I will love your infinity | George weasley || dutch

Hoofdstuk 29

Pov Emma
De volgende dag heb ik weer DADA-les en hoewel ik Lupin er niet over durf te vragen, hoop ik stiekem dat hij de dozen al wel mee heeft.

Gelukkig wenkt hij me aan het einde van de les even bij hem en natuurlijk is de klas weer superkinderachtig aan het doen en denken ze dat we andere dingen gaan doen met elkaar.

Ik loop al richting Lupins bureau als hij een beetje verbaasd kijkt naar de deuropening. Ik draai me om en ik zie dat George naar ons toeloopt.

"Wat doe jij hier?" Vraag ik.

"Ik wilde je opwachten bij je les om samen te lunchen." Remus kijkt ons een beetje raar aan en ik denk dat hij het doorheeft. En tot zover het proberen om het geheim te houden.

"Nou je komt op het perfecte moment. Ik heb de dozen voor jullie meegenomen."

"Ahh top! Professor, u bent echt mijn redder in nood." Remus probeert altijd serieus te blijven, maar hierdoor moet hij toch glimlachen.

Hij geeft ons 3 verhuisdozen mee en met een spreuk maakt hij ze kleiner zodat we ze makkelijker kunnen meenemen.

"Heb jij nog lessen vanmiddag?" Vraagt George aan me terwijl we naar de gryffindor common room lopen.

"Nope, jij?"

"Nee ook niet. Zullen we naar mijn kamer gaan, daar is het denk iets rustiger en is er meer privacy."

"Yes dat vind ik een goed idee."

"En ik weet toevallig dat Fred en Lee pas om 16:00 klaar zijn en daarna gaan ze nog altijd even studeren in de bibliotheek. Dus we hebben de hele middag."

"Top."

Als we eenmaal bij de gryffindor common room zijn lopen we snel naar zijn kamer. Voordat iemand de kans krijgt om ons te herkennen en te vragen of we met hen willen studeren ofzo.

Als we boven zijn vergroten we de dozen weer en we beginnen allebei met 1 doos.

"Wacht George."

"Ja?"

"Voordat we beginnen, moet ik even zeggen dat ik niet weet hoe ik hierop ga reageren, vooral omdat ik geen idee heb wat er in zit. Maar dit gaat wel om mijn ouders die blijkbaar zoveel van elkaar hielden en ook van mij. Ik heb echt geen idee wat ik ervan ga vinden en hoe ik mij hierover ga voelen. Maar dus even een waarschuwing dat het zou kunnen dat mijn gevoelens echt all over the place zouden kunnen zijn."

"Emma, dat geeft toch niks. Ik heb geen idee hoe jij je nu zou moeten voelen, maar je mag het uiten, echt waar. Sterker nog graag zelfs want dan weet ik ook dat je je comfortabel genoeg voelt bij mij. En geloof me, ik kan het aan." George en ik zitten op de grond dus ik kruip een soort van naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij legt zijn handen op mijn rug en ik kruip op zijn schoot. Ik geef hem allemaal kleine kusjes op zijn kaaklijn tot ik bij zijn mond kom en dan zoen ik hem.

Hij streelt mijn gezicht en doet steeds een plukje haar achter mijn oren. Ik leg mijn handen op zijn gezicht en daarna leg ik ze achter zijn nek.

"Dankjewel." Zeg ik. En zonder dat ik het doorheb ontsnapt er een traantje. George veegt hem teder weg met zijn vinger en geeft me een kus op de plek van het traantje.

We blijven nog even een kwartiertje zo zitten en dan ga ik weer op de grond zitten en open ik mijn doos.

"Vind je het misschien fijner om zelf alle dozen te bekijken en dat ik er alleen als mental support bij ben."

"Dat is lief, maar we hebben nu een missie dus ik moet echt mijn gevoelens niet zo in de weg laten staan. Lets go." Ik merk dat George er iets van wil zeggen, maar uiteindelijk besluit dat niet te doen.