Through Fatal Silence (High Class Issue Series #5)

Chapter 04

Chapter 04

"Hon, are you even listening to me?"

Hindi ko na napigilan ang sarili kong mairita nang makita na naman si Paris na para bang ang lalim ng iniisip. Kanina ko pa siya nahuhuli pero panay ang tanggi niya at sinasabing nakikinig siya sa akin. Ano bang problema niya?

Napunta ang tingin nito sa akin at kumurap ito ng dalawang beses na para bang kababalik niya lang sa diwa niya. "I'm sorry, what are you saying again?" Tanong niya kaya umirap ang mga mata ko.

I thought this date would be fun, but it seems that his on the depths of his thoughts. Ilang beses ko na siyang nakikitang tulala at tahimik na para bang hindi niya ako kasama. Kanina ko pa pinagpapasensyahan ang kinikilos niya pero sobra na kasi.

"Ang akala ko date ang gagawin natin pero bakit parang hindi kita kasama? Panay ang salita ko dito tapos hindi ka naman pala nakikinig," reklamo ko sa matampuhing boses. Kasalukuyan kaming kumakain sa paborito naming restaurant na pagmamay-ari ni Liam Trevor. Maingat kaming dalawa ni Paris dahil hindi naman kasi alam ng publiko na mag-asawa kami.

The whole country doesn't know that my husband is the son of the President. When me and Paris got engaged, we decided to keep our relationship private even when we got married. Every time we are going outside together, we always wear a mask to protect our privacy. It's not only my decision, but also my husband's since he doesn't want the media to tail on us.

Ang alam ng lahat e single kami kaya panay na lang ang paglabas ng media ng dating rumor na minsan ay para lang sa clout. Sanay na kami na laging kami ang pinupuntirya ng media kaya nga mas minabuti na lang naming gawing pribado ang relasyon namin.

"I'm sorry," he apologized and held my hand tightly, but that didn't work. I'm still irritated.

"After this, let's just go home," I said in a low tone, which made his forehead creased. I lowered my head and continued to eat my pasta.

"What? I thought we are going to visit the National Museum?"

"Hindi na... Mukhang ang dami mong iniisip kaya umuwi na lang tayo sa bahay," tugon ko at tuluyang nawalan na talaga ng gana.

"Hon—"

"No, huwag na lang tayo pumunta. Kanina pa kita nahuhuling nakatulala, Paris. Kung ganyan ang iaasta mo habang kasama ako ay sana hindi ka na lang nag-ayang lumabas." Para akong isang batang hindi napigilan ang magmaktol. Kanina pa akong nagtitimpi pero hanggang ngayon ay para siyang may sariling mundo.

"Ano bang gumugulo diyan sa isipan mo? Hindi ka naman ganyan kanina nung nasa bahay pa tayo," saad ko.

"It's nothing," he replied, that's why I grinned.

"You're lying... and I hate it," I blurted, and I could feel the irritation was slowly coming to my head. When I could already sense that I couldn't hold my anger anymore, I stood up and blew out a loud sigh.