𝐵𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑒𝑙 𝐻𝑖𝑘𝑎𝑦𝑒𝑠𝑖...
Korkuyordum ondan, çünkü yavaş yavaş beni kendine aşık ettiğini biliyordum. Bunun intihardan farksız olduğunu da biliyordum. Yine de ne kalbim, ne de ruhum, ondan ayrı bir dakika bile düşünemiyordu.
★ ✮ ✰ ✬ ✦...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Cedric evin önündeki boş alana arabayı park etmişti. Arabadan kastım 2007 model Doblo'ydu, İzmir'e gelince işleri kolaylaştırsın diye ikinci el Doblo almıştım. En azından beyaz değildi, kendimi bununla avutuyordum.
Arabadan indikten sonra bizim birkaç metre ötemize park edilen beyaz dobloyu gördüm.
"Lanet olsun." Diye mırıldandım kendi kendime.
"Ne oldu?" Cora yanıma doğru geldi.
"Eniştemler burada." Dedim bıkkınlıkla.
Nerden anladığımı sorduklarında bizim arabanın önünde duran arabayı gösterdim. "Eniştenin miydi o ya?" Dedi Cedric kafasını kaşıyarak. "Girecek miyiz o zaman?"
Kısa bir an gözlerimi kısarak düşündüm. Ben Carissa Stark'tım, birkaç sıradan insandan tırsacak değildim. Ki bu sıradan insanlar Hydra ajanı bile değildi, Onlar benden tırssındı.
"Gidiyoruz." Dedim net bir sesle, beyaz demir kapıya bakarken. "Ama içeri."
Yaklaşık dört metre eni, üç metre de boyu vardı. Sıradan bir arabanın rahatça girebileceği büyüklükte ve iki kanatlıydı. Sağ tarafı ise insanların girmesi için olan minik kapıydı. Kilidi yokladığımda kilitli olduğunu gördüm, içeriden açılması gerekiyordu. Ama kapıyı bana ilk açan kişinin teyzem olabilmesi ihtimalini zihnim kabul etmedi.
Elimi beyaz demire dayayıp mor bir ışını diğer tarafa gönderdim ve kilidi açtım. Biraz ittikten sonra içeriye de bir göz attım. Kocaman olan avlunun içinde biri büyük, biri küçük olan iki ev karşılıklı duruyordu. Sağ tarafımda kalan büyük evin ilerisinde geniş bir bahçe vardı. Yüzümü ihtiyatlı bir gülümseme kapladı, o bahçeden yediğim çileklerin tadını bir daha hiçbir şeyden almamıştım.
Tek duvarı bahçeye komşu olan bir kümes vardı hemen solunda, onun yanında ise eskiden koyunların durduğu bir ahır. Ahırın önünde dedemin arabasının bulunduğu bir garaj bulunuyordu, onun kapısı da bahçe kapısı gibi demirdendi ancak insanların girmesi için yapılan kapı tahtadandı.
Ve hemen sol tarafımda küçük ev vardı, kışın buraya gelirdik, diğer ev kapanırdı. Yazın teyzemler geldiği için büyük ev de kullanılmaya başlanırdı.
Demir kapının sesine terasa çıkan adamı gördüm, üzerinde kahverengi kumaş bir pantolon ve beyaz gömlek vardı. Demek hala evin içinde bile olsan takım elbiseyle geziyorsun, ha yaşlı adam?
Gözleri ilk önce balkonun baktığı yolu tarayarak beni buldu. "Kime bakmıştınız?" Dedi üzerimi süzerken. Ona alttan bir bakış attım. "Kendi torununuzu tanımamak büyük kabalık, Mehmet Bey."
