Ευγενία

Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ - part 1

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1982

Φόρτωσε ο Λάμπρος τη βαλίτσα της Ευγενίας στο λεωφορείο που θα την πήγαινε στη Θεσσαλονίκη, μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. <<Σίγουρα θα έρθει η Ρίτα με τον Τάκη να σε πάρουν, έτσι; Δεν θα μπορείς να τα κουβαλήσεις όλα αυτά μοναχή σου>> τη ρώτησε για δέκατη φορά η Ελένη αγχωμένα. <<Τα είπαμε βρε μαμά. Εκεί θα είναι>> της απάντησε η Ευγενία και η Ελένη διέκρινε τη νευρικότητα στη φωνή της. Την αγκάλιασε τρυφερά και της χάιδεψε τα ξανθά ίσια μαλλιά της. <<Είσαι εντάξει καρδιά μου; Δεν πιστεύω να στεναχωριέσαι πάλι που φεύγεις. Πέφτει και νωρίς το Πάσχα, οπότε σε 1.5 μήνα θα είσαι πίσω για την Καθαρή Δευτέρα>> την παρηγόρησε η μητέρα της. <<Προσπάθησε να έρθεις κι εσύ βρε μαμά. Σε παρακαλώ. Ο μπαμπάς θα τα καταφέρει με τα κορίτσια για καμία εβδομάδα. Δεν είναι δα και νήπια. Θα βοηθήσουν και οι θείες, η γιαγιά...>> τη παρακάλεσε η Ευγενία και η Λενιώ τη φίλησε στο μέτωπο. <<Θα δούμε>> της απάντησε και οι δυο τους αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Όταν την άφησε η Ελένη, ακολούθησε ο Λάμπρος που την έκλεισε μέσα στο παλτό του στοργικά και τα γαλάζια της μάτια γέμισαν δάκρυα. <<Μη κλαις ζωή μου. Σε λίγο καιρό μαζί θα είμαστε. Άντε, καλά να περνάς και καλό διάβασμα για την εξεταστική>> της ευχήθηκε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Έμειναν να την κοιτάζουν μέχρι να μπει στο λεωφορείο και να καθίσει στη θέση της. Της κούνησαν τα χέρια χαμογελώντας κι η Ευγενία έμεινε να τους χαζεύει μέχρι που βγήκαν από τον σταθμό. Ο πατέρας της είχε το χέρι του όπως πάντα στη πλάτη της μητέρας της και πριν τους χάσει από τα μάτια της, της έδωσε ένα πεταχτό φιλί, όπως έκανε πάντα όταν την έβλεπε στεναχωρημένη. Η Ευγενία έκατσε αναπαυτικά στη θέση της και πήρε μία βαθιά ανάσα. Θα της έλειπαν οι γονείς και το σπίτι της, όμως δεν ήταν το βασικό της πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Έκλεισε τα μάτια και οι σκέψεις της γύρισαν δυο μέρες πίσω.
-----------------------------

