psikopat ve sadist

ceza

hikayelerin konularını karistirmistim çok sori guys. bu yüzden gecikti.

uyanmasını bekledim. sinirden o kadar çok kahkaha atmıştım ki sonunda ağlamaya başlamıştım. makyajım akmış bir halde karşısında oturuyordum. tek ışık kaynağı tepesindeki göz yoran beyaz ışıktı.

gözlerini yavaşça araladı. kurbanına saldıracak bir hayvan gibi her hareketini izledim. bağlıydı evet ama o ipler onu tutmayacaktı biliyordum. ilk oyun da buydu zaten.

gözlerini aniden kocaman acarak yattığı demir masada çırpınmaya başladı. beni hiç yanıltmıyordu. yere indirdim bakışlarımı. birazdan beni ikna etmeye çalışacaktı çünkü.

"bırak lan beni!"

"düzgün konuş!" diye bağırdım. ben olduğumu fark edince önce sesli bir şekilde nefesini verdi. fazla erken. daha sonra onu neden bağladığımı sorarcasına yüzüme baktı. hatırlaması için ona zaman verdim.

"neden?" dedi en sonunda. nedeni yoktu. öyle istemiştim. ve öyle olmuştu. omuz silktim. sanırım başlamam gerekti.

"ailen seni neden evden atmıştı" diyip zorla gülümsedim. içimden ağlamak geliyordu oysa. şaşkınlıkla yüzüme baktı. gözlerindeki hayret beni daha da öfkelendirdi.

"konuşsana! niye yaptılar? ya da sevdiğin kızı nasıl öldürdüler? ya da dur! onu sen öldürmemiş miydin?" diyip kahkaha attım.

tepki vermeden konuştu. "onu sevmiyordum."

"beni de sevmiyorsun zaten! beni kimse sevmiyor! siyahtan bıktım! lekelenmekten bıktım! korkusuzmuş gibi davranmaktan bıktım! korkaklıktan bıktım! ikilemlerdrn bıktım! bıktım lanet olası anlıyor musun bıktım!"

hıckırarak yere çöktüm. başımı ellerinin arasına aldım. ipi koparmaya çalışıyordu. birkaç kere serçe asıldı, en sonunda koptu. bana Vurmasını bağırmasını istedim. oysa sadece sarıldı.

"sarılma bana! git!"

başını olumsuz anlamda salladı. Özel olarak ayarladigim ip kollarını ve karnını kesmişti oysa o sadece bana sarılıyordu. üstelik kovmama rağmen.