Mountains To Cross

Chapter 35

This is the last chapter of Mountains to Cross. See you in our epilogue. Thank you so much.

Chapter 35

I am sick. Hindi ko alam kung ano ang mali sa akin pero alam ko na kailangan kong pumunta sa doctor. I woke up feeling nauseated once again. Dali-dali akong bumangon sa kama at tumakbo papasok sa loob ng banyo. For the fifth straight day, I woke up Tain because of my morning sickness. Pakiramdam ko ay may mali sa digestive system ko.

I vomited until my stomach felt empty. Hindi ko maiwasan ang mga nangigilid na mga luha. Sumandal ako sa pader ng banyo pagkatapos magflush, nanghihina na ipinikit ang mga mata at hinahabol ang paghinga. After seconds, Tain knocked. Nang hindi ako sumagot, he decided to open the door and check on me.

Nagsquat si Tain upang maabot ako, "Pumunta na tayo ng ospital ngayon... you don't look good, baby. Namumutla ka na."

I opened my eyes and sighed, "What if I'm sick?"

"Don't say that." He said. Inalalayan niya ako patayo para bumalik sa kwarto, "And if you are then that's why we will go to the doctor, so you can get the right medications and you'll be better."

We lied down quietly. Ipinikit ko ang mga mata pagkatapos makaramdam ng hilo.

"It's been five days. Pumunta na tayo ng ospital, ha? Dapat talaga pumunta na tayo pagkatapos ng burial..."

I looked at him. Tain is still mourning pero dahil sa kalagayan ko, pakiramdam ko tuloy ay masyado siyang napepressure. Inayos ni Tain ang kumot at niyakap ako. His warmth makes me feel so much better. Nahihiya ako na ganito pa ang nangyayari, gayong dapat, ako ang nagcocomfort sa kanya. Isang linggo pa lang ang nakakalipas nang mawala si Tito.

"Sleep first," He kissed my forehead, "I'll wake you up..."

Tumango ako at pumikit.

Dahil pakiramdam ko, palagi akong pagod, nakatulog ulit agad ako. I woke up with Tain's tap on my arm. Dahan-dahan akong bumangon. Hinayaan niya muna akong mag-ayos bago kami bumaba at dumiretso sa sasakyan.

"How are you feeling now?" He asked. Inaayos ni Tain ang seatbelt niya at in-on ang makina ng sasakyan.

"Mas okay na..." Sabi ko. Huminga ako ng malalim at tumingin sa labas, "Tain... what if I'm sick?"

He chuckled, "I don't think you are, baby."

I pouted. Tahimik lang ako sa buong biyahe at tumitingin sa labas. Mabilis lang rin naman dahil malapit lang ang ospital at hindi rin naman masyadong traffic.

"Hello, Captain Diaz..." Bati ng doctor na tingin ko'y kaibigan niya, "Hello, Risela. Dr. Ivan Castillano..."

Tinanggap ko ang shake hand na inooffer niya bago kami umupo. Mukhang close naman sila ni Tain. They even did a fist bump.

"I met Tain in the military..." Sabi niya, "I was an army doctor before. Nagquit na ako dahil mas gusto ko nang magfocus dito sa ospital." he chuckled, "Anyway, what are you feeling?"

Nagkatinginan kami ni Tain.

"Uh... I don't feel well in the morning these past few days." I told him, "Tapos madalas akong nahihilo, mabilis mapagod... I don't really know why... tumutulong lang naman ako sa bahay at wala masyadong ginagawa..."

Dr. Castillano stopped typing in his desktop computer and looked at me and Tain, "Hindi yata ako ang kailangan niyo, Cap..." he chuckled. My eyebrows furrowed in confusion.