Ευγενία

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ (extra bonus)

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1930

Ο Μιλτιάδης Σεβαστός, ο μικρότερος γιος του Σέργιου και της Πηνελόπης Σεβαστού, ήταν σίγουρα ένας γοητευτικός άντρας και, πριν πάρει την απόφαση να παντρευτεί, ένας από τους πιο περιζήτητους γαμπρούς στη Θεσσαλία. Η εξωτερική του εμφάνιση, σε συνδυασμό με την καταγωγή και την οικονομική του επιφάνεια, έκαναν πολλές γυναίκες να επιθυμούν διακαώς να γίνουν «κυρίες Σεβαστού» στο πλάι του. Εκείνος από τη μεριά του, αντιπαθούσε τα προξενιά και σίγουρα δεν θα επέλεγε για γυναίκα του, κάποια βάση της προίκας της. Στην πραγματικότητα ήθελε ο έρωτας να του χτυπήσει την πόρτα, κάτι το οποίο όμως δεν προέκυψε οπότε επέλεξε τη σύζυγο του, βάση της βαθιάς αγάπης και της εκτίμησης που έτρεφε στο πρόσωπο της. Η «Ευγενία Οικονόμου», η παιδική του φίλη, έγινε «Ευγενία Σεβαστού» και μαζί ξεκίνησαν να πορεύονται στη ζωή με αλληλοεκτίμηση και σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Βέβαια, κάποια βράδια που την χάζευε να κοιμάται στο πλάι του, σκεφτόταν τα λόγια του παππού του, του Δούκα, που πάντα έλεγε ότι οι Σεβαστοί ερωτεύονται μόνο μία γυναίκα στη ζωή τους, αλλά έτσι και γίνει αυτό, δεν υπάρχει επιστροφή. <<Εδώ που φτάσαμε, εύχομαι εγώ να είμαι η εξαίρεση>> σκεφτόταν αμίλητος γιατί αγαπούσε βαθιά την Ευγενία και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να την πληγώσει. Εκείνη την κρύα μέρα του Φεβρουαρίου, που ο ήλιος τους έδειχνε τα δόντια του, ίππευε το κατάμαυρο άλογο του, στο χωματόδρομο με κατεύθυνση τα δυτικά χωράφια της οικογένειας, όταν βρέθηκε στο δρόμο του, με το δικό του άλογο, ο συγχωριανός του, ο Γιώργης ο Σταμίρης. Μόλις τον είδε, τράβηξε τα γκέμια από το άλογο του και ο άντρας τον μιμήθηκε. Κατέβηκαν κι οι δυο και πλησίασαν ο ένας τον άλλον. <<Καλημέρα>> είπε ευγενικά ο Σεβαστός. <<Καλή σου μέρα Μιλτιάδη. Στα χωράφια σου πας;>>, <<Ε ναι, πού αλλού;>>. Ο Μιλτιάδης πήγε πιο κοντά του κι άπλωσε το χέρι του φιλικά. <<Έμαθα κερνούσες στο καφενείο. Η κυρά σου, είναι έγκυος>>, <<Ναι, η ευλογημένη και δεν το είχε καταλάβει. Αλλά κι εσένα έμαθα πως είναι. Να μας ζήσουν. Κοντά-κοντά θα γεννηθούν, ε; Κανά μήνα διαφορά>>. Εκείνος χαμογέλασε. <<Ναι ναι. Μας έτυχε κι εμάς. Η αλήθεια είναι πως καιρό το παλεύαμε κι είχαμε απογοητευτεί αλλά... Δε βαριέσαι... Απ' το Θεό είναι αυτά>>. Ο Γιώργης έγνεψε θετικά. <<Άμα αγχώνονται μωρέ, πότε θα γκαστρωθούν, δεν πιάνουν παιδί. Έτσι κι η ξαδέλφη μου, η Διαμάντω. Όλο το σκεφτόταν και τίποτα. Μόλις απογοητευτήκε, να σου ένας παλίκαρος. 10 ώρες να τον βγάλει έκανε,, ντιρέκι! Τέλος πάντων. Άντε, να ναι και αγόρι, να σου συνεχίσει την περιουσία. Αν κι εμένα δε με πειράζουν αυτά... Κι οι τσούπρες καλές είναι κι ας δουλεύεις μια ζωή για να τις προικίσεις>>. Ο Μιλτιάδης χαμογέλασε. <<Συμφωνώ. Δε θα με πείραζε να έρθει μια κόρη στην οικογένεια>>, <<Εμένα η μάνα μου, πιστεύει είναι κορίτσι. «Πού το ξέρεις ρε μάνα;» της λέω. Μάλλον θέλει να ακούσει το όνομα της, η κυρά-Λένιω και σου λέει πες-πες, θα είναι τσούπρα στο τέλος>>. Ο άντρας γέλασε ευγενικά. <<Εγώ τι να σου πω... Δεν το έχω σκεφτεί. Υποτίθεται όλοι στο σόι μας, έβγαζαν πρώτα αγόρι αλλά ο πατέρας μου, έκανε κορίτσι. Τυχερά είναι αυτά>>, <<Λες να βγει κι άλλος Σέργιος Σεβαστός; Να ξανακούσει το όνομα του, ο κύρης σου>>. Ο Μιλτιάδης κούνησε το κεφάλι αρνητικά. <<Βγήκε Σέργιος. Δε χρειάζεται δεύτερο. Αν έρθει γιος, θα δώσω το όνομα του πεθερού μου, που δεν έχει σερνικό για να τον βγάλει>>. Ο Σταμίρης τον χτύπησε στον ώμο. <<Καλά θα κάνεις. Τιμάς τα πεθερικά σου. Μπράβο. Και πώς θα τον πεις τον πιτσιρικά, αν βγει γιος; Πώς λεν τον πεθερό σου;>>. Ο Σεβαστός αναστέναξε περήφανα. <<Λάμπρος>>.