I will love your infinity | George weasley || dutch

Hoofdstuk 43

Pov Emma
Ik open voorzichtig mijn ogen en kijk uit het raam. Ik zie alleen nog groen en bergen dus we zijn er nog niet bijna. Ik kijk naar links en zie George die ook in slaap is gevallen tegen het raam aan. Hij is zo mooi als hij slaapt. En ook in het algemeen natuurlijk. Ik hou zoveel van hem. Ineens hoor ik gekuch. Voor een moment was ik vergeten dat we niet de enige in deze coupé zijn. Fred, Angelina en Lee zijn er ook.

"Je slaapt met je mond open." Zegt Fred. Ik steek een middelvinger naar hem op en ga weer tegen George aanliggen.

Na een klein kwartiertje wordt George ook wakker. Ik lig nog steeds tegen hem aan, maar nu doet hij zijn hand om me heen, wat iets comfortabeler ligt. We blijven een tijdje in stilte liggen, totdat de groep begint te praten.

"Ik ben zo blij dat het vakantie is." Zegt Angelina.

"Anders ik wel." Zegt Fred die een arm om haar heen heeft geslagen. Hoewel ik natuurlijk ook blij ben dat de vakantie is begonnen, ben ik ook nerveus. Mijn vader heeft me verteld dat hij me zo snel mogelijk zou opzoeken om alles uit te leggen, maar daar ben ik juist zo bang voor. Ik ben allang opgelucht dat we nu zeker weten dat hij onschuldig is.

Als we bij het station zijn aangekomen pakt George, als de schat die hij is, mijn koffers en neemt ze mee. We lopen naar Arthur die ons komt ophalen. Het is net als altijd krap in de auto. Fred zit voorin, Ron, George, Ginny en ik zitten gepropt achterin. Ik neurie een beetje en kijk uit het raam. Arthur is wel verassend stil.

We zijn eindelijk aangekomen bij the burrow en lopen naar binnen. Ik wil het liefst gelijk mijn spullen naar mijn kamer brengen, maar Arthur staat erop dat ik eerst 'hoi' zeg tegen Molly. Ik doe de deur open van de woonkamer en tot mijn verbazing is Molly niet alleen.

"Aurora!" Zeggen mijn ouders tegelijk.

Ja.

Mijn ouderS.

Want het is niet alleen mijn vader die daar zit, maar mijn moeder is er ook.

"Pap? mam?" De woorden klinken raar als ze uit mijn mond komen. Ik laat mijn koffers vallen en mijn ouders lopen naar me toe.

"Aurora!" Zegt mijn moeder.

"I- ik dacht dat je dood was." Stamel ik een beetje. De deur gaat achter mij open en ik zie dat het Fred en George zijn.

"Holy shit." Zeggen ze tegelijk.

"Weet je wat, ik laat jullie wel even alleen." Zegt Fred en hij pakt mijn koffers en neemt ze mee naar boven.

"Dat lijkt me nou een heel goed idee." Zegt Molly. Ze geeft mij een soort schouderklopje en kijkt dan George veelbetekenend aan dat hij ook weg moet gaan. Maar ik kijk George smekend aan of hij wil blijven, want ik wil dit echt niet alleen doen.

"Laten we even gaan zitten." Zegt mijn moeder. We lopen samen naar de bank en George en ik zitten op de ene bank en mijn vader en moeder op de andere. Als ik niet zo in schock was, had ik het waarschijnlijk grappig gevonden dat we alle 4 in precies dezelfde positie zitten. Mijn vader houdt mijn moeders handen vast en George heeft de meine vast.

"Uhm ja." Begint mijn vader.

"Het is een lang verhaal zegt mijn moeder."

"Een heel lang verhaal." Zegt mijn vader.

"En het is eigenlijk niet de bedoeling dat iemand anders behalve jij het hoort." Gaat mijn vader verder terwijl hij naar George kijkt.

"George zegt niks." Zeg ik alleen maar.

"Dat snappen we, maar dit verhaal is echt alleen voor jouw oren bestemd."

"Oke en ik vind dat George erbij mag zijn." Zeg ik geïrriteerd.