Gölge Demirkan, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Yaşadığı yerden ve annesinin yanından ayrıldıktan sonra geçmişinde olduğu kişiyi bir kenara bırakıp yepyeni bir ben yaratmak istesede bu sefer hayallerin içinde yaşadığı yaşamı, hayallerinden daha il...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jadu Heart - Metal Violets Foster The People - I Love My Friends Canteen- Belgium To Bordeaux Ruelle - Up İn Flames
***
"Yalnızca baktığımız şeyleri görürüz. Bakmak bir seçme edimidir."
*
Gölge'nin Anlatımı;
Herkesin kendine göre nedenleri vardır. Yalanlarınızı bir kılıfa uydurup söylersiniz. Gerçeğinizi kendiniz yaratırsınız. Hangi ışığın size uygun olduğunu kendiniz seçersiniz.
İzem'den önceki hayatımda kavgalar olurdu. Kendi bildiğimin arkasında durmak için hep mücadele verirdim. Ama İzem'den sonra verdiğim her savaş sessizleşmişti. Gerçeğim için savaştıklarım yalanlarım için uğraştıklarımdan daha çabasızmış onu öğrendim.
Şimdi İzem ve Feris karşımda durmuş benden bir şeyler saklarmış gibi gözlerini kaçırırken, kendi yalanlarına benime inandırmak için uğraşacaklarını biliyordum.
"Eee, söylemeyecek misin?" Dedim sert bir sesle. Midemin bulantısı yine artmaya başlamıştı ama bu sefer tetikleyen sinirimdi.
Etrafta büyük çöp poşetlerinin içine göz ucuyla baktığımda kırık dökük vazoları ve o tarz şeyleri gördüm. Salonun üstünkörü düzeltilmiş olduğunu ve kitapların bir kısmın hala yerde olduğunu fark ettim.
"İzem? Feris?" İkisine de uyaran bir ses tonuyla seslendiğimde İzem kendine gelip hemen cevapladı. Yüzü normalden daha soluktu ve göz altları mosmor bir haldeydi.
"Dün biraz içtim..." Öksürerek boğazını temizledi. "Bir şeylere sinirlendim. Kendime gelince fark ettim. Ortalığın içine sıçmışım. Seni telaşlandırmak istemediğim için Feris'i aradım, sağolsun o da yardıma geldi." Dediğinde Feris de onu onaylayarak başını salladı.
Gözlerine baktığımda hiçbir şey göremesemde onunla tanıştığımdan beri iç seçilerimi dinlemeyi daha çok öğrendiğim için kafamın içinde bir ses bunun yalan olduğunu hatırlattı.
Midemin ağrısı çekilemeyecek bir hale geldiğinde iki büklüm olup elimle karnımın üzerine bastırdım.
"Hey... Ne oldu?" İzem bendeki garipliği anlayıp hızlıca yanım gelip kolunu belime sardığında, onu yada durumu sorgulayacak gücümün kalmadığını anlayıp başımı onun göğsüne yaslayıp sarılır bir hale geldim.
