𝐵𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑒𝑙 𝐻𝑖𝑘𝑎𝑦𝑒𝑠𝑖...
Korkuyordum ondan, çünkü yavaş yavaş beni kendine aşık ettiğini biliyordum. Bunun intihardan farksız olduğunu da biliyordum. Yine de ne kalbim, ne de ruhum, ondan ayrı bir dakika bile düşünemiyordu.
★ ✮ ✰ ✬ ✦...
Bugün, bu ikilinin doğum günü şerefine atıyorum bölümü.
Başlamadan önce oy verir ve yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniz^^
Fazla uzatmadan, size iyi okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Biraz ardından Rogers beni ordan çıkarmıştı ve jete gidiyorduk. Burdan kurtulduğum için ne kadar mutlu olsam da, Pietro ve Wanda'ya ihanet etmiş gibi hissediyordum. Tanışalı birkaç dakika olsa da, sonuçta bana güvenmişlerdi.
Bu konuyu zihnimin derinliklerine itip yanına geldiğimizde kapısı açılan jete bindim.
"Umarım beni özlemişsinizdir." Diye kollarımı açarak içeri girdiğimde herkes bana dönmüştü.
En yakınımda olan Natasha "Carissa?" Diye şaşkınlıkla konuştuğunda tatlı tatlı konuştum. "Natalia?" Kollarımı açıp ona gülümsemeye devam ederken bir anda bana sarıldığında ben de kollarımı ona sardım.
Geri çekildiğinde, babam pilot koltuğundan kalkmış, şaşırmış gözlerle bana bakıyordu. Cesaretini toplayıp da gelememiş gibiydi sanki. O cesareti ona ben verdim. "Beni özlemedin mi?"
İki koca adımda yanıma kadar gelip beni kendine çektiğinde ben de ona sarıldım. Yüzünü saçlarıma gömdüğünde bir yandan da fısıldıyordu bana. "Özür dilerim, Carissa. Çok özür dilerim."
"Özür dilemene gerek yok. Her şey geçti, bak buradayım." Diye telkin edici bir sesle konuştuğumda onun da nefesleri yavaşlamıştı biraz.
Ondan da ayrıldığımda, yanda yatan Clint'i gördüm. "Yaralanmışsın!" Diye Telaşla konuştuğumda güldü. Ama kendini kasıyordu, canı yandığı belliydi.
"Büyümüşsün." Diye mırıldandığında, ben de burukça güldüm. "Yaşlanmışsın."dedim yapma bir kızgınlıkla. Steve ona serum bağladığında, babam da pilot koltuğuna geçmişti tekrar.
Natasha kenarda oturan Bruce'un yanına gidince oraya gitmeme kararı aldım. Bir anda sağ tarafa dönünce gördüğüm iki metrelik kas yığınına çarpınca, bir-iki adım geriledim.
"Üzgünüm." Diye mırıldandım, bir yandan da başımı ovuştururken ona bakmaya çalıştım. İki metre dedikte, bu kesinlikle ikiden uzundu.
"Leydi Carissa! Nihayet tanışabildik." Diyerek sağ elimi öptüğünde ben de kibarca karşılık verdim. Onunla da biraz konuştuktan sonra. Babamın yanındaki koltuklardan birine oturup başımı omuzuna yasladım.
Bana gülümsedikten sonra Natasha'nın sesi duyuldu. "Thor, Hulk hakkında rapor ver."
"Hel kapılarında kurbanlarının çığlıkları yankılanıyordu." Diye heyecanla konuştuğunda Natasha ona öldürücü bir bakış atmıştı. Onu gören Thor, durumu toparlamak için konuşmaya devam etti. "Ama ölülerin değil tabii, yaralıların. Daha çok inlemeler, epeyce söylenme ve incinmiş omuz kası hikayeleri ve ahh." Diye bir şeyler daha geveledikten sonra ona döndüm.