<<ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΧΑΖΗ!>> φώναξε η Βαλεντίνη στην αδελφή της, καθισμένη δίπλα στο τζάκι που έκαιγε. Η Ευγενία δεν της απάντησε και συνέχιζε να κοιτάζει τις φλόγες που τρεμόπαιζαν. <<Σου είπε ο άνθρωπος να τον πάρεις, γιατί δεν τον παίρνεις;>>, <<Πριν 3 εβδομάδες μου το είπε>>, <<ΚΑΙ; Σάμπως του έδωσες το τηλέφωνο μας, αν ήθελε να σε καλέσει>>, <<Φυσικά και όχι. Αυτό μου έλειπε. Ούτε τον ξέρω καλά καλά και θα πάρει εδώ να με ζητήσει;>>, <<Και τώρα γιατί δεν παίρνεις;>>, <<Δεν χρειάζεται να τον ξεσηκώσω να έρθει στο σταθμό. Όταν πάω στη Θεσσαλονίκη, κάποια στιγμή...>>, <<...θα σε πετύχει κάπου τυχαία. Τι κάπου μωρέ και κάποια στιγμή; Σ' αρέσει; Αν σου αρέσει, πρέπει να δείξεις κι εσύ πως ενδιαφέρεσαι. Αλλιώς θα νομίζει πως σε ενοχλεί και θα σταματήσει>>. Η Ευγενία ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της και την κοίταξε νευρικά. <<Πολύ θάρρος δεν πήρες εσύ μικρή; Πού έμαθες από σχέσεις και δίνεις και συμβουλές;>>, <<Μια φορά, περισσότερα από εσένα ξέρω. Πάρτον τώρα και άσε τα πείσματα, θα γυρίσουν η μαμά και ο μπαμπάς με το νιάνιαρο>>, <<Μη τη λες έτσι!>>. Η Ευγενία συνέχισε να πίνει αδιάφορη τον καφέ της όταν η Βαλεντίνη άρπαξε το χαρτάκι που βρισκόταν δίπλα της και πήγε στο τηλέφωνο να πληκτρολογήσει τον αριθμό. <<ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΡΕ;>>, <<Αυτό που δεν κάνεις εσύ>> της είπε βιαστικά. <<ΜΗΗΗΗ>>, <<Πολύ αργά. Τώρα καλεί>> δήλωσε με θράσσος και της έδωσε το ακουστικό. <<Θα σε σκοτώσω>> ψιθύρισε η Ευγενία. <<Ευχαριστώ θα μου λες και δεν το ξέρεις ακόμα. ΜΙΛΑ!>> τη μάλωσε. Ευχόταν το κορίτσι να μην το σηκώσει όμως μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, άκουσε τη ζεστή φωνή του, στην άλλη μεριά του ακουστικού. <<Λέγεται>>. Η κοπέλα δεν μίλησε για μια στιγμή. <<Παρακαλώ; Με ακούτε;>>, <<Καλησπέρα>> του είπε γλυκά. <<Καλησπέρα. Τζένη εσύ;>>, <<Ναι εγώ. Τι κάνεις; Καλή χρονιά>>, <<Επίσης. Να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα να με πάρεις>>, <<Γιατί;>> ρώτησε ντροπαλά η Ευγενία. <<Εε... Τόσο καιρό ούτε ένα τηλέφωνο, σκέφτηκα πως με ξέχασες. Εγώ δεν είχα το δικό σου. Ή τη διεύθυνση σου, να σου στείλω κανένα γράμμα με ευχές>>, <<Ευχαριστώ και συγνώμη. Τώρα... Τώρα γυρίζω και...>>, <<Πότε;>>, <<Μεθαύριο με το λεωφορείο>>, <<Ωραία. Θέλω να πω, ΩΡΑΙΑ! Τι ώρα; Να έρθω στο σταθμό>>, <<Μη σε βάζω σε κόπο>>, <<Ποιος κόπος; Χαρά μου. Ώρα μόνο πες μου>>, <<Θα πάρω το πρωινό. Φτάνει στις 12:00>>, <<Ωραία. Θα είμαι εκεί>>, <<Ευχαριστώ>>, <<Μην το ξαναπείς. Καληνύχτα>>, <<Καλό βράδυ>> του απάντησε τρυφερά και έκλεισε το ακουστικό. <<ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!>> φώναξε η Βαλεντίνη και έκατσε δίπλα της. <<Ορίστε, τι κατάλαβες; Τον ξεσήκωσα τον άνθρωπο>>, <<ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ. Μην είσαι χαζή, τους αρέσεις>>. Η Ευγενία χαμήλωσε ντροπαλά το βλέμμα. <<Εκείνος; Σου αρέσει;>>, <<Ωχ μωρέ Βαλεντίνη... Δεν ξέρω...>>, <<Δεν ξέρεις αν σου αρέσει;>>, <<Ναι δεν ξέρω αν μου αρέσει, τι θες; Αγχώθηκα με τις χαζομάρες σου>>. Η πόρτα άνοιξε και ο Λάμπρος μπήκε στο σπίτι, κρατώντας από το χέρι τη Βιολέτα. Ακολουθούσε η Ελένη, τυλιγμένη με το κασκόλ της. <<Εδώ είστε; Ρίξατε κανένα ξύλο στο τζάκι; Παγωνιά κάνει>>, <<Έριξα εγώ>> απάντησε αδιάφορα η Ευγενία. Ο δάσκαλος έκατσε σε ένα σκαμπό δίπλα στη φωτιά και πήρε στα γόνατα του την Βιολέτα, που ακόμα έτρεμε από το τσουχτερό κρύο και την υγρασία του κάμπου. <<Να σου πω Ευγενία, πώς θα πας στο σπίτι σου από τον σταθμό; Ταξί θα πάρεις;>> ρώτησε η Ελένη, καθώς έβγαζε το παλτό της. Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν τρομαγμένα. <<Γιατί ρωτάς;>> είπε δειλά. <<Γιατί να ρωτάω παιδί μου; Θέλω να σου βάλω κάποια πράγματα, να ξέρω πόσα μπορείς να κουβαλήσεις>>, <<Α για αυτό;>> ξαναρώτησε η Βαλεντίνη. <<Χαζέψατε μου φαίνεται από την τηλεόραση>>, <<Θα... Θα έρθει η Ρίτα με τον Τάκη. Έχει... Έχει τη κούρσα του πατέρα του>>, <<Α ωραία. Δηλαδή δεν θα έχει πρόβλημα να πάρεις κάποια πράγματα μαζί. Θα στα ανεβάσει μέχρι πάνω ο Τάκης>>, <<Ναι ναι, μείνει ήσυχη>> πέταξε η Βαλεντίνη και η Ευγενία την κοίταξε αυστηρά. <<Εσύ τι πετάγεσαι; Πού το ξέρεις;>>, <<Εεε... Μα είναι δυνατόν βρε μαμά να την αφήσει έτσι ο Τάκης; Στην είσοδο της πολυκατοικίας;>> απάντησε αυτοσχεδιάζοντας η Βαλεντίνη. <<Καλά λέει Λενιώ μου. Θα την πάνε ως επάνω, δεν θα την αφήσουν με τις βαλίτσες στην είσοδο>> είπε ο Λάμπρος και χάιδεψε το κεφάλι της Βιολέτας, που λαγοκοιμόταν στην αγκαλιά του.