Found

31

Eenmaal in de auto hoor ik alleen maar geschreeuw, gegrom en berekende botten. Met opgetrokken knieën zit ik op de stoel. Ik wil Jake helpen, maar ik heb geen controle over mijn wolf.

Ik voel me machteloos.

Een een hoge piep in mijn hoofd zorgt ervoor dat de realiteit als een waas om me heen beweegt. Ik voel mijn hart kloppen in mijn oren, mijn handen trillen en voelen ijskoud.

In de verte hoor ik iemand mijn naam schreeuwen, ik verroer me niet. Ik probeer me te ontspannen; ik dan diep in en uit maar de spanning verlaat mijn lichaam niet.
Weer hoor ik mijn naam waarna ik opschrik door een harde klap tegen mijn raam.

Mijn blik schiet omhoog. Bloed druipt over het glas naar beneden. In de verte zie ik Jake vechten met vijf anderen.
Alsof het een reflex is stap ik de auto uit om hem te helpen.
Ik van Jake's blik. Zijn groene ogen pinnen me vast. Hij schud zijn hoofd waarna hij een witte wolf tegen een boom aan slingert. Ik ren op het gevecht af met het idee dat ik kan helpen.

Gebukt op een grote tak te pakken verschijnt Jake vechtend naast me. Het valt me op dat hij de wolven van me weg probeert te houden. Jake werpt een blik op me. Hij ontwijkt net op tijd een van de witte wolven waarna ik de wolf met mijn tak weg sla.
Een goedkeurende grijns verschijnt op Jake's gezicht. Ook ik kan mijn lach niet onderdrukken.

De triomf is van korte duur. We zijn nog steeds in de minderheid en ik kan niet vechten. Jake en ik staan rug tegen rug, de wolven cirkelen om ons heen. We kunnen geen kant op. Een luide grom door een van de wolven vult de kille atmosfeer.

"Fuck" zucht Jake diep.

Wat als ik nou heel hard met de tak op Jake in sla en dan mee ga met de witte wolven? Voordat de gedachte meer voor kan krijgen veranderd Jake in zijn andere gedaante. De grote wolf heeft een diep zwarte vacht en ik groter dan alle andere weerwolven die ik ooit heb gezien.

Van schrik deins ik achteruit. Zijn ogen zijn volledig zwart. Geen oogwit te bekennen. Een luide grom van Jake vilt de lucht. Met een harde klap val ik neer ik de bosgrond. Jake werpt een blik op me. Hij is angstaanjagend.

Het lijkt alsof de angst me te veel wordt en ik niet meer kan anderen. Het komt niet door Jake maar door de hele situatie. Ik adem heel diep in waarna de wereld om me heen verdwijnt.

-_-

Bloed op de wanden van het huis waar ik ben opgegroeid. Hoewel mijn broer het niet zei wist ik dat het van onze ouders was. Ik wist dat mijn leven was veranderd, dat alles anders zou worden. Dat we alleen waren.
Mijn vingers volgden de sporen op de muur en mijn andere hand zat vastgeklemd in die van mijn broer. Hij had een tas om zijn schouder, hij zei dat hij nog iets speciaals moest ophalen. Ik had er niet bij nagedacht en volgde hem.
Het was een medaillon gevuld met een parelmoer kleurig goedje. Ik wist niet wat het was.
Hij hing het om zijn nek. Hij vertelde me dat het hij me zou vertellen wat het was als ik er oud genoeg voor zou zijn.

Een rustig ritme vult mijn hoofd. De tikken zijn gestaag. Een hartslag. Ik begraaf mijn hoofd dieper tegen de warme borstkas aan.

Wacht.

Ik open mijn ogen en neem mijn omgeving in me op. Ik ben opgetild door Jake, we lopen door een bos. Ik die ze bomen horizontaal, alsof het grote houtstapel is. De stof van zijn hoodie voelt zacht aan mijn gezicht. Dan herinner ik mezelf aan mijn haar voor Jake en zijn hele bestaan. Ik spring uit zijn armen.

"Ik vroeg me al af hoe lang het zou duren. Je weet dat ik je ook in het bos had kunnen laten liggen toch? Maar do-"

"Door de mateband kon dat niet want anders gaat iedereen door. Boohoo" maak ik zijn zin geïrriteerd af. Hij slaat zijn groen ogen ten hemel en slaakt een diepe zucht.

"Ik verwacht een bedankje" grijnst hij  nadat we een stuk verder zijn gelopen.

"Dan kan je lang wachten" antwoord ik terug. "Waar lopen we geen trouwens?" Vraag ik.

"We lopen langs de grens tussen de territoria van Eregan en mij, om te inspecteren" hij zucht "en zodat we wat tijd hebben zonder Hugo"

"Wat een gezelligheid" zucht ik.

-_-

Ik heb geen idee hoe lang we hebben gelopen. Volgens Jake was het tien kilometer, maar het voelde als een marathon.
Mijn voeten deden pijn en ik had honger. Maar alles was beter dan weer opgesloten zitten in het landhuis.

Nu zit ik weer alleen in mijn 'suite' zoals Jake het heel fancy noemt. Ik staar de donkere bossen in. Was ik maar van die mateband af. Ik haat het.

Een klopje op de deur volgt waarna Hugo zijn hoofd naar binnen steekt.

"Hallo schoonheid, roomservice" verkondigd hij blij. Ik werp een blik achter me waarna ik me weer naar de bossen wend.

"Jij ook hallo" gaat hij verder.
"Dus, ik hoorde dat je het leuk vind om te tekenen enzo, dus ik heb een paar dingetjes voor je meegebracht" verteld hij blij.

Dit wekt mijn nieuwsgierigheid. Ik draai me om en been naar hem toe. Hugo staat naast mijn bed met daarop een aantal schetsboek en potloden. In stilte kijk ik hem aan.

Ik bedank hem onder mijn adem door, waarna ik een schetsboek vastpak en de eerste bladzijde open sla.

Tam tam taam

Wat zou er staan
*Extreem verbaasd gezicht*

Wat vonden jullie van het hoofdstuk?

Verwacht na volgende week pas een nieuw hoofdstuk. Want ik heb deze week toetsweek 🥺

Ohja, dit is een beetje de vibe van het bos :)

Xxx- Donna