Gölge Demirkan, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Yaşadığı yerden ve annesinin yanından ayrıldıktan sonra geçmişinde olduğu kişiyi bir kenara bırakıp yepyeni bir ben yaratmak istesede bu sefer hayallerin içinde yaşadığı yaşamı, hayallerinden daha il...
"Ben anneyim, anne! Nasıl abartmayayım ha? Yanında değilim, nasılsın bilmiyorum.... B-ben..."
Sessiz iç çekişlerini duydu Gölge. Elleriyle kulaklarını sıkıca kapatmak istedi.
"Nasıl olduğumu biliyorsun ya anne.. Görüntülü de konuştuk hem.. İyiyim ben. Sıkma canını."
Annesinin ağladığını duyuyordu. Sadece kendisini düşünen kadının teki diye düşünmeden edemedi Gölge. Kendisinin nasıl acı çektiğini bilemezdi.
"Baban sana iyi bakmıyor değil mi? Sana iyi gelmiyor o..."
Annem yine beni unutup kendi kafasında kurduklarına inanmaya başladığını duyduğumda gözlerimi devirmeden edemedim. Hep böyleydi. Beni düşündüğünü sandığım her an sen aslında sadece kendini düşünüyor.
"Ben iyiyim. Babamla alakalı değil hiç bir şey."
Babamla alakalı çok şey vardı. Eğer onun gerçeklere vereceği tepkisini bilmesem daha iyi olabilirdim, her şey daha farklı olabilirdi.
"Hiç bir şeyin onunla alakalı olmadığını söylüyorsan, her şey onun hakkındadır Gölge. Baban insana öyle şeyler yaptırır ki, en masum olduğun anda bile en suçlu olan kişi olursun.."
Doğru söze ne denirdi? Ama onun bunu bilmesine gerek yoktu.
"Benim hatamdı anne."
Değildi. Beni o merdivenlerden aşağı itmişlerdi. Bilerek yapmışlardı.
