Through Fatal Silence (High Class Issue Series #5)

Chapter 21

Chapter 21

October 3rd, that's the day I found out that my husband was cheating on me... I didn't expect that tonight I would be completely convinced that he was lying to me. I was so complacent that he wouldn't do things like that... It never even crossed my mind. I scolded myself many times, saying that it's immature to think that way. I've tried so hard to hold on to him even though I could feel it already... I've been so blind to deny everything, and now the time has come. 

I looked up to the sky, feeling dead. The rain hasn't stopped yet and here I am, just letting myself get soaked as I drink my beer. Wala pa ring tigil ang kalangitan sa pagpapakawala ng kulog at kidlat at sa tuwing lumilitaw ito ay paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko ang nakita ko kanina. 

"W-Why?" I asked the skies as if it would give me the answer I needed. I chuckled and then took a sip of my beer. I want to know why, but can I bear hearing his reason?

Hindi pa ako umuuwi kahit pasado alas dose na ng madaling araw. Ayoko munang umuwi dahil hindi ko alam kung anong mukha ang ipapakita ko sa asawa ko. Pero bakit ako ang nahihiya kung ako naman ang niloloko?

When I tooked another drink, my eyes slid on my ring. Looking at it, I became stunned, and that's when my mind started to recount the significance of my wedding ring. A ring that represents lifelong love and commitment. The ring also symbolizes the trust I gave to him.

Sa pag-alala ko ng sumpaan namin ay muli na namang naninikip ang dibdib ko. Narinig ko muli ang pangako niya sa isipan ko na akala ko ay mapapanindigan niya hanggang dulo. Malinaw pa sa isipan ko ang lahat at sa mga pangakong binitawan niya, lahat 'yun nasira dahil sa isang pagtataksil. 

He broke me like a promise.

Mahina akong natawa pero habang tumatagal ang pagtawa ko ay napalitan ng paghagulgol at ang marinig ang tunog na 'yun na nanggagaling mismo sa bibig ko ang dahilan para mawalan ako ng lakas. Napaluhod ako sa damuhan at napunta ang kamay ko sa dibdib ko dahil sa paninikip nito.

Sumabay ang paghagulgol ko sa kulog at kidlat. Pagkatapos kong maalala ang mga pangako ni Paris ay tuluyan ng sumagi sa isipan ko ang nakita ko kanina. Kulang na lang ay umiyak na ako ng dugo dahil sa sakit. Hindi ako makahinga at wala na akong lakas... Para akong pinapatay. 

Why does it have to come this way? Did I ask to much? Am I not enough? Those questions were raining on my mind, and as I question myself, the pain became unbearable... It was like a new hell to me. It was intense that it could burn my skin.

I was there... I witnessed it all. 

"Why?!" I exclaimed from the top of my lungs. 

Padabog kong binato ang beer pagkatapos ay sinapo ang noo ko. Nanginginig ang katawan ko at halos hindi ko na makapa ang paghinga ko dahil sa pag-iyak. Sunod-sunod ang mga luha na dinudungisan ang mukha ko. Ngayon na lang ulit ako umiyak at alam kong wala pa sa kalahati ng mga luha ko ang mga kinikimkim ko. 

"T-Tangina..." Mura ko at nilagay ang mga palad sa mukha ko. Wala akong makuhang sagot... Hindi ko alam kung saan naging mali ang lahat. Kahit pilit ko pang hukayin ang sagot sa pinaka dulo ng isipan ko ay wala pa rin akong mapapala. Si Paris lang ang makakasagot ng mga tanong ko pero kakayanin ko bang marinig 'yun?