When we were young

Chapter Twenty-two: : ငယ်သူငယ်ချင်း ကောင်လေး

Chapter Twenty-two:                    : ငယ်သူငယ်ချင်း ကောင်လေး
 
 

သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ် တည်ရှိသည့် စဥ့်ကိုင်မြို့သို့ ပြန်ရောက်ခဲ့သည်မှာ နှစ်လအကြာပင်ရှိလေပြီ ၊ အိမ်မျက်ချယ်နှင့် နောက်ဆုံးချိန်းတွေ့ ခဲ့သည်မှာ သင်္ကြန်အကြိုနေ့ကဖြစ်၍ မတွေ့ဖြစ်သည်မှာ အတော်ကြာလေပြီ ဖြစ်သည်။
 

ကျောင်းဖွင့်ခါစ ပထမလကတည်းက သူမဆီသွားလည်ရန် ကြံစည်သော်လည်း ကျောင်းကိစ္စများနှင့် နှစ်ယောက်စလုံး ရှုပ်နေကြသဖြင့် မတွေ့ဖြစ်ကြချေ ၊ သန့်ဇင်ကို အနေနှင့်လည်း သူမဆီသွားလည်ရန် ပိုက်ဆံ စုနေရသောကြောင့် လည်းဖြစ်သည်။
 

အိမ့်မျက်ချယ်နှင့် ချိန်းတွေ့သည့်အခါမျိုးတွင် သူမက ဒိုင်ခံပိုက်ဆံရှင်းပေးသည်ကို ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်အနေနှင့် အားတုန့်အားနာ ဖြစ်မိသည်။

တကယ်ဆိုလျင် သမီးရည်းစား ချိန်းတွေ့သည့် အခါမျိုးတွင် ယောကျာ်းလေးဖက်က အမြဲတမ်းမဟုတ်တောင် တစ်ခါတစ်ရံ ရှင်းပေးသင့်သည်ဟု သူထင်လေသည်။
 

သို့သော်လည်း ပိုက်ဆံရှင်းသည့် အချိန်မျိုးရောက်လျင် သူမက အမြဲလိုလို အရင်ပိုက်ဆံကို ထုတ်ရှင်းပေးသည် ၊ သန့်ဇင်ကိုတို့အိမ်သည် ငွေရေးကြေးရေး အဆင်မပြေမှန်း သူမ သိသောကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။

သန့်ဇင်ကိုတို့ အိမ်တွင် အိမ်စားရိတ်...ကျောင်းစားရိတ် လူမှုရေးစားရိတ်များအား ပိုက်ဆံဒိုင်ခံရှာရသူမှာ အမေတစ်ယောက်ထဲသာရှိသည်။
 

အဖိုး၏ ပင်စင်ငွေကလည်း သုံးလတစ်ခါသာ ပေါင်းထုတ်ရပြီး ငွေကြေးပမာဏအနေနှင့် သိပ်မများချေ ။

အမေဖြစ်သူရဲ့ သူနာပြုလစာကလည်း တစ်လ နှစ်သိန်းကျော်သာရှိသည်.... တစ်ခါတစ်ရံ အပြင်ဝင်ငွေရအောင် လူနာစောင့်ခြင်း...ကလေးထိန်းပေးခြင်း စသည့် အောက်ဆိုက်အလုပ်များကို လုပ်မှအပိုဝင်ငွေလေး ရသည်။
 

သန့်ဇင်ကိုအနေနှင့်လည်း ကျောင်းပိတ်သည့်နှစ်လတွင် မိတ္တူဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်၍ ပိုက်ဆံစုခဲ့သော်လည်း သင်ခန်းစာများအတွက် Laptop တစ်လုံး ဝယ်ပြီးနောက်တွင် ပိုက်ဆံ အနည်းငယ်သာ ကျန်ရှိတော့သည်။