De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 23

Anton zegt: "Jerinde, heb je het al gehoord?"

Lusteloos zegt Jerinde: "Nee, vertel?"

Ze is met haar hoofd eerlijk gezegd ergens anders dan bij zijn verhaal. Het is nu al enkele maanden geleden dat ze afscheid heeft genomen van haar prins. Hij heeft haar vrijgelaten, maar ze weten allebei dat ze op hem wacht.
Maar ze heeft in de tussentijd niks meer van hem gehoord en ze mist hem zo verschrikkelijk. Als een verliefde bakvis is ze niet meer in staat tot het eenvoudigste karweitje en dat is voor haar reden om de bladeren die de harde herfstwind op haar terrein heeft gewaaid, eraf te vegen. Nutteloos natuurlijk, want de wind blijft waaien, en de bladeren blijven komen.

Maar het gaf Anton gelegenheid om met haar te praten, en dat is waarschijnlijk goed. Denkt ze.

"Prins Nathaniel is in het dorp hiernaast."

Nu heeft hij haar aandacht. Ze stopt haar geveeg schielijk en laat de bezem prompt vallen. Ze zet een stap dichterbij en roept: "Wat!"

"Hij is in Saoraze," herhaalt hij onzeker. Heeft ze hem nou echt niet verstaan?

Ze roept - en hij is echt niet doof -: "Wat doet hij daar? Waarom is hij niet hier?"

Waarom hij niet hier is, weet hij niet. Maar wat hij daar doet is hem bekend. Trots zegt hij: "Hij zet Silvester en al die andere rotkerels aan het werk. Hij bouwt alsof zijn leven ervan af hangt. Hij zorgt ervoor dat iedereen een warme plek heeft voor de winter. Laat voorraden aankomen vanuit de hoofdstad en schijnt een flink bedrag te hebben betaald bij dorpen die in zijn ouders' landgebied liggen om hun voedsel met ons te delen. En dat heeft hij bij alle dorpen gedaan. Werkelijk Jerinde, luister je nooit naar wat de Miene en Francesca op het dorpsplein vertellen."

Jerinde zegt zwakjes: "Maar die roddelen alleen maar. Ik dacht dat niemand daar naar luisterde."

Maar ze is er niet helemaal bij met haar gedachten. De twee roddeltantes kunnen haar niks schelen. Ze weet nu eindelijk wat Nathaniel heeft gedaan al deze maanden en haar hart stroomt over van liefde voor hem. Ze weet dat hij alles goed aan het maken is van zijn verleden, net zoals ze weet dat hij haar dorp als laatste bewaard. Hij komt voor haar.

Ze mompelt een bedankje aan Anton en laat de beduusde jongen midden in een zin alleen. Afwezig raapt ze haar bezem op en gaat naar binnen. Ze zet een kop sterke thee en blijft zo lang naar haar kopje staren, dat hij koud is tegen de tijd dat ze het aan haar lippen zet. Met een grimas gooit ze hem leeg.

De dagen gaan voorbij en Jerinde is zo gespannen als een veer. Ze schrikt op, elke keer als de deur open gaat. Ze heeft minder geduld met haar patiënten dan gewoonlijk, maar aangezien het een groot publieksgeheim is wat haar is overkomen, begrijpen ze het stuk voor stuk.

Totdat de deur weer eens open gaat en hij daar staat. Groot en sterk. Met verse wonden en littekens op zijn handen en lichaam van het harde en ongewone werk. Zijn spieren zijn nog beter ontwikkeld. Zijn haar is nog langer dan toen ze hem voor het eerst zag en met een baard van drie dagen. Jubelend werpt ze zich aan zijn borst en als ze zoenen, is het alsof ze licht geven.

Abel, die tegelijk met Nathaniel is binnen gekomen, kucht uiteindelijk even en de twee geliefden lachen gelukkig naar hem. Woorden zijn even overbodig.

Nathaniel zegt uiteindelijk: "Je hebt misschien gehoord van mijn verlossingsronde de afgelopen maanden. Dat was voor mezelf, maar ik hoop dat jij nu ook een man in mij ziet waar je van kunt houden."

Jerinde knikt heftig, en pinkt een traantje weg als Nathaniel opnieuw knielt. Onder het tevreden oog van haar broer vraagt hij haar opnieuw ten huwelijk en opnieuw zegt ze ja. Maar nu weten ze dat er niks meer wordt achtergehouden en kunnen ze een gezonde toekomst tegemoet gaan.

Als de gelukwensen achter de rug zijn, zegt Nathaniel: "Ik ben als laatste naar Kalsa gegaan omdat hier een verstandige dokter woont. Dit dorp heeft het van alle dorpen het beste voor elkaar. Maar ook hier moet behoorlijk wat gebeuren. Ik wil hier onder andere ook een nieuw huis bouwen, ik moet dichter bij mijn prinsendom wonen, en jij hebt mijn eerste huis aan Lina gegeven."

Abel zegt lachend: "Wees maar niet bang, dat huis blijft in de familie. Weet je: ik heb Lina gevraagd mijn vrouw te worden en zij heeft ja gezegd. De bruiloft is over enkele weken. Ik verwacht jou er natuurlijk bij."

En zo, mijn beste lezer, sluiten we dit verhaal af. De voorbereidingen van de bruiloften zijn in volle gang en Nathaniel blijft bezig met zijn fouten goed maken. Hij wordt algauw alleen nog maar de goede prins genoemd en samen met zijn wijze vrouw regeren ze over hun tien procent van het koninkrijk. Het is die lap grond nog nooit zo goed gegaan.
Ze krijgen in de loop ter tijd een hele stoet kinderen en die worden allemaal even streng opgevoed. Met de goede genen van hun ouders is dat maar goed ook, want de volgende generatie hartenbrekers is in opkomst.

~ Einde ~