ဆိုင္ကယ္စီးလာတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သီဟနိုင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာပါ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အဖက္မလုပ္။ ေရာက္တာနဲ႕ အခန္းထဲကို တန္းၿပီး ဝင္သြားတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္ကေန လိုက္ဝင္လိုက္ရတယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သီဟနိုင္က အဝတ္ဗီရိုရဲ႕ အံဆြဲကိုဖြင့္ၿပီး ဘာရွာေနတာလဲ မသိဘူး။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေမႊႏွောက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ ဘဏ္စာအုပ္ ပါလာတယ္။
ဘဏ္စာအုပ္ ?
"ကေလးေလး ဘဏ္စာအုပ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
ကြၽန္ေတာ္ ေမးလိုက္ေပမယ့္ သီဟနိုင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အဖက္မလုပ္။ ဘဏ္စာအုပ္ကိုပဲ ဖြင့္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြကို ေရတြက္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာေတြ ျဖစ္ေနမိၿပီ။
'ေမာင္သူရစိုးက ႏွိပ္စက္ရင္ ဒီပိုက္ဆံေတြကို လက္စရိတ္လုပ္ၿပီး ျပန္ခဲ့'ဆိုတဲ့ သူ႕အေမရဲ႕ အမွာစကားလည္း ရွိေနေသးတယ္မလား။
"အကိုသူရ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ခါေလာက္ လုပ္ၾကရေအာင္လား"
"ဟမ္..."
သူ အခု ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။ မဟုတ္မွ ကြၽန္ေတာ္မ်ား နားၾကားမွားမိတာလား။
"အင္း။ ငါးဆယ္ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္သိန္းေလာက္ လိုေနလို႔"
"ငါးဆယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ား ၿခံဝယ္ဖို႔ ေငြေခ်ရဦးမွာမလား။ အဲ့ၿခံက ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေနမွာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံစိုက္မလို႔"
"ဟာ မလိုပါဘူး ကေလးရဲ႕။ ကေလးပိုက္ဆံေတြကို ကေလးဘာကေလး မုန့္စားဖို႔သိမ္းထား ဟုတ္ၿပီလား"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သီဟနိုင္က အလိုမက်သလို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္တယ္။
"ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စိုက္မွာ။ ကြၽန္ေတာ္က ငါးဆယ္စိုက္မွာမို႔ ခင္ဗ်ားက လိုတာေလး နည္းနည္းျဖည့္လိုက္"
"....."
ကြၽန္ေတာ္ ဆြံ႕အ,စြာနဲ႕ ဘာမွ ျပန္ၿပီး မေျပာနိုင္ေတာ့။
"ဘာလဲ? ေျမေစ်းက ငါးဆယ္ မေပးရဘူးလား။ အဲ့ဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ားမေပးနဲ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ေပးလိုက္ေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အဲ့ေျမကို ကြၽန္ေတာ့္နာမည္နဲ႕ စာခ်ဳပ္ေပး"
