Ευγενία

ΤΑ ΚΑΚΑ ΠΑΙΔΙΑ (extra bonus)

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1979

Η Βιολέτα στεκόταν υπομονετικά πίσω από την Ανέτ και περίμενε τη σειρά της για να πηδήξει κουτσό, μέσα στα κουτάκια που είχαν φτιάξει με κιμωλία στο πάτωμα οι συμμαθήτριες της. Δίπλα τους, τα αγόρια της τάξης, ως συνήθως, έπαιζαν ποδόσφαιρο και κάθε τόσο θύμωναν με όποιον πετούσε τη μπάλα πιο μακριά. Ένας μαθητής, λίγο μεγαλύτερος από εκείνη, ο Γιώργος, πέταξε τη μπάλα στο παρτέρι πίσω από την καγκελόπορτα και έτρεξε βιαστικά να την πάρει. Η μπάλα του, είχε χτυπήσει ένα μικρό γατάκι που τον κοιτούσε πανικόβλητο. Ο μικρός το κλώτσησε, γελώντας κι εκείνο νιαούρισε τσιριχτά. <<ΜΗ! ΠΟΝΑΕΙ!>> ούρλιαξε η Βιολέτα και πήγε κοντά του. Ο Γιώργος έγνεψε ειρωνικά. <<Κι εσένα τι σε νοιάζει;>>, <<ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ! ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ>> φώναξε λυπημένα και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. <<Φύγε γιατί θα σε κλωτσήσω κι εσένα! Ότι θέλω θα κάνω!>> πέταξε και πήγε να χτυπήσει ξανά το γατί, όμως η Ανέτ, το μάζεψε βιαστικά από το πάτωμα. Η Βαλεντίνη που τους έβλεπε από μακριά, πλησίασε και έριξε στο Γιώργο μια αυστηρή ματιά. <<Να τα βάζεις με κάποιον στα μέτρα σου, όχι με μωρά και γατάκια>> του είπε ψύχραιμα. <<Μήπως μαζί σου Βαλεντίνη; Ή νομίζεις πως σε φοβάμαι επειδή είσαι μεγαλύτερη και κόρη του δασκάλου; Νομίζεις δε μπορώ να σου δώσω μια κλωτσιά σαν το παλιόγατο;>> της απάντησε νευρικά και το κορίτσι χαμογέλασε. <<Δεν θα προλάβεις. Θα σου δώσω εγώ πρώτη>> πέταξε και τον κλώτσησε με δύναμη στο καλάμι. Ο Γιώργος έβγαλε μια δυνατή κραυγή κι ο Λάμπρος βγήκε από το σχολείο πανικόβλητος. <<ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;>> φώναξε όμως η κοπέλα, δεν αντέδρασε. Η Ασημίνα που περνούσε από την πλατεία τυχαία, έτρεξε κοντά τους. Η Βιολέτα είχε πλαντάξει στο κλάμα. <<ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ; Βιολέτα γιατί κλαις;>> συνέχισε να ρωτάει με νεύρο ο δάσκαλος. <<Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΚΥΡΙΕ! Κλώτσησε το γατάκι κι όταν η Βιολέτα του είπε να μην το κάνει, της είπε θα κλωτσήσει κι αυτή!>> απάντησε η Ανέτα. Η Ασημίνα γονάτισε δίπλα στη μικρή που έκλαιγε με λυγμούς. <<Παιδί μου, τι...>>, <<Θεία...>> ψέλλισε η μικρή και την αγκάλιασε σφιχτά. <<Γιώργο, Βιολέτα, Βαλεντίνη και Ανέτ, για ελάτε μέσα, να τα πούμε>>, <<Και το γατί;>> ρώτησε αυθόρμητα η Ανέτα και όλοι γέλασαν. <<Όχι φυσικά, παιδί μου! Το γατί στην τάξη;>>. Η Ασημίνα σηκώθηκε και πήρε το γατάκι από τα χέρια της μικρής, που έτρεμε από το φόβο του. <<Φέρτο εδώ Ανέτ. Θα το πάρω εγώ>>, <<Αχ μπράβο βρε Ασημίνα!>> την παίνεψε ο Λάμπρος. Τα παιδιά έκαναν να τον ακολουθήσουν στην αίθουσα. <<Θεία, μη φύγεις, σε παρακαλώ>> τραύλισε η Βιολέτα και η Ασημίνα τη χάιδεψε στο κεφάλι. <<Θεός φυλάξοι, μάτια μου. Μην κλαις. Δεν έγινε τίποτα. Άντε στο μπαμπά και θα πάρω εγώ το γατί στο σπίτι>>, <<Σε παρακαλώ...>>. Ο Λάμπρος βγήκε ξανά στο προαύλιο και κοίταξε την κόρη του με απορία. <<Βιολέτα, γιατί δεν έρχεσαι μέσα; Δεν ακούς;>>, <<Να έρθει κι η θεία!>>, <<Η θεία θα πάει σπίτι. Δεν τη χρειάζεσαι. Έλα σε παρακαλώ, να βγάλουμε μια άκρη!>> της είπε νευρικά και την έπιασε από το χέρι.