Gölge Demirkan, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Yaşadığı yerden ve annesinin yanından ayrıldıktan sonra geçmişinde olduğu kişiyi bir kenara bırakıp yepyeni bir ben yaratmak istesede bu sefer hayallerin içinde yaşadığı yaşamı, hayallerinden daha il...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Agnes Obel - İts Happening Again Cem Adrian - Aşk Bu Gece Şehri Terk Etti Sena Şener - Sendin Düşmanım
"Mevlana der ki; Bu hayat bir uykudur ve ölünce uyanır insan. Sen erken davran, ölmeden önce uyan."
***
Her şey bir sanrıyla başladı. Bunun gerçekten olmasını hiç beklemezdim. O an yaşanırken bile her şey gerçek ötesi geliyordu ve bunu zihnimin bir oyunu zannediyordum.
Ama öyle değildi işte. Çok gerçekti. İlk defa çok gerçekti.
Kamer elinde mat siyah renklerinde bir silah taşıyordu. O silahı kaldıran kolu kaskatı bir haldeydi ve tüm kasları gergin gözüküyordu. Bir parmağı tetiğin üzerinde duruyordu, çok tehditkar bir duruşu vardı o parmağın. Kamer'in gözlerinde ise kararlılık vardı. Ama kazanmışlık yoktu.
"Sen.... Nasıl?" Diye mırıldandım. İzem'in bir adım arkasındaydım. Onun elindeki silahın karşısında büyük bir korku içerisindeydim. "Sen, Meva...."
"Benden hiç bahsetmedi değil mi?" Dedi Kamer, soğuk bir sesle. Onu her zaman sakin ve endişeli görüntüsüyle tanırdım ama şimdi öyle değildi. Sanki o kişi değildi. "Sana çok üzülüyorum Gölge. Tüm bunları hak etmeyecek kadar iyi birisiydin."
"Kamer.." İzem onun adını söylediğinde Kamer'in parmağı az daha tetiğe basacaktı. Korkuyla bir ses çıkardığımda, merdivenlerden inen Feris'ten de aynı ses geldi.
"Kamer?" Diye şok içinde sordu. "Sen... Sen ne yapıyorsun böyle?"
"Noluyor böyle! Bu kim!?" Ayhan, Feris'in önüne geçip aşağı inerken Kamer'in kısa bir an sert bakışıyla durakladı. Ayhan kolay korkacak bir insan değildi ama Kamer'in gözlerindeki vahşiliği fark etmesi ona geri adım attırmıştı.
Zihnimde şu zamana kadar İzem'in bana anlattığı, kendisiyle ilgili olan hikayelere daldı. Bir tanesinde durakladım. Ama o kişinin Kamer olmasına ihtimal veremedim.
"O kişi sen olamazsın..." diye mırıldandım. Gözlerim İzem'e döndü. "İzem bana anlattığın.... O geçmişteki kişi.." İzem bana baktı. Şoka uğramış olduğunu yüzünden anlamıştım ama gözlerinde garip bir sakinlik vardı.
Bana bir cevap vermedi. "Hissettmiştim." Dedi ağzını ilk açtığında. "Senin yakınlarda olduğunu hissetmiştim." Sonra yüzünde bir gülümseme oluştu. Ama bu daha çok üzgün bir gülümseme gibiydi. "Bu kadar yakınımda saklanıyor olması beklemezdim."
