ကြၽန္ေတာ္ မနက္ခင္း အိပ္ရာနိုးလာေတာ့ ေဘးမွာ သီဟနိုင္ကို မေတြ႕ရေတာ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ထူပူသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်ားထားခဲ့ၿပီလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာထဲကေန အျမန္ထၿပီး ေအာက္ထပ္ကို အေျပးတစ္ပိုင္း ဆင္းလာမိတယ္။
"ကေလးေလး..."
"ဗ်ာ..."
ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚၾကည့္ေတာ့ မီးဖိုထဲမွ ျပန္လည္ထူးသံၾကားရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းသာအားရနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကို အေျပးေလးလွမ္းလာမိတယ္။
မီးဖိုခန္းထဲေရာက္တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ သီဟနိုင္ကို တင္းတင္းဖက္ပစ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႐ုတ္တရက္ အျပဳအမူေၾကာင့္ သီဟနိုင္က ေခတၱေတာ့ အိုးတိုးအမ္းတမ္းျဖစ္သြားတယ္ထင္၊ ဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေသးဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာမွ သူ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားေျပာနိုင္တယ္။
"အကိုသူရစိုး နိုးလာၿပီလား။ ဖယ္ဦး ကြၽန္ေတာ္ မနက္စာျပင္ေနတာ"
သူေျပာမွ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ သီဟနိုင္က ဟင္းေတြခ်က္ေနတာပဲ။
"ဘာေတြမ်ား ျပင္ေနတာလဲ ကေလးေလးရဲ႕"
သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
"အဲ့ဒါ... ၾကာဇံဟင္း ကြၽန္ေတာ္ေသာက္ခ်င္လို႔"
"ဟမ္! ကေလးေလး ေစ်းသြားထားတာလား။ ကိုယ့္ကိုမႏွိုးဘူးကြာ။ ကိုယ္လိုက္ဝယ္ေပးမွာေပါ့။ ကေလးေလးက ေစ်းေနရာလည္း သိတာမဟုတ္ဘဲနဲ႕ကို ဒုကၡေတြေရာက္ေနေတာ့မွာပဲ"
"အဲ့ဒါကေလ..."
သီဟနိုင္က ေျပာစရာရွိတာကို ဆက္မေျပာဘဲ တြန့္ဆုတ္တြန္ဆုတ္နဲ႕ လုပ္ေနေလတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား"
ကြၽန္ေတာ္ ေမးေနတုန္းမွာပဲ အျပင္ဘက္ကေန "ငါလာၿပီ"ဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ လူတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲဝင္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူလဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
