"ဟိတ္! သီဟနိုင္၊ ဒီေန႕အားတယ္မလား"
ၿခံထဲမွာ အပင္ေတြေရဖ်န္းေနတုန္း ဟိုဘက္အုတ္တံတိုင္းကေန ေခါင္းထြက္လို႔ ႏႈတ္ဆက္လာျပန္တဲ့ ကိုေနလင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လန့္သြားရတယ္။
"ဟာ ကိုေနလင္း ခင္ဗ်ားကို အဲ့ဘက္ကေန ဒီလို႐ုတ္တရက္မေခၚဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာမထားဘူးလား"
"မင္းတို႔အိမ္ဘက္လာရမွာ ေဝးလို႔ကြ။ မင္း ဒီေန႕အားတယ္မလား။ ငါတို႔ စကိတ္သြားစီးရေအာင္"
"ဟာ မစီးခ်င္ပါဘူး"
"မစီးခ်င္လည္း အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပး။ အဲ့ကအကိုႀကီးေတြက အလန္းႀကီးေတြကြ"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ ၿပီးရင္ ဘာမွလည္းဟုတ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နာမည္အပ်က္ခံၿပီး ခ်ဥ္ေကာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနရတာတုန္း"
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ၿပဳံးစစျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေနလင္းရဲ႕မ်က္ႏွာက တည္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ "ကိုဝဏၰလာသြားတာလား"တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ေမးတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
"ေၾသာ္..."
ကိုေနလင္းက ေၾသာ္ဟုဆိုကာ ဘာမွဆက္ေျပာမလာေတာ့။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ဆက္ၿပီး
"အကိုဝဏၰႀကီး သနားပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ သူ႕ကိုျဖတ္ရတာတုန္း။ တကယ္ဆိုရင္ သူမွားခဲ့တာမရွိဘူးေလ"
တကယ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အကိုဝဏၰကို တကယ္သနားတာ။ သူ႕ခမ်ား ကိုေနလင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုရင္ ကိုေနလင္းက ေယာက္်ားတကာနဲ႕ အတူအိပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္လာတုန္းကလည္း ကိုေနလင္းက သူ႕ကိုျဖတ္လို႔တဲ့ ငိုေတာင္ငိုတာ။
"အဲ့ဒါက..."
ဒီတစ္ခါလည္း ကိုေနလင္းက ဘာမွ ဆက္မေျပာျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ခုခုျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္။ ခါတိုင္း သူ႕ပုံစံက ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲေလ။
"ဘာလို႔လဲ"
ကိုေနလင္းကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေမးလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထင္လို႔ပဲလားေတာ့မသိဘူး၊ ကိုေနလင္းရဲ႕မ်က္ႏွာက ရဲေနသလိုလို။
