I will love your infinity | George weasley || dutch

Hoofdstuk 36

Pov Emma

Het is zaterdagochtend en ik ben aan het inpakken. We hebben volgende week namelijk twee weken paasvakantie dus dan gaan we weer naar huis. Ik heb enorm veel zin om naar de Weasleys te gaan, maar aan de andere kant is het ook anders dan normaal. Ten eerste voel ik me enorm schuldig omdat ik zoveel onderzoek heb gedaan naar mijn echte ouders. Het voelt alsof ik echt heel ondankbaar ben, terwijl dat helemaal niet zo is. Ten tweede is het natuurlijk gek met George. George en ik hebben afgesproken om het deze vakantie ergens tegen de familie te vertellen, maar dit gaan we natuurlijk niet gelijk aan het begin doen, dus we moeten het weer verbergen.

Alleen George, Fred, en ik gaan naar huis. Harry, Ron en Hermione blijven deze week nog op hogwarts, maar komen volgende week zaterdag zodat ze nog wel pasen met ons kunnen vieren.

Met die trio heb ik ook nog wel een appeltje te schillen. Ik heb ze laatste gevraagd of zij ergens achter waren gekomen met betrekking tot mijn vader, maar zij zeiden dat sinds die keer dat hij de common room was binnengekomen, ze niks van hem hebben vernomen. Ze liegen natuurlijk, maar dat had ik al verwacht.

Ik kan er vooral heel slecht tegen dat Sirius alleen op zoek is naar Harry. Ja het is zijn petekind, maar ik bedoel, ik ben zijn echte kind. Ik besluit hem maar het voordeel van de twijfel te geven omdat ik hem niet heb kunnen uithoren en eigenlijk ook niet zeker weet of dat ooit wel gaat lukken.

Misschien is hij wel echt een seriemoordenaar en probeert hij Harry inderdaad te vermoorden. Maar dan alsnog vind ik dat hij mij ook een bezoekje mag brengen.

Ik ben zo erg in gedachten verzonken dat ik niet door heb dat George aan het kloppen was en dat uiteindelijk Rosa de deur open heeft moeten doen. Ik schrik als ik een kus op mijn wang voel, maar ontspan als ik zie dat het George is.

"Ben je klaar?" Vraagt hij

"Nee nog niet, hoelaat is het dan?"

"10 uur."

"Oh dan hebben we toch nog even?"

"Ja, maar ik heb honger."

"Ga dan ontbijten?" Zeg ik soort van vragend.

"Nee ik wil met jou ontbijten." Ineens hoor ik al mijn vriendinnen "awhh" uitroepen en ik moet erom
lachen.

"Goed dan, maar we kunnen niet te lang wegblijven, de trein gaat al om 13:00 en dan moeten we echt bij het station zijn." Ik leg mijn hand in de zijne en we lopen naar beneden.

"Heb je zin om naar huis
te gaan?" Vraag ik

"Ja maar geen zin om stiekem te moeten doen met jou." Ik lach.

"Dat moet hier op school toch ook? En als we het aan de familie hebben verteld dan hoeven we het wat mij betreft voor niemand meer te verbegeren." George moet automatisch glimlachen als hij eraan denkt.

"Maar het gaat wel opvallen als je 24/7 in mijn kamer zit."

"Dat is waar ja, misschien moeten we maar proberen om van elkaar af te blijven, tenminste voor de eerste paar dagen." Zijn hoofd schiet mijn richting op en hij kijkt me met grote ogen aan.

"Nee dat kan echt niet Em."

"Misschien is een beetje afstand wel goed voor een keer."

"Em doe alsjeblieft normaal." Zegt hij bijna smekend. Ik por hem even in zijn zij en lach.

"Nee ik denk dat ik dat ook niet zou kunnen overleven inderdaad." George zucht opgelucht en ik moet weer lachen.

~~~

Een paar uur later hebben we ontbeten en ingepakt, we zitten nu in de trein onderweg naar huis. George zit naast me en hij speelt met mijn ringen terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leun. Ik merk dat ik moe ben, ondanks dat ik gisteren niks bijzonders heb gedaan. Misschien is het ook wel de spanning. Ten eerste om aan niemand te laten merken dat George en ik een ding zijn. En ten tweede om het uiteindelijk wel te moeten vertellen. Ik weet niet waarvoor ik zenuwachtiger ben.