𝑐𝑢𝑝𝑐𝑎𝑘𝑒 𝑝𝑟𝑜𝑚𝑖𝑠𝑒🧁

من یه آلفای فاکرم⁦🐺🌠

با حرص کتابش رو بست و آه بدبختانه ای کشید.
روی تختش وا رفت، چانیول چه فکری با خودش کرده بود؟

بکهیون برای این تایم از زندگیش هیچ برنامه ای مبنی بر عاشق شدن یا چسبوندن یه دختر به بازوهاش نداشت و حالا....میخواست کمکش کنه دختری که نامه اعترافش به چانیول رو آورده داده بهش، عاشقش بشه؟

انتظار داشت هر لحظه چانیول بهش زنگ بزنه و بگه« شوخی کردم » چون حتی فکر به اینکه چانیول بخواد کمکش کنه به یه نفر اعتراف کنه زیادی مزخرف بود!

موبایلش رو برداشت و به عامل اصلی این جنگ روانی، زنگ زد...باید باهاش صحبت میکرد، اون لحظه انقدر هول شده بود که نمیتونست حرفی بزنه و دقیقا حس بچه ای رو داشت که اصلا زبون باز نکرده!

بعد از چند تا بوق صدای بم شده چانیول توی گوشاش پیچید و همین باعث نزدیک شدن ابروهاش بهم شد.

_بله؟

_خوابیدی؟

چانیول که با شنیدن صدای بکهیون کمی هوشیار تر شده بود سر‌جاش نشست و دستی به صورتش کشید.

_اوه بکهیونا...الان میخواستم بیدار بشم.

_دارم میام دنبالت...زود حاضر شو.

بکهیون با لب هایی که خط شده بود گفت و وقتی تماس رو قطع کرد برای چند لحظه پنیک کرد...برای چی گفته بود میخواد ببینتش؟...حرف زدن پشت تلفن راحت تر نبود؟

«اگه چهرم رو ببینه راحت تر باور میکنه»

با این فکر از جاش بلند شد و بعد از پوشیدن تیشرت گشاد مشکی با شلوار جین یخی رنگش از اتاقش خارج شد.

_من دارم میرم پیش چان!

وقتی پله ها رو دوتا یکی پایین میومد بلند اعلام کرد و صدای مادرش رو شنید.

_مواظب خودت باش عسلم.

_چشم حتماا.

کتونی های مشکیش رو پوشید و به سمت خونه چانیول راه افتاد...باد ملایمی می‌وزید و بکهیون خودش رو لعنت کرد که چرا کتابش رو با خودش نیاورده!

با چهره مغروری، همون‌طور که انگار همه رو از بالا نگاه میکنه راه می‌رفت و هر از چند گاهی برای عبور از خیابون پشت چراغ قرمز عابر پیاده میایستاد.

فاصله خونه خودشون تا خونه چانیول زیاد نبود بنابراین تقریبا یک ربع دیگه جلوی در خونشون ایستاده بود.

خانواده ای که چانیول رو به سرپرستی گرفته بودن صاحب بزرگترین کمپانی مدلینگ کره بودن و بنابراین وضعیت مالیشون از خانواده بکهیون چندین لِوِل بالاتر بود، شاید به همین دلیل پسری که حالا پشت درهای بلند مشکی رنگ ایستاده بود از اینجا هم میتونست بوی پول رو حس کنه.