In The World Where Women Doesn't Exist

CHAPTER 1

WARNING: There are few chapters with mature scenes. Read at your own risk.

This is a work of fiction. Names, characters, business, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

This story is unedited, so expect typo, grammatical errors, wrong spellings, and whatsoever errors.

Dito pa lang ay sasabihin ko na na kung hindi mo gusto ang plot ng story, ihinto mo na ang pagbabasa. Iwas pambabastos po sa author dahil nagsulat ako ng walang binabastos na reader.

Plagiarism is a crime.

DISCLAIMER: This story is written in Taglish.
COVER DESIGNER: Ms. Z

To the woman who created my book cover, please email me immediately. I've been looking for you to give credits and I also have a gift for you :)

----

Sera's POV

Nak ng pucha! Siraulo si Romel iniwan ako ng hayup sa bus. Putangina lang lumagpas na ako sa dapat babaan ko dahil sa pang iiwan nila. Walo na lang kaming pasahero na natitira at ang creepy ng pito kasi nakatingin ito sa akin at nakangisi silang lahat. Hindi sa assumera ako pero lahat sila pasimpleng tumitingin-tingin sa akin.

"Manong para" saad ko at dali-daling bumaba dahil sa mmasamang kutob na nararamdaman ko.

Naglalakad ako at tinignan ang cellphone ko. Nak ng pucha andaming missed calls kay mama at kuya. Inis kong pinatay ang phone ko at isinilid sa bag.

Naglayas kasi ako at ngayon ako nagbabalak na umuwi. Nag stay kasi ako kila Romel at kukunin sana iilang mga gamit ko sa apartment nila pero mukhang naprank nanaman ako ng magkapatid. Napasobra ang tulog ko kaya sumobra rin yung lugar na kung saan napadpad ako. Napagod ako sa pamimili sa mall nang mga gamit na kakailanganin ko. Hayup na yan!

Bago kasi kami sumakay ng bus nila Romel at Rachel, nagsabi sila na daanan ko na sa apartment nila ang mga gamit ko para maka-uwi sa amin. Ang ending prinank nanaman ako ng magkapatid na 'yon!

Habang naglalakad ay palinga-linga ako dahil hindi ako pamilyar sa lugar. Kanina kasi nung sumakay kami nasa 6pm pa eh. Eh ngayon 11pm na sa wrisy watch ko. Tangina? Ganon ba talaga kalayo ang terminal bus na 'yon para lumagpas ako ng sobrang layo? Wala manlang nag tangka na gisingin akk para tanungin kung ba-baba na ba, hayup!

Napalingon ako sa likod ko ng makarinig ako ng nagtatawanan. Paglingon ko ay ang mga babaeng kasabay ko sa bus ang mga 'yon. Teka kanina pa umalis yung bus ah.

"I found her!" saad ng isa sa kanila habang naka tingin sa akin.

"Hi, Sera" saad ng babae at malakas na tumawa. Ay? Aning?

"It's been a long time, Sera" saad ng isa pang babae.

"It's been a long time? Bonak ka ba? Hindi ko naman kayo kilala" saad ko pero nagtinginan lang sila at sabay-sabay na tumawa.

"Well. Sera, my boyfriend broke up with me, and it's because you seduced him. You seduced Jiro" saad ng isa sa kanila at ngumiti.

"It's me, Samantha" dagdag pa nito at napatitig ako sa kamay nitong mahigpit na nakahawak sa baseball bat.

The truth is, Jiro confessed his feelings for me, but I rejected him. I only met Jiro two years ago, and I had no idea that he liked me. Although I knew Jiro had a girlfriend, I didn't know who she was. Classmate ko si Jiro and he was the class president in our class back then, and I served as the vice president. However, our relationship was distant since Jiro was typically quiet and kept to himself. Our conversations were mostly centered around academic matters whenever we did talk. I never thought that Jiro was interested in me because we rarely talked, and he has a serious demeanor.