Found

15 (herschreven)

Ik heb het laatste stukje waar Amara in voor kwam hier even gezet want het gaat verder vanuit haar perspectief. Dus we gaan verder vanaf dat ze flauw viel.
Veel plezier met lezen 💟

POV AMARA

Ik kan mijn ademhaling niet onder controle houden. Mijn hoofd begint licht te worden door de hyperventilatie. Ik loop wankelend naar het matras in de hoek. Langzaam ga ik er op liggen terwijl ik rustig probeer te worden. Niets helpt.
In mijn blikveld ontstaan witte vlekken. Niet veel later val ik weg in de duisternis...

-_-

De lege grijze massa om me heen begint diepte te krijgen wanneer ik een paar keer knipper. Afvragend waarom mijn hoofd zo steekt, wrijf ik in mijn ogen. Mijn keel voelt aan als schuurpapier.

Wanneer ik op probeer te staan weigeren mijn spieren en val ik op de grond. Het beton van de vloer voelt koud aan, ijskoud. Mijn adem maakt wolkjes in de lucht.

Enkel een gedempte lamp met zilver gaas er omheen. Er is geen raam, dus een idee van de tijd heb ik niet. Een kamer valt het niet te noemen.
Al mijn gedachten vliegen warrig door elkaar. En zelfs na meerdere minuten proberen op te staan, lukt het nog steeds niet. Ik lijk wel vastgelijmd aan de vloer met zo goed als niet werkende spieren.

Plots lijkt de puzzel van vragen af gemaakt te zijn; het is Wolfsbane!

Ik trek de mouwen van Noah's zwarte hoodie over mijn handen en bedek mijn mond. Hopelijk krijg ik op deze manier zo min mogelijk Wolfsbane binnen.

---

Nog met de mouw over mijn mond zit ik verveeld tegen de muur aan, starend naar de deur. In de hoop dat er een moment komt wanneer ik kan ontsnappen.

Ik had de laatste zomer voor de universiteit wel anders voorgesteld; met de mensen waarmee ik in de leuke maar ook de moeilijke tijden was. Elke avond feesten tot diep in de nacht, alsof het elke dag de laatste zou zijn. Vaarwel zeggen tegen de populaire, de sporters, de bitches, de alternatieve, de weirdo's en de eenzame. Hoe erg je ze ook had gehaat of hoe graag je ze ook mocht, iedereen ging zijn eigen weg. Iedereen had zich de afgelopen 5/6 jaar ontwikkeld tot een bijna volwassen individu.
(Bij sommigen is dat niet erg goed gelukt, eerlijk gezegd)
Na de zomer zou ik gaan b-

Plotseling gaat de deur van de cel open en verschijnt Hugo. Mijn gedachtestroom word onderbroken, ik kijk woest op.  Er is een vleugje van schuld in zijn ogen te vinden. Ik zeg niets terwijl ik hem aankijk, hij heeft me hier opgesloten.
Zogenaamd geen ontvoering!

Zijn okergele T-shirt laten zijn groene ogen nog helderder lijken en zijn zwarte haar zit perfect in model.

"Waarom heb je je hand over je mond" vraagt hij plots. De wolfsbane lijkt geen effect te hebben op hem.

"Alsof jou dat wat boeit" is het enige wat ik naar hem snauw.
Ik kan de woede bijna ruiken, dus besluit ik het anders aan te pakken.

"Wolfsbane" zeg ik hem enkel. Zijn ogen lijken op te lichten.

"Dus je bent een witte wolf, dit maakt de situatie nog rooskleuriger" verteld hij me met een grijns op zijn gezicht. 

Ik zeg niets, dat zal het alleen maar erger maken. Hij zal me nu verkopen aan één of andere magiër, dan zal ik worden vermoord; einde mij.

Mijn lichaam verstijfd wanneer hij op me af beent. Doordat hij uit de deuropening is gelopen is er een uitgang ontstaan. Ik grijp mijn kans en sprint weg. Wolfsbane of niet- ik verplicht mijn spieren mee te werken.