Tangoja e Fundit

71

Trupi im ne ato momente ndjehu cdo frymemarrje ne ate skene, ndjehu çdo bulze djerse, frymemarrjet e renda te studenteve te mi teksa po shkelqenin me shume se vet yjet ne ate nate magjike per ne. Ndjeja se si e kontrrolloja veten nga stuhia e emocioneve. sesi kembet e mia u bene nje me dyshemene, muzika ngacmonte trupin per reagim. Ndjeva floket e gjata tek valeviteshin si flamur fitimtari. Ndjeva nje boshllek papritmas ne salle. Renkime pasionesh, koha ndali dhe ndjeja hapat qe vinin pas meje, te lehta por te degjueshme ne veshin tim. Dy sy me veshtronin ngultazi, buzeqeshja teksa ende rrija vet me syte e mbyllur. Sa zhurme ben pasioni dhe deshira e fshehur! Duart e tij rrethuan belin tim dhe teksa leshova nje pasthirrme kenaqesie, e dija se ne ato momente isha vetem une dhe ai.
Niko: Kjo eshte vogelushja qe dua une.
(tha teksa i rreshkiste gishtat ne kofshen time te djathte, qe rrinte e mberthyer eksitueshem ne trupin e tij. Ai e dinte kur e humbisja ne boten time, e ndjente teksa e shijonte ate perhumbje me mua, lumturohej teksa e shikonte Karlen e tij te qendronte vetvetja ne nje salle me mijra sy qe shohin dhe goje te komentojne. Koka ime u boshatis dhe bashke me te salla, juria, dhe vet klasa ime. Isha vetem une dhe ai, dashuria e mohuar qe shperthente nga kaq kohe prangosjeje)
Karla: Te dua...
Niko: Une jam i çmendur per ty...
Frymemarrjet tona krijonin nje solo te vetme, unike, syte tane nuk kishin guxim te shqiteshin nga njeri tjetri, duart e tij ne trupin tim i jepnin shume hijeshi momentit, floket e mia qe ai i kishte aq pike te dobet, epshi per te me puthur dhe per ta puthur. Eksitimi ne kercim ishte perkedheli dhe ne nuk e mendonim dy here per te dhene puthje spektakolare mes njerezve. Hapat e tij qe me ndiqnin dhe me mbanin ne ritem me jepnin siguri. E nese do ndryshoja skenar e dija qe do me ndiqte perseri, e dija qe do udhehiqej dhe ai nga ndjenjat, dhe ja teksa mendimet e mia intime merrnin jete, ai i lexonte si te ishte nje liber i hapur per te.
Niko: Rreziko me veten vogelushe, une jam ketu te te mbaj. Do te te ndjek ti e di.
Ne momentin qe trupa jone mbaroi pjesen e vet e ngelem ne, krahas koreografise me ndjente zemra te beja dhe mijra levizje te tjera. U tuta nje moment, por jo zemra e trupi me brohorisnin t'i jepja jete shpirtit te muzikes. Ne ate moment mu kujtua babi, i shtrenjti babi im...

                       *Flashback:
Babi: Karla vendosi kembet e tua siper te mijave.
Karla: Por do te te vras.
Babi: Je shume e vogel. Hip!
Babi po me mbante nga krahet teksa leviznim ngadale me nje muzik te lehte qe kishte vendosur mami ne sfond. Ajo na shihte tere admirim dhe une qeshja.
Babi: A e ndjen muziken?
Karla: Une po ndjej sikur po te vras kembet. Po e ndjej.
(thash duke qeshur pa ja patur idene e asaj qe donte te thoshte babi)
Babi: Do vij nje moment qe do e ndjesh muziken, ate qe te thote muzika, tingujt, si do e kerkoj shpirti yt ashtu sic kerkon ti trendafilat ne kopesht.
Karla: Pra une qe e dua kercimin do me doj dhe kercimi mua?
Babi: Po, dhe do vij nje moment qe do e ndjesh.
Karla: Po sikur te mos e kuptoj?
Babi: Do e kuptosh, do te te therrasi dhe do me thuash babi ke te drejt.
Karla: Te duaa babi.
Babi: Dhe une te dua kercimtarja e babit.

Nje pike loti me rreshkiti tek syte teksa Nikolasi me mori ne krahe. Ngrita syte per nga qielli, "Babi ke te drejt, kercimtarja jote te do shume. Jam krenar qe pata nje baba si ti" Thash teksa muzika u be nje me mua dhe me ne fund e ndjeva me shume se kurre, ne çdo qelize, ne çdo psheretim ankthi, ne çdo levizje dhe çdo damar. Pa e ndjere erdhi fundi i numrit tone teksa perfundoj me buzet e Nikolasit ne qafen time. Nuk e kisha ndjere se kisha nderruar skenar dhe Nikolasi teksa me shihte me syte qe i shkelqenin, nuk kishte gabuar. Ishte e sigurt, ai e ndjente muziken si une dhe nese une nuk do ti besoja nje dite kembeve te mia, e dija qe mund ti besoja atij, siç i besoja babit ne vogeli. E putha plot pasion teksa qetesia ne mendjen time ishte e bute. Duartrokitjet dhe ulurimat na zgjuan nga endrra qe sapo perjetuam...