Gölge Demirkan, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Yaşadığı yerden ve annesinin yanından ayrıldıktan sonra geçmişinde olduğu kişiyi bir kenara bırakıp yepyeni bir ben yaratmak istesede bu sefer hayallerin içinde yaşadığı yaşamı, hayallerinden daha il...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Daughter - Medicine Hoizer - To Be Alone
***
Merhaba sevgili okuyucular ilk bölümleri artık düzenlemeye karar verdiğimi duyurular kısmından açıklamıştım. Şimdi burada da bazı detaylardan bahsetmek istiyorum.
Kitap 2017 senesinde geçiyor.
Kitap 3 bölüme ayrılacak. Ve her bölüm başlaığdığında zaten bölüm başlarında uyarı verilecek. Bu bölüm dediğim şeylerde 20-25+ bölümlük kısıma tekamül ediyor Yani üç ayrı kitabı bir araya getirmişim gibi düşünebilirsiniz.
İyi okumalar dilerim, başladığınız tarihi buraya yazmayı unutmayın!! 💓💓
———————————————————————— 1.Kısım -} 1.Bölüm
Bazı şeyler hızlıca değişmeye başladı ve ben onlara yetişemedim. İnandığım ve yoluna koyduğum her şey bir uçurumdan aşağı yuvarlandı. İçimde bir yerde beni bağlayan duygular, beni terk etti. Güven kalbime bir yabancı, ruhuma ızdırap oldu. Evim ıssız duvarla çevrili, beni yalnızlıkla ödüllendiren bir yerdi. Ve ben şimdi onu geçmişe teslim ediyordum.
Şu sevimli kadına da bir bakın. Oturduğu yerde huzursuzca kıvranışına, bir parmağıyla sürekli saç tutamlarıyla oynayışına, durmadan üzerimde gezdirdiği gözlerine. Hatasını biliyordu, üzgün olduğumu da. Ama bunun olmasına ihtiyacım olduğunu, onu üzmeden nasıl anlatablirdim ki?
"Seni burada bırakmak istemiyorum Gölge. Özellikle de onunla." diye konuştuğunda ikimizde havaalındaki bekleme salonlarından birisinde, pist alanını rahatlıkla izleyebileceğimiz, karşısında tüm duvarın cam olduğu koltuklara, aramızda bir boşluk olacak şekilde oturmuştuk.
"Merak etme. Ben iyi olacağım." dediğimde sesime tüm inandırıcılığımı katmak için büyük bir çaba gösterdim.
"Emin misin? Çünkü en son ondan ne kadar hoşlanmadığından bahsediyordun da..." İğneleyici konuşmasına göz devirdim.
"Biraz daha zorlarsan sana karşı da aynen öyle hissedeceğim." diye homurdandığımda yaptığı şirretlikleri bu kadar çabuk unutmuş olmasına oldukça şaşırıyordum. Ki şaşırmam da ayrı bir saçmaydı çünkü benim annem sadece kendi bildiğini okuyan birisiydi. Ve ona göre her dediği doğru olmalıydı.
"Bak.. ben sadece korkuyorum, tamam mı? Seni üzmesinden, geçmişte yaşanan her şeyi tekrar yaşatmasından. Ben buradayken bunu istediği kadar yapsada senin için hep ben vardım. Ama şimdi.." Sesinin çatallaştığını, duygularını ifade etmek için göz yaşlarına başvuracağını anladım. Onun sesi beni etkiliyordu. Bu kadın benim duygularımı alaşağı edebilirdi. "Şimdi gidiyorum ve seni ona bırakıyorum. Bu beni korkutuyor Gölge, beni üzdüğü gibi seni de üzmesinden korkuyorum."
