Kiss me (GxG)

Chapter 14: What Is This?!

Chapter 14

Dennise's POV

Oh my God. Bakit ganito ang kinahantungan nito?! We're awkwardly hugging each other in the darkness. Eh ano bang magagawa ko eh takot nga ako sa kulog at kidlat? Naramdaman kong dahan-dahan na ipinaikot ni Ros ang dalawang braso niya sa akin. This actually feels nice. But still, it's awkward. At ang malala pa, kahit anong pilit ko na kumalas kay Ros, eh hindi ko magawa. It's like, my body has a mind of it's own and it's not giving one single f*ck of whatever I tell it to do. Mas na-conscious tuloy ako dahil alam kong nakatapis lang ng twalya itong si Ros. Nanlaki ang mata ko nang maramdaman kong unti-unting dumudulas pababa ang twalya niya. Sinalo ko naman agad at ibinalot sa kanya uli. Whew, if it isn't pitch-black-dark here, malamang mahimatay ako sa pwede kong makita.

Arte talaga para namang hindi mo pa nakita yung mala-diyosa niyang katawan, pampaprangka sa akin ng konsensiya ko.

Che! Kahit na noh! Reklamo ko naman.

"P-Pwede bang magbihis muna ako? Promise, mabilis lang," she said. Nag-alinglangan pa akong kumalas sa kanya. Kinapa ko ang kama atsaka ako umupo. Natense tuloy ako baka kumulog at kumidlat ulit so I covered my ears with both of my palms. Maya-maya isang malakas na kidlat at kulog nanaman ang dumating. I closed my eyes tightly and clenched my ears. But then, I felt something gently held my hands. It was warm and nice. Something grew inside my chest. Though I don't know what it is, yet. But I'm sure it's getting stronger and bigger. Tumingala ako, assuming na nakatingin ako sa kanya kaso sobrang dilim at hindi ko mahagilap ang mukha niya. Hanggang sa panandaliang kumislap ang kalangitan at nakita kong nakatingin din siya sa akin. Hindi nga ako makapaniwala dahil noong kumulog eh parang wala lang saken. Nang makita ko ang mata niya biglang nag-mute ang paligid. Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko sa kanya kahit na sobrang dilim ng paligid at hindi ko siya makita. I felt something soft, warm and a little wet touched my lips. There's no doubt, this is her lips. We kissed slowly and gently. Naramdaman kong parang may iba sa halik ni Ros ngayon; hindi na agresibo at mabilis unlike noon. It's actually passionate and gentle. As if she's trying to calm me down with her soft lips and warmth. She broke the kiss atsaka ako niyakap ng mahigpit. I feel like my heart is going to explode any second. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Jusko, hindi na normal 'to!

Maya-maya medyo tumila na ang ulan pero nafifeel ko pa rin na nakaupo sa tabi ko si Ros. Nakakapagtaka lang dahil hindi pa rin nagkakaroon ng power. I guess, it'll take a while.

"Ah, so kidlat at kulog pala ang kahinaan mo, ha?" She joked.

"Bakit akala mo ba wala akong weakness? Tao din ako noh," I replied. Alam kong nakangiti siya kahit na madilim ang paligid.

"Y-You should stay the night," I offered. There was a moment of silence, until the light went back on.

"Finally," I mumbled. Napatingin ako kay Ros. Ugh, I never thought I'd wish for another blackout. Nakakatunaw ang tingin niya saken.

Hindi siya nagsasalita. Nakatitig lang siya saken.

"I mean, it's r-raining... Out---side... Ros?" Habang nagsasalita ako palapit ng palapit ang mukha niya saken; I tried to move away from her. I gripped her shoulders to stop her. Pero pinilit niya pa ring ilapit ang mukha niya sa akin habang nakatitig sa aking mga mata. Ibinaba ko na ang kamay ko at hinayaan siya. No matter how hard I try, I just can't stop myself from giving in. I closed my eyes; waiting for her.

"Nagugutom ako, may pagkain ka ba diyan?" I immediately opened my eyes.

"Ha?" Tanong ko as if naninigurado kung tama ba ang narinig ko.

"May pagkain ka ba diyan? Nagugutom ako eh," inulit niya. Hay nako, pahiya much. Bakit ba kase ang dumi ng utak mo ha, Dennise?

"M-Meron ata sa baba," sagot ko.