en dan word je een prinses." Hij weet dat dit niet goed is wat hij doet, maar hij is in paniek. Hij wil haar niet kwijt.

Ze verstijft opnieuw en begint dan nog fanatieker tegen te stribbelen. Ze zegt: "Nee! Doe me dat niet aan, Dion, alsjeblieft."

Zijn gezicht verstrakt als ze hem 'Dion' noemt. Als ze hem smeekt haar te laten gaan. Maar hij is oneindig veel sterker dan zij. Ze bevinden zich op zijn land. Hij heeft hier de ultieme macht.

Yunus heeft dit alles met een kille blik op zijn gezicht gadegeslagen. Hij zegt: "Je bent je geheugen kwijt." Hij zegt het niet als een vraag, meer als een constatering.

Nathaniel knikt grimmig.

Yunus kijkt naar het drama met de afstandelijkheid van de buitenstaander die hij hier is. Hij zegt: "Nathaniel, je wilt die vrouw wegrukken van alles wat ze kent en liefheeft en dat om iemand te volgen die ze niet kent. Die zichzelf niet kent?"

Zijn toon is verveeld, ongeïnteresseerd. Maar hij heeft een dusdanig felle oogopslag wat erop duidt dat dat niet persé is wat hij voelt.

Nathaniel kijkt zijn broer aan met een gepijnigde blik op zijn gezicht. Hij zegt hem wanhopig, alsof zij er niet bij staat: "Ik hou van haar en wil haar niet kwijt. Als ik haar loslaat, haar de keuze laat, verlaat ze me. Bovendien, ze heeft me beloofd dat ze met me gaat trouwen. Zie hier: de ring om haar vinger als bewijs."

De oudste prins kijkt en knikt peinzend, laat het aan Nathaniel over om een oplossing te bedenken.
En die bedenkt hij. Zijn blik valt op Lina die bij haar familie staat en hij weet hoe dicht zij ook bij Jerinde staat. Dit zijn zussen van elkaar, in de breedste zin van het woord. Hij kijkt haar smekend aan en zegt: "Lina, wil jij met Jerinde mee? Dan kan ze me opnieuw leren kennen."

Lina zegt zacht: "Uwe hoogheid, ze wil niet mee. Dwing haar alstublieft niet."

Ook Abel waagt het naar voren te stappen en zich daarbij aan te sluiten.

Nathaniel verstrakt van woede. Al deze dorpelingen spannen opeens tegen hem samen. Trekjes van zijn vroegere karakter komen naar voren als hij woedend uitbarst: "Helaas heeft zij hier niks in te zeggen, net zoals jij. Pak wat spullen in voor haar en jezelf, we vertrekken over een kwartier."

Hij ziet de puinhoop die hij ervan maakt, maar heeft geen oplossing hoe dit gladgestreken kan worden. Hoe kan hij Jerinde overtuigen van zijn goede inborst? Hij is nu nog steeds zichzelf, maar ook als zijn geheugen terugkeert, kan hij het zich niet voorstellen dat hij dan zo anders zal zijn. Dat zal zijn missie zijn voor de toekomst. Zijn geheugen terugkrijgen, en haar zijn eeuwige liefde bewijzen.