𝐵𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑒𝑙 𝐻𝑖𝑘𝑎𝑦𝑒𝑠𝑖...
Korkuyordum ondan, çünkü yavaş yavaş beni kendine aşık ettiğini biliyordum. Bunun intihardan farksız olduğunu da biliyordum. Yine de ne kalbim, ne de ruhum, ondan ayrı bir dakika bile düşünemiyordu.
★ ✮ ✰ ✬ ✦...
Başlamadan önce oy verir, ve yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniz^^
Medyadaki şarkıyla dinlemeniz önerilir.♡
Fazla uzatmadan, iyi okumalar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çığlık çığlığa uykumdan uyandığımda iki elim kulaklarımdaydı. Biraz soluklanıp rüyamın etkisinden çıkmaya çalışsam da pek işe yaradığı söylenemezdi. Sağ tarafımdaki komodinde duran suya uzandım. Ellerimin titremesini durdurmaya çalışsam da başarılı değildim. Birkaç dakika yatakta oturduktan sonra uyuyamayacağımı fark ettim.
Duvarda duran saate baktım, üç buçuk. Uykum vardı, ama kabus gördükten sonra uyuyamazdım ki ben. Siyah pijama takımımı değiştirmekle ilgilenmedim ve yatağımın yanında olması gereken terliklerimi aradım.
Hafifçe dağılmış koyu renkli saçlarımı da omzumun gerisine attıktan sonra odadan çıktım. Hala biraz uyku sersemiydim o yüzden yavaş ama dikkatlice salona indim.
"Jarvis, uyku ilaçları nerde?"
"Laboratuvarda, Bayan Stark." Diye cevap verdiğinde yönümü oraya çevirdim. İçeri girdiğimde babam ve Bruce'u çalışırken görmeyi beklemiyordum.
"Tamam asa gidecek ama, fazla çalışmıyor musunuz?" Diye sorduğumda beni yeni fark etmişlerdi. Bir an panik olsalar da neden olduğunu anlayamamıştım.
"Carissa, napıyorsun burada?" Babam bir yandan da elinin altındaki tabletten önceki sayfaları siliyordu. Oldukça tuhaf davransalar da, ya uykum olduğu için ya da umursamadığım için bir şey demedim.
"İlaç almaya gelmiştim." Diye hafifçe mırıldandım. Babam kaşlarını çatıp baktı, telaş kendini endişeye mi bırakmıştı? Yoksa ben mi yanlış görüyordum?
"İyi misin?" Diye sorarken diğer yandan da gözleriyle vücudumu yokluyordu. Bruce göz ucuyla bize bakıyordu, sanırım ben geldiğim için durmuşlardı. Daha fazla rahatsızlık vermemek için işimi çabuk halletmeye karar verdim.
"Önemli bir şey değil, uyku hapı alacaktım. Jarvis burada olabileceğini söyledi."
"Babam beklememi söyleyerek gözden kayboldu ve birkaç dakika sonra elinde turuncu bir kutuyla döndü.
"Al bakalım, en iyisi bu." Teşekkür ettim ve tam çıkacakken, eğer ne olduğunu sormazsam aklıma takılacağı geldiğinden kapının orada durdum.
"Bir sorun yok, değil mi? Gergin gibisiniz de." İkisi ilk önce birbirlerine baktılar sonra babam bana döndü.
"Hayır bir şey yok, sen uyumana bak. Sadece enerji dalgaları falan işte." İnanmamıştım, ama kurcalamadım.
"Tamam, siz de çok yormayın kendinizi." Diyerek çıkışa yöneldiğimde babamın 'ucuz atlattık' dediğini sanmıştım. Harika, bir de halüsinasyonlar başlamıştı.
