ORPHIC

Chapter 30

Authors Note: This chapter contains torture and sexual abuse.

Malaika's POV

8 years ago

"Malaika." Pag tingin ko ay agad akong napangiti nang makita ko si mommy. Agad akong lumapit at niyakap siya. "Should we eat outside?" agad akong tumango.

Nag kwentuhan kami, ang saya ko kasi bihira maging ganito si mommy sakin. Pauwi na kami ng bigla akong inantok.

"Gising!" agad namulat ang mata ko, wala akong makita. Ramdam ko na naka tali yung kamay at paa ko. Anong nangyayare? Si mommy?

"Mommy!" I shouted, baka napano siya. Maya maya pa ay may nag tanggal ng piring sa mata ko. Bumungad sakin ang mukha ni papa, ang step father ko. Agad akong nag taka at nilibot ko ang paningin ko. Kita ko na nakaupo isa mommy sa isang upuan habang nakangising naka tingin sakin. What's happening?

"M-mom? P-papa? Where are we? Bakit ako nakatali?" tanong ko.

"Bobo ka talaga." Papa said.

"Tawagan mo na ang Daddy niyan." Mom said, what? Si dad?

Agad na may dinial sa phone si Papa.

"Hello?" si dad.

"Daddy!" agad kong sigaw. Agad akong sinampal ni papa.

"Malaika?!" Dad.

"Hawak ko ang anak mo Timothy."

"Hayop ka Manuel! Nasaan ang anak ko!?" sigaw na tanong ni dad.

"HAHAHA Timothy kung gusto mo pa makita ang anak mo bigyan mo ako ng 20 million." 20 million? Umiiyak na tumingin ako kay mom pero agad niya akong sinamaan ng tingin at sinenyasan na manahimik. Sisigaw na sana ako ng may nagbusal sa bibig ko. Nag pupumiglas ako ng lumapit si mom at agad akong sinampal. Why? Bakit si mom pa?

"Limang araw Timothy, bibigyan kita ng limang araw para ihanda ang pera. Wag na wag mo susubukan mag sumbong sa pulis kung hindi papatayin ko ang anak mo." Umiiyak na ako. Mga hayop sila.

"Hayop ka Manuel!" rinig ko pang sigaw ni dad bago siya patayan ng tawag ng demonyo.

Three days. Puro bugbug, latigo, at hindi ako pinaapakain. Ayaw ko na. Patayin na lang nila ako. Hindi ko na kaya. Pinapanuod lang ni mom na parusahan ako. Bakit? Bakit nangyare sakin ito? Anong kasalanan ko?

Napaiktad ako ng maramdaman ko na may humawak sa hita ko. Nanginginig ako. Si Manuel. Ngumisi siya sakin.

"Alam mo Malaika, kung hindi mabibigay ng daddy moa ng 20 million okay lang naman. Ikaw naman ang kapalit. Hindi kita papatayin." Tumigil siya at humalakhak. Nanginginig na ako, humaplos ang kamay niya sa braso ko. Nag pupumiglas ako pero hinigpitan niya ang hawak sa braso ko lalo. "Gagalawin muna kita, pag sasawaan. Tapos ibebenta kita." Ngumisi siya. Naluluha akong umiling sakanya.

Lalo akong naiyak ng punitin niya ang damit ko. Nag pupumiglas ako ng simulan niya ako halikan, pilit ako umiiwas.

"TAMA NA!" sigaw ko. "HAYOP KA!" sigaw ko pa pero tinawanan niya lang ako.

Pinunit niya din yung pang baba ko. Underwear na lang suot ko. Ayaw ko na mabuhay. Tama na. Parang awa niyo na. Tatanggalin niya na sana yung bra ko ng marinig niyang bumukas ang pinto. Si mom.

"MA TULONG MA!" agad humiwalay sakin si Manuel. Galit na lumapit si mama, akala ko dahil kay Manuel pero nagulat ako ng sinampal niya ako.

"MALANDI KANG BATA KA!" sigaw niya at sinimulan niya ako pag hahampasin. Tama na. Please. Parang awa niyo na, tama na.

Tumigil siya ng marinig nila na may siren sa pulis. Tapos na ba? Ayaw ko na. Tama na.

"Huwag mo sasabihin na kasama ako dito, kung hindi wala ka ng nanay. Tandaan mo yan." Agad na umalis si mama habang si Manuel ay mukhang kinuha pa pero agad din siya naabutan ng pulis.

"Malaika!" nakita ko si dad na patakbong lumapit sakin kasama si Sander. Kita ko ang pag aalala at galit sa mata nila. Napangiti ako. Tapos na ba?

Present day

Akala ko pag nakaalis ako sa lugar na yun tapos na. Paulit ulit pa rin na bumalik. Kalian ba matatapos yung sakit? Bakit? Bakit kailangan ko maranasan yun? May kasalanan ba ako? Anong ginawa kong mali? Bakit yung taong akala ko mag liligtas sakin? Pag ba nawala ako matatapos na yung sakit?