Yeni, farklı ve heyecanlı. Maceraya hazır mısınız? O halde, buyurun.
#1-fantastic
...
Amie, küçük bir kasabada yaşayan 17 yaşında sıradan bir lise son sınıf öğrencisidir. Ta ki, o güne kadar.
Son zamanlarda garip davranışlar sergileyen arkadaşları...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kendimi bankın yanında, Bralyn'e bakarken bulduğumda ayaklarıma lanet ediyordum. Kendi içimde verdiğim savaşı Bralyn lehine kaybetmiştim. Evden çıkarken çok kararlıydım, Eva'ya gidiyordum. Ne ara kararımı değiştirdiğimi anlayamadım. Beni görünce gülümsemesi ile ödüllendiren Bralyn, ağzını açtığı anda pişman oldum.
"Geleceğini biliyordum." dedi. Ben bile bilmezken nasıl biliyorsa?
"Her ne kadar seni ağaç etmek istesem de biliyorsun senden daha kibarım." dedim. "Canımı sıktığın an bırakıp gidecek kadar da sana kızgınım." demeyi ihmal etmedim.
"Benden uzak duramayacak kadar hoşlandığını da biliyorum." dedi.
İşte, bu kadar! Yerin dibine geçmenin daha iyi bir yolu olamazdı. İçimden kendime, buraya geldiğim için küfürlerden oluşmuş bir şaheser diziyordum. Mideme yakın o karanlık yerde ölümünden kurtulan birkaç kelebek de karşımdaki kasıntıyı onaylar gibi kanat çırpıp duruyordu.
Kasaba meydanına doğru yönelirken yürüyeceğimizi düşünmemiştim. Birbirinden farklı duyguların eşliğinde yanında sessizce yürürken elim bir anda yavaşça ileri geri sallanan eline çarptı. Elektriğe kapılmışım gibi hızla elimi çekerken kalbimin atışları daha fazla hızlandı. Bu gibi durumları hissediyormuşçasına gülümsemesiyle tepki veren Bralyn olağanın aksine gayet ciddiydi. Gece gibi siyah gözlerini perde misali gizleyen uzun kirpikler, düz bir burun ve dolgun dudaklarıyla çok yakışıklı görünüyordu. Krema gibi teni hafifçe parlıyordu. Göründüğü gibi yumuşak mı diye düşünerek hayranlıkla izlediğimi yüzünü bana çevirdiğinde anladım.
"Gördüğün şeyden hoşlandın anlaşılan."
Bakışlarımı utanarak önüme çevirdim. Kendime neden bunu yapıyordum? "Özür dilerim, bir an için dalmışım. Ben, ben..." Kekelemeye başladım. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Yanaklarım alev alev yanarken yaptığım şeyden rahatsız olup olmadığını anlamak için bile bakamadım.
"Bir insanı güzel yapan şey ruhudur Amie. Kabuğa aldanma."
Ses tonundaki bir şey, yaşadığım utancı unutturup Bralyn'in yüzüne bakmama neden oldu. Düşünceli bir ifadeyle karşısına bakıyordu. Gergin çenesini yüzünü tam olarak göremesem de fark edebildim. Sözlerini kafamda evirip çevirerek ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum. Kötü olduğunu mu ima ediyordu? Eh, bunu zaten biliyordum; dengesizliği yeni değildi.
İkimiz de sessizce yürüyorduk. Durumun garipliği canımı sıkmaya başladı. Hissettiğim gerginliğin azalacağı yoktu. Beynim tamamen boşalmış gibi hissediyordum. On beş dakika kadar daha yürüdükten sonra Mavi Ay'a gittiğimizi fark ettim.
