Ευγενία

ΜΠΟΥΜΠΗΣ

Η Ειρήνη Καψάλη ήταν η διευθύντρια του δημοτικού ορφανοτροφείου θηλέων Λαρίσης, τα τελευταία 17 χρόνια. Βέρα Αθηναία η Ρήνα, όπως τη φώναζε χαϊδευτικά ο πατέρας της, αφησε τη πρωτεύουσα μετά από μία σειρά από τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή της για να αφιερωθεί στα παιδιά, μετά από παρότρυνση της θείας της, μιας πρώην δασκάλας που εργαζόταν πάνω από 30 χρόνια μέσα στο ίδρυμα. Η Ειρήνη ήταν μορφωμένη και καλοσυνάτη, γεμάτη αγάπη και κατανόηση για τα κορίτσια. Πάλευε για όλες αλλά για τη κάθε μία ξεχωριστά, ώστε να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Εκείνη την ημέρα, κοιτούσε συνεχώς από το παράθυρο, περιμένοντας την άφιξη της μικρής, που της είχε κινήσει τη περιέργεια. Όταν έφτασε η κούρσα, ένας χωροφύλακας τη συνόδευσε κι εκείνη άφησε το γραφείο της για να την υποδεχτεί στην είσοδο.  <<Βρε βρε, η μικρή δραπέτισσα>> είπε με ειρωνεία η Μαγδαληνή, η σκληρή και απρόσιτη θεία της Ειρήνης, και κοίταξε το παιδί με απαξίωση. Η Ευγενία της ανταπέδωσε το αυστηρό βλέμμα και η Μαγδαληνή ετοιμάστηκε να μιλήσει ξανά όταν εμφανίστηκε η διεθύντρια. <<Ευχαριστούμε χωροφύλακα>> ακούστηκε η φωνή της Ειρήνης που έσκυψε μπροστά στην μικρή για να τη φτάσει στο ύψος. Κοίταξε τα μάτια της και είδε το καθαρό και καθόλου φοβισμένο βλέμμα της. Τα περισσότερα ορφανα, έτρεμαν από το φόβο και την ανασφάλεια για την άγνωστη ζωή που ξεκινούσε. Εκείνη όμως είχε μία ηρεμία στο βλέμμα της και την κοιτούσε βαθιά. Η διευθύντρια της έδωσε το χέρι της, την οδήγησε στο γραφείο της και την έβαλε να καθίσει. <<Θες ένα ποτήρι γάλα;>> ρώτησε μα η μικρή έγνεψε αρνητικά. <<Εγώ είμαι η κυρία Ειρήνη, η διεθύντρια. Κι εσύ είσαι η Ευγενία. Πριν απ' όλα, θέλω να μου πεις γιατί έφυγες από το αυτοκίνητο και σε έψαχναν. Γιατί δεν ήθελες να έρθεις εδώ; Εμείς είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, θα κάνεις φίλες που θα είστε σαν αδελφές και...>>. Η μικρή τη διέκοψε <<Μπορώ να πάω να μείνω με την Ελένη και το Λάμπρο; Δεν τους πειράζει και θα είμαι καλό παιδί>>. Η Ειρήνη τη κοίταξε με απορία. <<Ποιοι είναι η Ελένη και ο Λάμπρος;>>, <<Με βρήκαν όταν κρύφτηκα και είναι φίλοι μου. Να πάω να μείνω μαζί τους; Δεν τους πειράζει>>. Η γυναίνα της χάιδεψε τα μαλλάκια που ήταν φρεσκολουσμένα. <<Θα μείνουμε μαζί εδώ και θα σου αρέσει πολύ>> της απάντησε με χαμόγελο μα η μικρή δεν φάνηκε να ικανοποιείται από την απάντηση και ξεφύσηξε δυσαρεστημένα. <<Αν δεν μου αρέσει, μπορώ να φύγω;>> ρώτησε τελικά. <<Γιατί να μην σου αρέσει;>>, <<Θέλω να πάω στο χωριό>>, <<Στο χωριό σου;>>, <<Όχι στο άλλο, που χάθηκα. Είναι πολύ ωραία>>. Η Ειρήνη της έδωσε ξανά το χέρι της και χαμογέλασε. <<Πάμε να σου δείξω το κρεβάτι σου και να γνωρίσεις τα υπόλοιπα κορίτσια. Είμαι σίγουρη πως σύντομα θα είστε φίλες και θα σου αρέσει και εδώ>> έκανε με βεβαιότητα, αλλά το ένστικτο της, της έλεγε πως η μικρή δεν θα ήταν εύκολη περίπτωση.