Chapter Seven: : မမဟန်နီ
“ဟိုအကောင်....မျိုးမင်းထက်...နင့်ကိုအရင်တစ်ခါကတည်းက ကျောင်းကို ဒီပစ္စည်းတွေ မယူခဲ့ပါနဲ့လို့ ပြောထားတယ်လေ ၊ အခုတော့ နင်ကမဟုတ်ကဟုတ်က ဇာတ်ကားတွေ ကြည့်ပြီး အတတ်ကောင်းတွေတတ်နေတယ်ပေါ့လေ....... နင်ရော နင့်အကောင်တွေရော အခု အတန်းရှေ့ကို ထွက်ခဲ့ကြစမ်း”
“ဟုတ်.....ကဲ့”
“နင်တို့ကို ဒီတစ်ခေါက် ရုံးခန်းမပို့တော့ဖူး.....ဒီမှာတင်အပြတ်ရှင်းမယ်...ဟိုကောင်မလေး ဆရာမနားနေခန်းက ငါ့နေရာမှာ ထောင်ထားတဲ့ ရေစိမ်ကြိမ်လုံး သွားယူခဲ့စမ်း”
“ဟုတ်ကဲ့”
မျိုးမင်းထက်နှင့် အပေါင်းပါများကတော့ ဘယ်လိုခံစားနေရမလဲတော့မသိ......
သန့်ဇင်ကိုပင် လက်မောင်းပေါ်က ကြက်သီးမွှေးညင်းများထလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
သူတို့အတန်းပိုင် ဒေါ်ဝါဝါသိန်း၏ ရေစိမ်ကြိမ်လုံးသည် သိုင်းလောကတွင် နဂါးနိုင်ဓားနာမည်ကြီးသကဲ့သို့ အ.ထ.က ( ၂ ) တွင် နာမည်ဆိုးနှင့် ကျော်ကြားလေသည်။
နှစ်ကျ ရာဇဝင်လူဆိုးကြီးများ၏ ပြောပုံအရ ရေစိမ်ကြိမ်လုံးကိုအားနှင့် “ဝှီး” ကနည်းလွှဲရိုက်လိုက်မည် ဆိုပါက နာကျဥ်ခြင်း တည်းဟူသော ခံစားမှုသည် အရိုက်ခံရသည့် နေရာမှတစ်ကိုယ်လုံးကို စက္ကန့်ဝက်အတွင်း ပျံ့နှံ့သွားသည်ဟု သိထားကြသည်။
ခဏအကြာတွင် ဆရာမစေလွှတ်လိုက်သော ကျောင်းသူတစ်ယောက်က ၄ပေခန့်ရှည်သည့် ဂန္တဝင်ကြိမ်လုံးကို အခန်းထဲယူဆောင်လာသည် ။
အတန်းရှေ့က စတိတ်စင်ပေါ်တွင် တစ်ယောက်ချင်းတက်စေပြီး ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးကို ပေါင်အထိလှန်ခိုင်းကာ လက်မောင်းအား အကုန်သုံးပြီး “ဝှစ်....ရွမ်း....ဝှစ်....ရွှမ်း” နှင့် ရိုက်ပြီးဆုံးမကာ သင်ခန်းစာပေးလေတော့သည်။
အရိုက်ခံရသော ကျောင်းသားများသည် ခြေထောက်ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြင့် လမ်းလျောက်ပြီး ထိုင်ခုံစီသို့ပြန်လာကြသည် ၊ အောင်အောင်ဦးဆိုလျင် အရိုက်ခံရတာ အသဲခိုက်အောင် နာကျဥ်သဖြင့် မျက်ရည်များပင် ဝဲနေလေသည်။
YOU ARE READING
When we were young
Romanceကျွန်တော်တို့အားလုံး ဖြတ်ကျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းသားဘဝကနေ အစပြုကာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်။ ဂျစ်ကန်ကန် ကျောင်းသား ဆိုးပေလေး သန့်ဇင်ကို နဲ့ စာတော်ပြီး ဆရာများရဲ့ အချစ်တော် အိမ့်မျက်ချယ်တို့ရဲ့ ရင်ခုန်စရာ အဖြူစိမ်း ဘဝချိုချို။ W...
