I will love your infinity | George weasley || dutch

Hoofdstuk 35

Pov Emma
Nog een paar minuten en dan is de les afgelopen. Ik kan me echt niet meer concentreren en ik ben zeker niet de enige. Dus Remus besluit de les alvast af te sluiten. Iedereen pakt zijn spullen en ik doe er extra langzaam over, omdat Remus en ik hebben afgesproken samen te lunchen nu. Het is natuurlijk een beetje raar dus ik wil niet dat mensen er achter komen. Als iedereen weg is ga ik aan het bureau van Remus zitten en hij komt er ook bij zitten. Hij zei dat hij de lunch zou regelen en haalt wat broodjes en drankjes tevoorschijn.

We vertellen allebei een beetje over ons leven. Hij vertelt over zijn vrouw Willemijn en dat ze me graag wil ontmoeten en dat hij haar mist natuurlijk. En ook over hoe gek het is om hier nu les te geven nadat hij hier zo lang op school heeft gezeten. Ik vertel een beetje over hoeveel werk we wel niet krijgen en hoe druk ik het heb. Over hoe leuk ik quidditch vind. En dat soort dingen een beetje.

"Hey Emma, mag ik je misschien iets persoonlijks vragen?"

"Ja natuurlijk." Zeg ik terwijl hij me moeilijk aankijkt. "Ik denk zelfs dat ik al weet wat het is." Voeg ik er nog aan toe.

"Oh ja?"

"Ja en het antwoord is ja, George en ik zijn samen."

"Dat is inderdaad precies wat ik wilde vragen." Lacht hij. "Is het niet gek? Aangezien jullie wel samen wonen."

"Ja nou eigenlijk weet nog niemand het, behalve Fred en mijn beste vriendin Lynn. Dus ik denk dat we het met pasen gaan vertellen. Maar ja get is inderdaad wel lastig. Ik weet niet hoe mensen erop zullen reageren en hoe raar het eigenlijk is."

"Nou ik steun je in ieder geval 100%, en ik ben hartstikke blij voor je." Zegt Remus met een lach.

"Awhh wat lief. Denk je, wat denk je dat mijn ouders ervan gevonden hebben?" Vraag ik voorzichtig. Remus laat een klein lachje.

"Nou je moeder zou sowieso hartstikke blij geweest voor je zijn. Zij was echt een hopeless romantic en vooral als ze George zou kennen zou ze er geen problemen mee hebben. Je vader zou in eerste instantie heel overbezorgd zijn en iets te streng voor George zijn, maar als ze elkaar beter leren kennen zou hij jouw leven toevertrouwen aan George." Ik voel inmiddels ook al tranen opkomen.

"Denk je?" Vraag ik terwijl ik een traan wegveeg.

"Ja 100%" ik moet ervan glimlachen.

"Denk je dat ik ze ooit ga ontmoeten?"

"Je ouders? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik weet ook niet of ze nog leven. Er zit natuurlijk een staartje ana dit hele verhaal en ik heb ook het gevoel dat je vader niet zo schuldig is als iedereen denkt. Maar er is een reeële kans dat we er nooit achter zullen komen. In dat geval hoop ik met heel mijn hart dat je ze na de dood zult ontmoeten." Ik ben nu volop aan het huilen en Remus knuffelt me. Ik hoor hem ook snikken, maar de knuffel voelt vertrouwt en we worden er allebei kalmer door.

"Bedankt." Zeg ik nog en daarna nemen we afscheid.

~~~

Een paar dagen later zit ik met mijn gedachten heel ergens anders. Het is namelijk 26 maart en dat betekent dat George volgende week jarig is. En daarnaast is Fred natuurlijk ook jarig. Op fucking 1 april. En ze worden ook nog eens 16. Hoe moet ik hier nou het perfecte cadeau voor halen. En hoe moet ik een apart cadeau halen maar toch ervoor zorgen dat de een zich niet slecht voelt. Zoveel struggles. Vooral aangezien zij zo'n perfect cadeau hadden voor mij.

Flashback ~ 4 december 1993

Ik word wakker in mijn bed, het is zaterdag dus ik moet even op de klok kijken hoe laat het is. Als ik zie dat het pas 10 uur is kijk ik even tevreden. Maar al snel merk ik dat het stil is in de kamer. Iets te stil. Er is helemaal niemand terwijl ik meestal de eerste of tweede ben die opstaat in het weekend.