Mountains To Cross

Chapter 4

Chapter 4

"Wag na lang tayo magcommute." Sabi ni Risel habang naghihintay kami ng jeep para makapunta na sa Ateneo, "Let's just ride your motorbike."

Umiling ako, "Umuulan."

"Malelate na tayo!" Sabi ko sa kanya, "Tain, you have to pass, right?"

No matter what. I have to pass no matter what. Bakit? Dahil gusto kong patunayan kay Daddy na kaya ko. My father is my biggest role model. Kaya lang, hindi ako magaling magsalita kaya wala akong choice kundi ang huwag mag-Law. I am not for it. Pero kahit na ganoon, gusto kong makapasok sa Ateneo katulad niya.

"Hintay pa tayo." I looked at my wristwatch, "Five minutes."

But five minutes passed and there are no available jeepneys, wala na kaming choice kundi ang gamitin ang motor. The motorbike was given by Dad to me. Inggit na inggit si Risela dahil siya ang ayaw bilihan kahit siya talaga ang mahilig sa mga ganito.

"Itong cap mo-" Kinuha ko ang cap sa kamay niya at isinuot ulit bago ko ipinatong ang helmet doon, "Ang pangit!"

"Okay lang yan." I smiled, "Cute."

Nakapatong ang helmet sa cap kaya dalawa ang proteksyon sa ulo niya. It looks cute. She pouted. Palihim akong ngumiti pagtalikod ko. Ako ang unang sumakay sa motorbike at umangkas kasunod si Risela.

"Hold tight." Sabi ko. She hugged me on my waist.

"Yes, sir!" She chuckled, "Anong pabango mo?"

"Bakit?" I asked, "Bango?"

"Ofcourse, it's a perfume! And it should smell good. Magtaka ka kung sinabi kong amoy tae ka." I chuckled at her.

The first few minutes of the ride was smooth. Kahit na madulas ang daan, pero kahit ganoon ay tumitila paunti-unti at ambon na lang ang nangagaling sa langit. Enjoy na enjoy si Risela sa biyahe. I always wondered what she loved about roadtrips. Traffic naman sa bansang 'to. Tapos, mausok at maingay. Hindi ngayon dahil maulan pero sa mga pangkaraniwang araw, traffic.

Risela thinks differently though. She loves the streets. If I hated the noise, she loves the busy noise. If I hated going from one place to another, she always love the fact that she can see different places. Her mind is amazing.

But after a while. I got nervous. Kumunot ang noo ko nang maramdaman na nahihirapan ako sa preno. I was about to tell her that we should stop for a bit pero biglang lumakas ulit ang ulan.

I lost control. Pagliko ko ay tumama kami sa isa pang kotse. I heard screams and I felt the impact on my body. Namahagis kaming dalawa ni Risela sa gilid ng daan.

The difference is that I am awake. Damang dama ko ang sugat na natamo. Some bones are probably injured too but I was more scared at the fact that Risela's unconscious. She got a head injury. Gusto kong lumapit pero hindi ako makatayo.

"Ris..." It's already a whisper. Humihiling na lang ako na marinig niya kahit mahina, "Ris..."

I called her, over and over again. Until ambulance came and civilians helped us. Magkahiwalay kami ng ambulansya at sa buong biyahe, wala akong maisip kundi ang itsura niya. She did not see it coming. God, not her.