တစ်ဦးတည်းသော [ZG+UNI]

-15- [Zawgyi Font]

ရင္ဘတ္ထဲသိမ့္ခနဲတုန္ခါလစ္ဟာမႈနဲ႕အတူ သူ အိပ္မက္ဆိုးမွ နိုးထလာသည္။

ေလေအးေပးစက္က အတန္သင့္ေအးေနေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံး ပူေလာင္ေနသလို ခံစားရသည္။

စားပြဲတင္နာရီေလးက ၂:၂၈ ကို ၫႊန္ျပေနသည္။

က်ိန္းေသေပါက္ ညႏွစ္နာရီပင္ျဖစ္သည္။

ၿခဳံ‌ေစာင္ကို ေဘးလွပ္လိုက္ၿပီး ထထိုင္လိုက္၏။

ဆက္လွဲေနလွ်င္ သူ အိပ္မက္ျပန္မမက္ေတာင္ ထိုအေတြးထဲက ႐ုန္းထြက္နိုင္မည္ မဟုတ္။

အလုပ္ခန္းထဲသြားၿပီး တစ္ခုခု ရွာလုပ္ေနဖို႔ ဆုံးျဖတ္ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။

ခိုင္ၿမဲ အခန္းေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ခဏေလာက္ ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။

သူ ခိုင္ၿမဲကို သံေယာဇဥ္မတြယ္ေစခ်င္ေပမယ့္ ခဏခဏ ခိုင္ၿမဲ အထင္မွားေစမည့္ ကိစၥေတြ လုပ္မိေနမွန္း သတိထားမိ၏။

သို႔ေသာ္လည္း မရပ္တန႔္နိုင္။

သူ ရပ္လိုက္မိသည့္အခ်ိန္ ခိုင္ၿမဲ ကုတင္ေဘးေတာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။

ခိုင္ၿမဲ မ်က္ႏွာေလး အနီးကပ္ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ငိုေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

"ခိုင္ၿမဲ...ခိုင္ၿမဲ..."

ပခုံးကို ဖြဖြ လႈပ္ေနေပမယ့္မရ။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး လႈပ္ႏွိုးလိုက္မွ မ်က္လုံးပြင့္လာၿပီး သူ႕ ကို စိုက္ၾကည့္ေန‌ေလ၏။

အိပ္မက္ နဲ႕ လက္ေတြ႕ ကို မခြဲျခား နိုင္ေသးသလိုမ်ိဳး ‌မ်က္ရည္ေတြေဝ့သီ ရင္း တအိအိ ငိုခ်လာသည္။

သူ ပင့္သက္ရွိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚထိုင္ကာ ေပြ႕ဖက္ေပးထားလိုက္သည္။

ခိုင္ၿမဲက ငိုေနေပမယ့္ ရွိုက္သံမထြက္ေအာင္ ေအာင့္ထားသည္မို႔ တခ်က္ခ်က္ ခိုင္ၿမဲကိုယ္ေလး တုန္ယင္သြားတတ္သည္။

".."

ေက်ာေလးသာ ပြတ္သပ္ေပးထားၿပီး သူ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆို။

ခိုင္ၿမဲ ငိုလို႔ဝ သြားေပမယ့္ သူ႕ပခုံးေပၚ နဖူးတင္ထားၿပီး  တရႈံ႕ရႈံ႕လုပ္ေနသည္။