From Black To Pink · Lıskook

Sevgilim Beni Hatırlamıyor

"Bana gidelim mi?"

Lisa kaşlarını çatarak bana döndüğünde o sormadan yanıtladım. "Belki evimi hatırlarsın, ya da başka bir şeyi. Dur bir dakika, sen benim evime hiç gelmemiştin!"

Doktorlar, Lalisa'nın taburcu olabileceğini söylemişlerdi. Böyle ani bir uyanış beklemiyordu kimse. Ama daha hastaneden bile çıkmamıştık.

Telefonum çalarken yerimde doğrulup yanıtladım. "Yugyeom?" Yugyeom açtığına şükür derecesinde bir nefes verirken konuştu.

"Bugün Lisa'nın yanında biz kalacağız. Sen eve git dinlen." Onlara söylemeyiş olmuşumuz aklıma gelince dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Tamam mı dedim?"

"Yugyeom sana birşey söyleyeceğim. Eğer herkes oradaysa hoparlörü aç." Ses gelmediğinde açıldığını düşünerek konuştum.

"Lisa," dedim yavaşça. Nasıl söylenirdi bilmiyordum. O sırada Lisa yavaşça bağırdı. "Yeom! Kızlar! Yanıma gelin!"

"Siktir lan!"

"Kanka ne zaman kaydettin kızın sesini çok özlemişim bee. Of bir uyansa da sesini duysak aşkımın." Hafifçe gülümserken aramayı sonlandırdım.

Hemen geri görüntülü ararken açılması kısa sürmüştü. "Bak bakalım dualarımız kabul olmuş mu?" Kamerayı Lisa'ya çevirirken herkesin ağzıdan bir ses çıkıyordu.

"Uyan- Lisa mı? Uyandı mı?"

"Evet Oppa!"

Ve ardından telefon görüşmesi kapatıldı. Çok değişikti. Altı ay olmuştu. Ama aynı zamanda da üzücüydü, anılarımızı bir anda unutması.

Lisa şehir değiştireceği sırada Jimin benim için bir konuşma yapmıştı. Ve Lisa beni unuttuğundan beridir aklımda hâlâ o söz geçiyordu.

"Kız seni unutmak için gidiyor, sen onu unutamazsın Jungkook."

Onu unutamadım, hem de hiç aklımdan çıkaramadım. Ama o beni ve anılarımızı tek seferde unuttu. Gitmesine gerek bile kalmadan..

"Beni hatırla."

"Ne?"

"Beni hatırla diyorum. Yapamam böyle; beni hatırlamazsan yapamam, yaşayamam." Derin bir nefes çekerken konuştu.

"Elimde değil. Ben unutmak istemem seni. Sen- Ben senin sevgilin olduğumu bile hatırlamıyorum. Ben bilmiyorum."

"Lisa!"

Aniden odaya dalan Yugyeom, Jennie ve Chaeyoung hızlıca Lisa'nın yanına giderken yüzünden gülümsemeleri eksik olmuyordu.

"Uyanmışsın! İnanamıyorum gerçekten! Seni çok özledik kızım be!" Gülerek onlara sarıldıklarında kafamı yavaşça yere eğdim.

Bende de böyle olsa olmaz mıydı? Beni hatırlasa olmaz mıydı?

"Jungkook? Niye üzgünsün?"

Kafamı yavaşça kaldırdım. "Senin şuan havalara uçman gerekiyor be! Sevgilin uyandı sen asık suratla oturuyorsun."

"Üzgünüm Jennie, sevgilim beni hatırlamıyor."

|Bölüm Sonu|

Two Men'e bölüm attım 5 ay falan oldu herhalde bı gidin bakın ehehe