Found

17 (herschreven)

POV JAKE

Haar ogen lijken de maan in zich te hebben. Ze kijkt echter gebroken. Haar lippen hebben een natuurlijke lichte roze kleur.

Ik snuif de vanille-achtige geur diep op. Maar de geur van een mensen jongen dringt mijn neus binnen. Ik voel mijn wolf woest worden en begin luid te grommen. Mijn wolf neemt de controle over en duwt haar tegen de muur aan.

Pijn raast door mijn lichaam wanneer haar knie mijn buik raakt. Ik klap voor over en een kreun verlaat mijn mond.

Ik hoor Hugo de cel binnenkomen, ik kijk op en zie dat hij tegen de deurpost aan leunt.

Wanneer ze weg probeert te rennen houd Hugo haar tegen. Alsof hij haar te hard vast pakt, begeven haar knieën het en zakt ze op de grond. 

Een grom verlaat mijn mond en ik storm op Hugo af. Ik pak mijn mate vast en til haar in mijn armen.

"Het is de Wolfsbane! Nu, naar buiten!" Sist hij geïrriteerd naar me. Alsof ik het had moeten weten. Het irriteert me nu al dat hij een betere band heeft het haar dan ik.
Het is míj́n mate! Van mij, van niemand anders.

Met mijn mate in mijn armen ren ik de cel uit, de gang door, de trap op en naar buiten.

Ze ademt diep in en uit wanneer we de west-schuur uit zijn. Ik zucht opgelucht.
Voorzichtig leg ik haar op het gras en been in naar Hugo.

"Wat ga je nu doen met haar?" Vraag hij me. Ik werp hem een woeste blik toe die als antwoord moet fungeren.

"Geen idee" ik haal mijn schouders op. "Jace is gewond, er is een witte wolf nodig om hem beter te maken anders zal hij zijn been verliezen" ga ik verder.

"Je kan haar ervoor gebruiken" stelt Hugo voor. Ik sla mijn armen over elkaar en schud mijn hoofd. Als ik dat zou doen sterft de hele pack uit, dus ik zal wat anders moeten verzinnen.

"Pak dan iemand van Eregan ofzo, anders weet ik het ook niet" ik werp hem weer een blik toe.

"Dan zal er oorlog komen" maak ik hem duidelijk.

"Het is beter dan de hele pack dood" Hugo haalt weer zijn schouders op.

"Ze heeft een vriendje" zegt Hugo vervolgens.

"Nu niet meer" zeg ik enkel en richt me weer op haar.

Ik wil geen mate. Maar nu zit ik er aan vast, ik zit nu aan haar vast- voor de rest van mijn leven. Godver! Als ik ons zou kunnen ontbinden zou ik het doen.

"Hij heet Noah, het is een mens. Weet je, je zou me eigenlijk moeten bedanken; zonder mij was ze hier nu niet" gaat Hugo irritant door.

"Rot op" mompel ik, mijn woede in bedwang houdend.

"Ze wilden gaan samenwone-"

"Ik zou je eigenlijk in elkaar moeten rammen, door jou is ze nu hier en zit ik aan die debiele mate-band vast!" schreeuw ik naar Hugo die me enkel een glimlach terug heeft. Ik wil hem nu echt zo graag een klap geven...

Ik staar hem dreigend aan. Hij gehoorzaamd eerst niet, maar buigt dan toch zijn hoofd voor me. Met een verslagen uitdrukking op zijn gezicht.
Ook al ben ik zijn broer, ik ben ook zijn Alpha. Dus hij moet naar je luisteren.

Nadenkend been ik op het meisje af. Ik kan haar hartslag bijna ik mijn lichaam voelen slaan.

"Kom, dan kan er een dokter naar haar kijken" zegt Hugo terwijl hij me al voorbij loopt.

"Nee" werp ik hem toe. "Let op haar, ik ben terug als het probleem met Jace is opgelost"

De verbazing is van Hugo's gezicht af te lezen. Ik werp hem nog één blik toe en ren dan weer diep het bos in, onderweg naar het territorium van Eregan.

Wat denken jullie dat er nu gaat gebeuren???

Tot over een paar dagen, met een nieuw hoofdstuk x

Het liedje bovenaan het hoofdstuk is trouwens echt heel mooi! Dus ga die even luisteren...

Xxx-Donna 💛