Tangoja e Fundit

52

Ate dite mendova te telefonoja z. Dagllas.
Niko: Pershendetje z. Dagllas si jeni? Doja te bisedoja dicka me ju.
Dagllas: Po z. Derulo me thoni.
Niko: Dua te shkeputem momentalisht nga puna e pedagogut te kercimit. Keni znjsh. Karlen ajo eshte e zonja dhe...
Dagllas: As qe behet fjale.(me nderpreu ajo fjalen) Une nuk e di se cfare ka ndodhur dhe nuk dua ta di aspak, por te njejten veprim beri dhe Karla, kerkonte doreheqjen. Asnjeri prej jush nuk do punesohet ne te kundert ne nuk do perqafesojme askend ne gare dhe do eleminohemi pa u futur akoma. Tani mendohuni dhe vendimin e merrni ju.
Me la me gisht ne goje. Ishte kaq seriozisht kjo pune ama z. Dagllas bilbiloste keshtu pasi nuk dinte asgje cfare kishte ndodhur. Sa me vlen dashuria e Karles nuk me vlen nje mut gare, e pse e kam enderr nje performance ne ate skene. Ajo pushoi se foluri dhe mendova nje moment.
Niko: Ne rregull z. Dagllas. Fituat ju une nuk do terhiqem.
Dagllas: Shkelqyeshem, nje kerkese, nje pergjigje dhate te dy. Mire u pafshim.
Me mbylli telefonin dhe une u ula ne divan. Me pas shkoj ne studion time dhe ne tavolnen e punes gjej nje sunduk thesari. E prek lehte dhe u ula. E hapa ngadale dhe shoh foto qe me mbushnin me nje fryme vdekjeprures dashurie, me frymen e mungeses. Pash ato fotografi dhe qeshja. Por se kuptova pse, a nga ndarja prej Karles apo prej kujtimeve qe as ajo vogelushe nuk do i harroj kurre njesoj si une.  Me qeshej por syte pse kerkonin te qanin? Apo ishte kerkesa e shpirtit per kete duf deshperimi qe po mbushte kupen e qenies sime? Sa here do kerkosh te ulerish nder lot o shpirt? Sa? A nuk duhet ta di sa do lodhet nder ngasherime vetja ime? A nuk e meritoj? Pse e pres pergjigjen e ketyre pyetjeve prej Karles? Se mbase me la? Ah idiot, kuptoje se po qan per deshperimin qe pe ne syte e saj, ate mur shtatlart qe ngriti mes trupave tane e pse lakmonin per njeri tjetrin. Cfare e detyroi te merrte kete vendim lendimdashes? E ema e saj? Kurresesi, ajo me deshi qe diten e pare qe me pa. Po cfare valle? Cdo gje ishte per mrekulli dhe tani? Asgje.

Mendimet e mia u nderprene nga nje telefonat.
Niko: Alo?
Dori: He palaco ku je.
Niko: Kerkoj borxh disa molekula humori prej teje.
(Ai qeshi ne anen tjeter te telefonit)
Dori: Ku je?
Niko: Ne shtepi.
Dori: Mbarove pune?
Niko: (shfryva) Mbarova vari lesht.
Dori: A bisedove me te?
Niko: Nuk donte shume. Thjesht me tha qe nuk me do me.
Dori: Nuk me duket bindese kur e thuaj ti.
Niko: As kur e tha ajo nuk ishte bindese. Nese nuk do me donte mbase do ma thoshte me heret ose nuk do ishte duke qar.
Dori: Ti e mban mend Adelen?
Niko: Sigurisht.
Dori: Ti e di si shkuan gjerat. Kur nje vajze lendohet e sta thot me te vertet dije se ka dicka ne mes.
Adela ishte ish e dashura e Doraldos. Ata duheshin cmendurisht dhe ne nje moment ajo i tha se se donte me dhe ja tha me lot ne sy. Dori nuk e besoi mesa na tregoi dhe kur insistoj te merrte vesh te verteten, na doli qe familja e saj nuk donte.
Niko: Ke te drejt, por ajo eshte kokmushk si une. Nuk e di cfare do gjej e ku ta gjej. E gjetaa! Do bisedoj me Elien, ajo e njeh Karlen me mire se kushdo dhe patjeter duhet ta dij pse Karla ben kete sjellje.
Dori: Eureka! Keshtu beje, meqe ra fjala emri Elia eshte shume e bukur. Kjo shoqja e Karles sic ka emrin i ka te tera.
Niko: (po qeshja, nuk u habita pse mi tha keto) O trap eshte goc e mire mos u perziej keshtu. Bah sa bredharak je.
Dori: Ty te quajne kurvar, nuk te beson njeri keto qe flet per mua. Shpifjee.
Thoshte teksa qeshnim me budalliqet qe thoshnim. Isha me fat qe e kisha Doraldon. Pasi mbaroj se foluri me te marr Elin ne telefon. Vonon pak dhe ma hap.
Eli: Po ?
Niko: Ca ben Eli si je? Ke kohe te flasim pak?
Eli: Emm..po me thuaj?
Niko: Jo ne telefon.
Eli: Po si.
Niko: Perball. Takohemi pime nje kafe dua te bisedoj disa gjera me ty.
Eli: Nuk kam shume kohe...
Niko: Ke ke une kete e di (e nderpreva) madje jam i sigurt se mund te jesh te Karla tani. (
Degjova lehtazi peshperitjen e saj dhe duke i folur Karles "e kuptoi". Mbase Elin mund te mos e njihja mire fare ama Karlen e njihja rrenje e dhemballe.
Eli: Pse mund te mos e bejme biseden keshtu ose me mesazhe.
Niko: Dua ta dime vetem ne te dy. Karla nuk ka pune.
Eli: Ne rregull me binde. Kur do takohemi?
Niko: Sot nese do une i lir jam tani e tutje. Beqar jam nuk me thote gje njeri. Jo per ty po per goca te tjera flas.
Ngrita zerin duke u munduar te mbaja te qeshuren. E thash per te acaruar Karlen. Zot, aq shume e doja sa tani e imagjinoja duke mbledhur krahet kryq ne kraharor e duke rrudhur turinjt e bukur qe kishte. Zot i madh sa me mungonte, Nikolas ne kete kercim dashurie, flije mendjen qe Karla eshte dirigjentja. Ti ndiq hapin ama mbrapa mos u kthe. O tani o asnjehere me! Karla duhet te me tregonte te verteten  me hir apo me pahir. Edhe nese do me thyhej zemra, une e meritoja ta dija.
Eli: Ne rregull a takohemi ne qender per gjysem ore.
Niko: A vjen dot? Apo te marr me makine.
Eli: Nuk ka gje dua te eci.
Niko: Ok pra po dal dhe une te eci ne kembe. Atere shihemi per gjysem ore.
Zemra me rrihte si e cmendur. Doja te dija patjeter cfare fshihej pas kesaj gjeje qe na beri te dyve te vuajme.