𝐵𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑒𝑙 𝐻𝑖𝑘𝑎𝑦𝑒𝑠𝑖...
Korkuyordum ondan, çünkü yavaş yavaş beni kendine aşık ettiğini biliyordum. Bunun intihardan farksız olduğunu da biliyordum. Yine de ne kalbim, ne de ruhum, ondan ayrı bir dakika bile düşünemiyordu.
★ ✮ ✰ ✬ ✦...
Başlamadan önce oy verir ve yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniz^^
Lafı fazla uzatmadan sizi bölümle baş başa bırakıyorum.
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
"Hayır anlamıyorum ne varda o kadar zorladın kendini ki?" Daha uyanalı birkaç dakika olmuş olmasına rağmen Conan başımda dikilmiş çene çalıyordu.
Dolaptaki buz parçaları sağolsun, bir saat içinde odayı -10 derece yapmıştım, sorun bunda değildi, tekrar ısıtmaya çalışırken aceleci davranıp tekrar burnumu kanatmıştım. Ve bu sefer kanama durmamış ve bayılmışım, uyandığımda başımda bekleyen Conan da susmuyordu!
"Hay çenene sıçayım." Diye, zamanla bozulmuş Türkçemle konuştuğumda anlamış gibi sustu. "Ne dedin?" Diye sordu karmaşık bir bakışla. "Türkçe bir deyim, saygın insanlara söylenir genelde." Dediğimde, yüzünde gururlu bir gülümseme oluştu.
Ona gülmemek için kendimi kasarken bir anda az önceki haline geri döndü. "Ne vardıda kendini o kadar zorladın?! Ya seni bulmasaydım ne olacaktı?!"
"Bağırma, başım ağrıyor." Diye umursamazca konuştuğumda bıkkınlıkla nefesini dışarı üfledi. "Ve ayrıca, sadece sınırını merak ettim. Korkulacak bir şey yok, sadece kendimi zorlamış olmalıyım." sakince devam ettiğimde onun da siniri geçmişti biraz.
Tabii ki ona, burayı cehennem gibi ısıtıp herkesi yakıp çıkma planımdan bahsetmeyecektim. Hem bunu yapabileceğimden emin de değildim.
"Bugün umbrakinezi çalışacakmışız." Umbrakinezi, kaçma girişiminde işime yarayacak her güce ihtiyacım vardı. Gölgelerle oynamak ne kadar işime yarardı pek fikrim olmasa da onaylar anlamda başımı salladım ve ayağa kalktım.
Bu sefer hastane kanadına getirilmemiştim, kendi odamda serumum takılmıştı. Dün geldiğimiz yolları geri yürümeye başladık ve aynı odaya geldik. Yine ben kendimi tanıttığımda ve Conan deneyi anlattığında odada tek başıma kalmıştım.
Ortada yanan birkaç tane ampul dışında kapkaranlıktı oda. Karanlığın, ışığın önüne geçtiğini hayal ettim. Birkaç dakika sonra tek gözümü açıp kontrol ettiğimde ampuller hala yanıyordu.
Bıkkınlıkla nefesimi dışarı üfledim ve etrafa bir göz gezdirdim. Pes etme şansım yoktu, bu aşamayı da geçmem gerekiyordu ki burdan kaçabileyim.
Gözlerimi kapatıp sağ elimi ampullere uzattım, elimden yayılan karanlığın yavaş yavaş sarı ışıkları sardığını, sonra da söndürdüğünü düşündüm.
Gözlerimi açtığımda gerçekten de sönen ışıklara sevinçle baktım. Biraz sonra da Conan tekrar içeri girip beni odama götürmek üzere kaldırmıştı.
