Found

10

Mijn blik glijd de kamer rond. Er ligt enkel een oud en versleten matras in de hoek. Ook hier zijn er bloed vlekken op de muren te zien. Geen enkel straaltje daglicht schijnt naar binnen, enkel een knipperende sirene achtige lamp. Er omheen zit een zilveren gaas hoes zodat je het niet zou kunnen slopen.

Hugo is echt een klootzak, dat is zeker. Ik snap gewoon niet dat hij me wilde kussen en dan gooit hij me ineens in een kleine vieze cel, na een reusachtige woeden uitbarsting. Echt man, waar zit die logica?

Langzaam sta ik op en been naar de deur toe, doordat ik voetstappen hoor op de gang. Ik gok dat het Hugo is, die aan het luisteren is of ik iets zeg ofzo. Maar ik wil zeker zijn van mijn zaak dus leg ik mijn oor tegen de deur aan.

Degene die aan de andere kant van de deur loopt blijft maar heen en weer lopen, zenuwen. Ik voel het door mijn wolf, doordat ik een witte wolf ben.

Dan hoor ik niets meer, de voetstappen zijn gestopt. Plots hoor ik Hugo's stem lichtelijk geïrriteerd praten, ik denk aan de telefoon.

"Je móét echt komen, er zit hier een Rogue in een cel. Maar ik wil haar hier niet lang laten zitten" klinkt Hugo's stem opdringerig.

"What the fuck gast, die Rogue boeit niet. Vermoord gewoon"

"Nee dat kan niet, je moet echt komen"

"Jij bent echt fucking vermoeiend broertje"

Hugo zucht luid en mompelt iets onverstaanbaars.

"Je bent zeker weer dronken ofzo" zucht hij dan door de telefoon.

Dan klinkt er gepiep. De jongen aan de andere kant heeft opgehangen. Ik hoor Hugo weer vloeken, hij slaat met zijn vuist tegen de muur aan. De betonnen muur lijkt bijna te schudden. Met luide bonkende voetstappen stormt Hugo weg.

Een afgrijselijke schreeuw galmt door de gangen. Weer lijken de muren haast te trillen, het is dit keer echter geen vuist, maar een lichaam.
Oh god, Hugo is iemand aan het vermoorden.

"Amara, word wakker nu" hoor ik mijn moeder haastig in mijn oor fluisteren. Ik knipper wat met mijn ogen en zie mijn moeders betraande gezicht. "Wat is er aan de hand" vraag ik geschokt. Ik krijg geen antwoord. Ik word opgetild uit mijn warme bed, de kou valt als een deken om mijn lichaam.
"We gaan een spelletje doen, wie het langste zijn ogen dicht houd en stil is wint" fluistert mijn moeder zacht terwijl mijn armen stevig om haar heen zijn geslagen.
"Ik ga winnen" giegel ik. Waarna ik mijn ogen sluit en mijn mond op slot doe. Ik begraaf mijn gezicht in mijn moeder' schouderholte.
Ze begint te rennen. Al het geschreeuw klinkt luid in mijn oren. Tranen vromen zich in mijn ogen, maar ik hou ze gesloten.
Plots hoor ik mijn broer wat zeggen, ik hoor het echter niet door de kreten om ons heen. Ik word in zijn armen geduwd en er word een kus op mijn voorhoofd geplaatst. "Het komt goed lieverd" "James zorg voor haar, jij bent de enige die ze dan nog heeft"
Mijn broer aait me geruststellend over mijn hoofd.
Even later hoor ik mijn moeder schreeuwen. Ze heeft heel erg veel pijn.
"James ren nu" hoor ik kijk vader naar ons schreeuwen. James begint te rennen. Het geschreeuw word steeds zachter naar mate hij rent met mij in zijn armen.

Ik kan mijn ademhaling niet onder controle houden. Mijn hoofd begint licht te worden door de hyperventilatie. Ik loop wankelend naar het matras in de hoek. Langzaam ga ik er op liggen terwijl ik rustig probeer te worden. Niets helpt.

In mijn blikveld ontstaan witte vlekken. Niet veel later val ik weg in de duisternis...

Sorry dat dit hoofdstuk niet eerder is gekomen.

Zondag (19/05/19) is mijn hond Tura overleden na een paar hele slechte dagen. Ze heeft 8 jaar bij ons gewoond, sinds haar 3e. Ik kan me hierdoor niet goed concentreren op het schrijven, school en eigenlijk alles.

Hier wat foto's van haar.