I Forgot That You Existed

Chapter 13

Pangatlong araw  na mula nang gampanan namin ang parusa na ipinataw sa amin mula nang kami'y manggulo sa library. Tirik ang sikat ng araw ngunit hindi naman masakit sa balat, dahil umaga naman nang magsimula kaming maglinis sa buong campus ground ng aming school. Malapit na akong matapos dito sa soccer field , sa wakas makakapagpahinga na rin ako at magkakapag-lunch. Isinalansang ko ng maayos ang mga trash bag, at kinuha ang iilang mga basura na aking nalikom.

Sa hindi kalayuan, napansin ko ang anino na papalapit mula sa aking likuran. Bigla nalang may nahulog na plastic cup sa gilid ko, at mabilis akong napatingin kung saan nanggaling.

"Sa nakikita ko, tungkulin mong linisin iyan." Nakakayamot na saad ni Randal.

"Nakikita ko rin na nasa wastong edad ka na para tukuyin kung nasaan ang basurahan." sabi ko at lumakad patungo sa kinatatayuan niya. Mabilis kong sinipa ang plastic cup. Lumipad ito patungo sa basurahan ngunit hindi ito pumasok sa loob, at nalaglag lamang sa tabi nito. Nevertheless, nice try Ava.

"I like you already."

"Tumabi ka." Ang straight-face kong nasabi, at kinuha ang dust pan sa gilid niya. Nakita ko ang pagngisi niya na mukhang may balak pang sabihin, at huminto ako at tiningnan siya. Tumingin siya sa dalawang mata ko na para bang hinihintay kung sino sa amin ang unang magsasalita. Unbreakable eye contact is torture. " Hey!" Napalingon ako sa lalaking sumigaw sa likod ko. Iyon pala ang kaibigan niya na lagi niyang kasama, para na silang kambal.

"Dude!" Excited na sigaw ni Randal at tumungo papunta sa kinatatayuan ng kaniyang kaibigan.

Bakit ba karamihan ng mga mayayamang nasa ganitong edad, ay mga feeling entitled? I thought sa mga books and webnovels lang ito nangyayari. Yung tipong hindi nawawala ang mga angsty, self-centered teenager and bad boy persona sa mga kuwento. Bakit ba gustong-gusto at tinatangkilik ang mga ganoong kuwento? Nakakaaliw bang magbasa ng mga immature weirdos? Those irrational people who don't act their age. Geez, I'm so sick of seventeen, where's my fucking teenage dream.

"Sandra!" Sigaw ko nang makita kong pini-pick up na nila ang mga basura para dalhin sa main truck. Dali-dali akong napatakbo habang bitbit ang mga trashbag, walis at dust pan.

"Mukhang tinapos mo ng linisin lahat dito, magbreak ka na Ava, kami na sa ibang floor." Sabi niya habang iniikot ang paningin sa buong field, at tila ba nagtataka kung papaano ko natapos ito ng walang kasama.

~*~

"Yes, please." Sabi ko sa babaeng server at inilapit ang aking food tray para sa whole-grain roll, and salad.  "Sa sobrang hiya ko napatago ako sa loob ng cubicle, at nastuck ako doon for two fucking hours, sa sobrong sunod-sunod na lalaki ang pumapasok. Papalitan ko na nga ang grado ng eyeglass ko, sobrang nakakahiya talaga yung nangyari ngayon." Sabi ni Beatrix na kanina pa daldal ng daldal sa gilid ko. And I keep on zoning out, not actually minding what she's saying.

Sobrang daming nangyari ngayon. Ang dami kong school works na hinabol at mga kalat na nilinis. Pagod na ako. Si Beatrix yung tipo ng kaibigan na emotional vampire. Naiintindihan ko kasi she's still working on boosting her self-worth. Hirap siyang tumayo para sa sarili niya. Mind what she had done, instead of going out of the bathroom right away, she can't be able to deal with normal levels of mortifications. She had unhappy childhood where her parents and other significant people were extremely critical to her. When we were in grade school she had poor academic performance in school resulting in a lack of confidence.

Plus the ongoing stressful life event such as relationship breakdown.When someone has low self-esteem they tend to avoid situations where they think theres risk of failure, embarrassment or making mistakes. She avoid new things and not taking up opportunities. They feel unloved and unwanted and  sometimes she blamed others for her own mistakes. She always have negative self-talk and comparisons to others, especially with me. Matalik ko siyang kaibigan pero hindi niya maiwasang pigilan yung isip niya na hindi kailanman naging kabawasan sa pagkatao niya ang mga bagay na meron ako.